Levo un tempo sentíndome afortunado. Sempre dixen que son moi feliz con pequenas cousas. Sen darme conta vinme rodeado de persoas honestas (como case sempre tiven a sorte de verme). A xente veme a min e nótame feliz. E eu boto cousas de menos. A Reixa, que quere ser o Jazz&Beer de Compostela, non abre polas tardes, non hai un Miki do que aprender e xogar ao xadrez, nin un Antonio ao que escoitar falar das súas revoltas no Partido Comunista de alá. Pero hai un Juan Carlos que che abre o seu estudio da Rúa Nova para regalarche viño e humanidade. Notas que hai xente que te empeza a querer. Logo está a outra fase, na que aparecen os amigos que hai tempo que non ves e que sempre estiveron aí e seguirán estando, que te veñen ver. Aparece tamén xente á que querías ver. Atopas xente por todos lados. Xente que te lembra pero que ti incluso con dificultade podes ubicar. Aparecen abrazos coa mirada, bicos coas mans. Hoxe é un día así. De acariciar a xente con palabras.