Onde non me chaman

Hai uns anos pasou algo na miña vida moi doloroso, que fun incapaz de asumir, e que me meteu o sufrimento até os ósos. Pasei varios meses da miña vida cun diálogo interior no que a única conclusión que sacaba era que a miña vida xa non tiña sentido, que nunca máis ía erguer a cabeza. Ese sufrimento estendeuse ao longo do tempo, sumíndome nunha profunda depresión e autodestrución, case imperceptíbel para quen me rodeaba, e non era máis que a consecuencia directa da forma na que creei a historia arredor do que me estaba pasando. Cando, mirando atrás, contaba isto, explicaba que daquela canto máis me centraba en evitar o que temía, abría máis aínda as portas do meu corazón ao medo. E cando o medo se apoderaba de min, desde logo, o talento non afloraba e así pasaron uns meses nos que simplemente deambulei. Agora téñome medo a min mesmo porque estou pasando uns días raros, similares a aqueles, nos que me descuartizo por dentro. Loito contra min mesmo e sempre perdo. Pessoa dicía que unha

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom

Viaxei na soidade que merezo. De noite, cruzando un país alleo. Estiven con xente, como estou sempre. Subín e case non recoñecín a miña casa só despois dun feixe de días. Estaba seguro de que hoxe tería fame. E sono, e ganas de todo á vez. Deiteime a ler e púxenme a escribir. Son pésimo escribindo pero como lector son só bastante malo. Psicodelia de domingo á noite. Abrazarse a un mesmo. Unha manta máis. O frío. O frío que fai pensar. O frío que te fai esquecer de todo. O frío das túas mans, dos teus pés. Esquecidos. Roxen as tripas, segue a psicodelia. A chuvia xa non deixa escoitar as bágoas. Outra manta. Arcadium din Riding Alone. Soñar só. Cando choro, choro. E cando río, río coma quen ten chorado moito. Que veña o sono por nós. Ou o soño, coma un venres. Dúas mantas para taparme a min e ao medo.  

Se algo odiaba desde sempre eran as crías, os bebés. Parecíanlle seres inútiles, incapaces de valerse por si mesmos, presa fácil de calquera outro animal. Aclárome, os que lle parecían isto eran os bebés dos mammalia, mamíferos, esa puta especie de vertebrados amniotas homeotermos. Nunca mo dixo de maneira clara, pero creo que esta xenreira lle viña desde o momento que presenciou o seu primeiro parto. Para un neno de cidade coma el, realmente tivo que ser un trauma ver o seu primeiro parto, aos 8 anos, na casa dos seus tíos da aldea. Acostumado á amable escena que constituía ver eses doces animaliños nos documentais da tele, vomitara na corte presenciando en directo a Morita botar para fóra a súa terceira cría. O cheiro a limos e quitas era demasiado profundo para o seu olfacto. Si, eu creo que foi esa imaxe (e ese cheiro) o que produciu nel ese odio posterior ao conxunto de neonatos. Educouse nos mellores colexios privados e iso deixou nel unha forte impronta (é unha palabra

Hoxe o mundo pareceume moi pequeniño, púideno ver enteiro. Aliñáronse tres factores que nunca antes coincidiran na historia do universo e nunca van volver a coincidir en millóns de anos: esa señora gadañando na herba nas curvas do Paraxó, o ciclista gordo co maillot do Astana que pasaba ao lado e, conformando un último punto para crear unha liña recta perfecta, o Q7 branco á súa vez a continuación do ciclista a velocidade constante. O meu punto de observación creou ese momento. Pareceume que incluso houbo un punto máxico porque foi coma se vise todo a través dun cristaliño temporal que arrebolaba a miña percepción sobre unha masa etérea, o coñecemento existencial profundo da continxencia. Comprobar que non me atopaba baixo o efecto de ningunha substancia diferente dun café con leite, lonxe de darme seguridade, sumiume nun limbo, púxome pisando un cable, coma se aínda non saíse de todo da cama e do soño. Pero ía conducindo, polo que fóra da cama estaba... pero e do soño?

Hai días que un se sinte como a clave, a doela central dun arco de medio punto, parte dunha arquitectura na que sen ti algo se desmorona. Case imprescindible dentro dunha engrenaxe. Outros sénteste triste e tan pouco útil como o tipo que aguanta o pao aquel co chismiño ao que lle apunta o topógrafo. Parece que non fai nada, pero alí ten que estar, aguantando do pao. E cando alguén lle di que se mova, que se afaste un pouco, alí vai, decidido. Ponse no sitio no que se ten que poñer e a medición resulta ben. Hai días así, amigas. Hoxe espertei pensando en vós. Durante dúas horas da mañá a miña cabeza estivo nas mulleres que pasaron pola miña vida e tentei reflexionar sobre o que eu fun para elas. Nada. Tempo perdido. (O de reflexionar sobre iso, digo). Se cadra fun o que aguanta o pao do topógrafo. Incluso algo máis triste: o que desbroza a medianeira das autovías que, sumido nun dilema eterno, nunca pode saber se vai no sentido correcto ou en dirección contraria. Tamén pode s

Esta mañá quedeime durmido conscientemente. É dicir, quedeime durmido pero sabendo que me ía quedar durmido porque o soño me tiña atrapado. O caso é que o soño en si tampouco tiña moito de especial, ou si: o Tibor convertérase nun “bar tecnolóxico”. Sempre vos falo de soños pero hoxe non, de feito mañá devolverei á biblioteca o libro dos Soños de Borges, por se alguén o quere coller. O caso é que me erguín ás 11 e cando ía por Galeras cara o Pombal, igual que me pasou outras veces, collín diante o tren turístico, este de tres vagóns. Adoita parecerme tristísima a xente que vai neste tipo de trens, sen acritude, pero hoxe removeume a conciencia, sentín pena e compaixón. Un tren mediado de turistas, eu facíaos de Tomelloso, ocupando os dous primeiros vagóns. E no terceiro vagón un home só. Pouco pode haber máis triste ca ir só no terceiro vagón dun tren turístico. Esta reflexión non foi peregrina (peregrina, si, vaia xogo de palabras, que enxeñoso son, eh!?) e levoume case toda a tra

Onte pola tarde recibín unha chamada importante: sardiña de Portosín a 6,95. Era do Mercadona de Santa Marta. A partir de aí nada foi o mesmo. A tarde moveuse convulsa a ritmo de músicas nunca antes tocadas, feitas de acordes inexistentes, e voces interiores cantando a coro unha derrota. Apareceu un home reclamando un dinosauro e levouno, porque lle quedara onte esquecido. Era un dinosauro moi grande, de plástico do bo. Durmín unha sesta, espertei bañado en sorrisos dunha semana que empezou domingo, como, por outra parte, é o habitual en moitas outras partes do mundo fóra de Meira. Fun mandar uns paquetes para Portugal (Amarante e Porto) e todo seguía parecendo domingo. Que volátil todo, Porto-Lisboa. Porque yo sé que la sonrisa que se dibuja en tu cara tiene que ver con la brisa que abanica tu mirada. Soa o teléfono do bar e preguntan por ti. I-Stones en Marcha, Rolling, dobrarlle todo e xogarlle arriba aos bonos a 3. Saltou, ou empuxárona? Para a semana xa nos vem

Concibín o soño desta noite como unha maneira de reclamarte. Porque soñarte, no fondo, é reclamarte. Todo pasaba cunha estraña suavidade, que de suave que era facíase case imperceptible. Tiven que espertar varias veces para darme conta de que era un soño e poder así volver a el coa seguridade de que, entón, todo valía. Saía o sol entre as nubes grandes que se desfacían, nimbos e cumulonimbos, testemuñas da tormenta de onte, mentres me empezabas a bicar como xogando unha partida de xadrez onde pezas iguais son capaces dos ataques máis agresivos e tamén dos máis sutís. O soño era unha viaxe, un convite a viaxar para sempre, a saír da gaiola. O leonciño camiñaba durante horas fronte á reixa, dando voltas, coma se sempre tivese a esperanza de que ao chegar ao extremo da gaiola houbese unha saída que antes non vira. Isto serviume para explicar que a tristeza que nace da contemplación do pasado non só non serve para nada, senón que é moi nociva porque nos fai reflexionar e busca

4 minutos, 240 segundos. Toda a súa vida transcorría nese ciclo. Tempo de máis para pensar ata que as ideas na cabeza se volvían en contra del. Sabía como facerlles fronte, aplacar as cousas máis duras con outros pensamentos fermosos, pero el non estaba alí para ser un poeta. Tiña a sensación de estarse convertendo nun domador, pechado nunha gaiola xunto ás feras, a veces eran tigres bengalís e a veces leóns africanos, pero el era o domador e estaba só, cun látego e as feras. Na maioría das veces era capaz de domar todas esas feras, as ideas, e facelas pasar polo aro, mais outras veces tiña que sacar o látego con firmeza e estalalo na súa cabeza. Eran 240 segundos, tiña que ser forte, despois viñan outros 240 segundos de calma, e así durante 14 horas da súa xornada laboral que se estendía 7 días á semana. Coñecía os ciclos do lavapratos á perfección, eran 240 segundos. A veces, días de moito traballo nos que a morea de pratos pasaba das 5 reas de 2 metros, apuraba un pouco o tempo e c

Doeume a cabeza toda a noite pero iso non me quitou de ter unha das miñas sesións oníricas que quedan para sempre. Ou se cadra axudou a provocalas. O desta noite foi un soño múltiple no que cada vez que espertaba e volvía a soñar comezaba un novo capítulo, non eran independentes. Foi un soño durísimo. Nunhas condicións extremas, como acontece todo o importante, preguntábasme se tiña medo a namorarme de novo e fixeron falta outros 4 capítulos para ao final darnos conta de que é algo imposible de contestar. Ti, nese momento xa non tiñas medo ningún, a vida maltratárate e aí estaba eu para acollerte. Nunca sabemos certo a que se deben os soños pero eu este teño bastante seguridade de que ten moito que ver co que me leva pasado nestes últimos 29 anos. Non podo sacarme o soño da cabeza, nin a dor, e un certo desacougo faime estar desde as 7 da mañá esperto. Non sei, se cadra o necesitaba escribir para sacarmo de diante, como aquela parella que se vía ás agochadas para eliminar o seu amor.

Desde onde estou escribindo isto vexo a serra e teño moito frío. Entón vou merendar algo. Non teño ganas de escribir nin tampouco de ler. Vaia, de escribir si. E de ler. Pero lémbrome de Patillas, de cando a nosa amizade apenas eran catro Voll-Damms, e co pouco que me coñecía, que era tanto, me trouxo Winesburg, Ohio e entón todo aquelo foi outra cousa. Lugo era outra cousa e daquela Anderson xa me tiña gañado. Desde onde estou escribindo isto vexo a serra e vexo o Monterredondo, no que agora uno coa vista en segundos e antes unía correndo en minutos. É unha Meira que deixou de ser para min desde que me lancei á conquista de algo inconquistable como é o futuro. Abro tranquilamente unha cervexa. Meira é outra cousa e daquela o monte xa me tiña gañado. Desde onde estou escribindo vexo a meu pai, que está no sitio no que sempre estivo miña nai e no que estiveron os dous. Soa John the Revelator. Lémbrome de todo ao mesmo tempo. Xa non sei nin que lugar ocupo, pero pola mañá lin d