Onde non me chaman

Tres días á semana saía moi tarde de traballar e a súa comida consistía en pizzas precociñadas. Era fanática das “con salsa” de Campofrío, especialmente da Mexicana e a Tex-Mex, algo menos da Argentina e ás veces por ir ao fácil da 4 Queixos, pero no Claudio de abaixo da casa só traballaban as de Casa Tarradellas e non lle quedou máis remedio. A Romana e a de Polo non tiñan ningunha queixa e case tampouco ningún queixo. Hoxe tocaba Romana. Considerou que o forno xa estaba a temperatura adecuada e fíxolle o exceso de botarlle á pizza dúas salchichas picadas en cadradiños coa axuda dun aparato que comprara nos chinos e que orixinalmente se emprega para o picar os ovos cocidos. Gustáballe o toque de cortalas en cadradiños e non en talladas porque non secaban tanto. En sete minutos estaría desfrutando do seu pracer diario antes de tirarse no sofá a botar unha cabezada pensando xa en volver a entrar a traballar ás oito. Foi á neveira e botouse zume para beber, sentou na mesa da cociña enf

Está sendo unha mañá interesante. En hora e cuarto─o que tarda a lavadora no programa estándar─ asociei varios dos soños a dous filmes que onte me viñeron á cabeza antes de adormecer e escribín unha tontería. As rapazas xemelgas dun dos soños eran idénticas á rapaza de La Jetée. Lémbrame a lavadora rumbando que todos os soños tiveron algo que ver coa auga. Pode ser que outras veces tamén pasase isto, só que esta noite hai unha razón, lóxica, que non vén ao caso contar e non foi precisamente lembrarme do filme de Chris Marker antes de adormecer. Tentei centrarme, abrín o Open Office para darlle unha volta ao que se me ocorrera onte pola tarde e pasar dos soños. A luminosidade na habitación era bastante absoluta, difusa e sen contrastes pola persiana medio aberta e o ceo enteiro anubrado. Aínda así o sono non me deixaba libre de todo e considerei ben feito abrir a ventá para que entrase o aire frío. Aí, ao estremecerme un pouco, foi cando notei que era algo de sono e pequena dor de c

Hai uns días pasoume que planifiquei un soño dentro dun soño, o que excedeu o de ter o dominio para poder ir e vir neles e que xa me tiña pasado. Diante dunha situación dada puiden desenvolver un argumento que me pareceu ben, re-pechar os ollos e seguir adiante coa historia. Esta noite non conseguín chegar a ese punto pero intenteino. Sei con certeza que unha parte importante dos microespertares que me levan estes días a acanearme sobre unha diversidade onírica, por outra parte sempre moi presente na miña cabeza, veñen motivados por diminutas picaduras de mosquitos. Hoxe a conxunción aínda se fai máis evidente xa que, ademais de por todo o corpo, na punta do dedo grande da man esquerda teño, en forma de inchazón, os restos da cea desta noite dun deses mosquitos polo que me acordo del a cada “d”, “c” ou “e” que tecleo. Pois ben, nunha das primeiras fiadas propúxoseme unha viaxe de mochileiro por Centroeuropa. Pareceume correcto. Entón dinlle unha volta para ter polo menos algunha moti

Non sei se teño máis sede esta mañá pola leve resaca ou polo exceso de bicos no soño que me envolveu toda a noite. Onte A Coruña pareceume un pouco o París de Balzac, “unha leira inmensa abaneada por unha tempestade de intereses baixo a que se arremuíña unha ceifa de homes que a morte sega máis a miúdo que xalundes e que sempre volven agromar igual de mestos; cos rostros retortos, desfigurados, revendo por todos os poros o espírito, os desexos, os velenos que preñan os seus cerebros”. Incluso un rapaz duns 10 anos me pediu máis galletas en galego. Vinlle xestos doces untándoas co tomate e cortando a mozzarella. Hoxe enredei de máis na ducha con boa música e auga fría, algo bastante inaudito en min. A boa música. A auga fría, malia que é moi raro, algunha vez si. Hai algún raio de sol entre nubacholos enriba da serra e a miña máxima preocupación é que farei de comer estes días polas festas que non celebramos. Hoxe dáme igual, mañá espero non ter moita fame despois dos vermús e por San

Apetecíame facer algo pola tarde como baixar até o río, dar unha volta polo monte, ir até a piscina, ir até a piscina a ler ─que é ao que vou, vaia─, en vez diso, púxenme a escribir. A situación é a seguinte:    A primeira idea foi a de continuar o conto no que o camioneiro de Coren se lía con unha da fábrica que ten un piso case de luxo, cunha vitrocerámica de indución alucinante, e resulta que é a moza do xefe. Non me sentín cómodo e pasei.    A segunda idea foi escribir algo sobre a rapaza e compañeira de traballo que non coñezo pero que é a segunda vez que me cruzo con ela e me di que lle gusta unha das miñas camisetas (a de hoxe é a de Rosalía con auriculares, que deseñou aquela rapaza para Falcatruada e entendino, pero a da primeira vez non, porque era a de Loreak do peixe con aleta de tiburón postiza que está moi vista). Pareceume sensacionalista, adobiado, incluso cool. Nada.    A terceira foi volver a unha época dun pasado nada distante de mortes por axustes de contas tra

Onte saudoume un home que eu non coñecía. Vaia, en realidade si que o coñecía, ou coñecino hai un tempo e esquecérame del, pero el acordábase de min. Veu falarme. Saudoume e sorriu: ─Ei, ese de Lugo, e que fas por aquí, de vacacións!? ─Dando un paseo... estou traballando cerca de aquí... ─dixen con moita timidez e sen aínda conseguir recoñecelo. ─Ahhh! Pensei que estarías de vacacións. (custoume asociar vacacións con estar en Ourense) ─Non! Levo pouco tempo traballando en Chantada e hoxe vin dar unha volta por aquí. ─Está ben, a pasar calor viñeches, heheh! ─A verdade é que aquí non se para, mimadriña! ─Xa te irás afacendo... E por Barcelona, non volviches nada? Nese momento quedeime calado, absorto. Recoñecíame de Barcelona. Un flash na cabeza levoume ao mercado de Santa Catarina, vinme comendo ostras francesas e falando coa señora de Ourense que tiña unha labia enorme e me contara que casaran e viñeran xa para o mercado había 30 anos. Pero non era o home dela quen me recoñ

Subín de Meira na bici despois dunha tarde moi gostosa tomando algo con quen non quedara. Sabedes que eu sempre acostumo a baixar só, a atoparme con alguén, aínda que sexa comigo mesmo. Pensei en Yoñlu. Víñeno cantando cando rememoraba a Vitor Ramil. “estrela, estrelaaa...”. “E vas e vés coma un avión ao vento frío dun lugar calquera. É bo saber que es parte de min”. Díxoo todo e, con 16 anos, cando nós tiñamos 21, decidiu marchar. Estas cousas son enormes. Acabo de esbirrar mentres cepillaba os dentes e o cristal do cuarto de baño pingouse todo de gotiñas brancas. Todo esvaído. Pensei en que subín na bici sen luces, pero pola beirarrúa. Se veñen os gardas e me ven sen chaleco reflectinte podo dicir que vou a pé porque non paso de 6 km/h. Pensei en que se cadra un coche podía desviarse e atropelarme. Pensei en Barthes, a quen atropelaron e tardaron en recoñecelo varios días até que alguén o botou de menos. Barthes escribía do que lle daba a gana, “a linguaxe é o mundo”. Escribir que

Levo uns días perdido ex proceso. E digo ex proceso porque me encanta a xente que di ex proceso. Do pobo. Xente rasa. A quen lle importa que sexa ex professo? A min non, desde logo. O bacharelato é barato (vaia rima de merda indesexable) pero cada un fai até onde quere chegar. Onte e hoxe fun de paseo ás beiras dun río, aquí anchísimo e fondo, pero que por onde eu nacín pasa coma un regato, ilegal, porque nacer nace máis abaixo, na Pastoriza. Senón sería o primeiro río do mundo que corre cara arriba. As ladeiras dese río aquí son sorprendentes, incógnitas, doces e ao mesmo tempo inhóspitas. Incógnitas e inhóspitas riman e non me pareceu ben outra vez. O caso é que andei unha boa ruta desfrutando da paisaxe e de todo o que a envolve. Viña onte xa de volta, nun estado doce da imaxinación mesturada co ambiente, que é moi fácil vivir e sentilo pero pouco fácil poñelo en letras ou nunha pantalla, e considerei útil anotar no Iphone o que estaba sentindo. Pode parecer unha cousa “profunda”