Onde non me chaman

Na miña segunda subida á Serra de Meira Sabía que o estaba facendo ben. Sen nunca telo como unha obsesión, adoecía cada día por saír ao monte unha, dúas, tres horas. Mais todo empezou como empeza todo, incluso o amor, cunha pequena punzada. Notas que unha das molestias tarda en desaparecer máis có resto. Non importa, un par de horas máis tarde, ao final da saída, nin sequera o lembras. Pero a seguinte semana, xa non se vai a dor completamente. Isto non che impide cambiar a túa rutina, pero xa sentes esa molestia todo o tempo. Pronto xa non sae da túa cabeza e próbaste no monte: saltas aquel regato, baixas a fondo unha pendente, escalas entre os penedos. Un ou dous días despois ves que empezas a coxear, a dor non se marchou e por fin te enfrontas coa primeira decisión: paro de correr? Estou a volverme un vago ou é unha razón lexítima para parar? Merda, fai bo tempo, quero subir a serra! Agora, as miñas motivacións para correr de cando ía polo asfalto cambiaron moito (ta

Pessoa á miña idade Polo meu 27 aniversario, o pasado 27 de decembro, agasallábanme cun libriño que así, a priori, me meteu medo: Parecia não pisar o chão. Treze ensaios sobre as vidas de Fernando Pessoa. Vaia, meteume medo a priori e a posteriori. Explícome. A figura de Pessoa (e digo ben, figura, porque da persoa nada coñecín salvo saber que estiven tomando café e licores nos mesmos bares que el frecuentaba). Teño adentado pouco as súas letras porque preferín somerxerme na construción de todo o universo que rodeaba aos heterónimos que escribían e vivían por el.  Ao final, decateime que Pessoa tamén foi pessoa. Un oficinista, coma Kafka. Realmente hai máis escritores oficinistas que panadeiros, creo. O caso é que Carlos Taibo, no libriño que me agasallaron, vai desmontando as diferentes biografías e estudos feitos sobre o lisboeta para cambiar a perspectiva e darnos un cariz humano dun escritor que non viviu no seu tempo. Viviu nos bares, polo que non lle fixo fa

W. B. Yeats pensaba ir a Innisfree e plantar nove regos de fabas. Era novo e tiña esa ilusión, esa terra prometida. Eu o sábado estiven montando o invernadoiro en Crecente, comezou a orballar e sentín tamén algo poético. Na época na que Yeats escribiu Lake Isle of Innisfree , con vintepouquiños anos, o dublinés era desa clase de poetas que saben que a beleza pode aparecer nun instante non descrito aínda, pero que hai que revelar, porque ese é o compromiso do ser humano co misterio. O mesmo Yeats, que sabía do poder deses instantes, ficou namorado (ou co corazón roto, que vén sendo o mesmo) un único intre que durou toda a súa vida. É o poeta do desamor porque o digo eu. Un dos últimos románticos de verdade. Un patriota de cando se podía ser poeta e político ao mesmo tempo. Escribir versos e arengas soberanistas na mesma tarde. Aproximadamente cando cumpriu a idade que eu teño agora escribiu o poema Cando sexas vella, que traducín libremente e non necesita explicación:

É domingo e todos os domingos os mesmos comentarios nas redes sociais: buf, como madruguei para ser un domingo – necesito café en vea - encántanme os domingos por almorzar lendo o xornal… E por suposto, coas súas respectivas fotos de café e xornal. Tamén un dos mestres de escribir o tempo, Borges, falaba dos olores de cafés e xornais, o domingo e o seu tedio. Mais eu teño aínda desde mércores un olor cravado na cabeza. Un deses olores de infancia que nunca pensarías para os cuestionarios de “olor preferido” e que, non obstante, 20 anos despois podes recoñecer, pechar os ollos e facer que te leve ás portas de tempos que eran sempre felices. O olor en si é o de menos. Alguén de vós pode dicir que é o que ten de agradable o olor a cartón húmido, frío? Como estas letras as pode ler todo o mundo (en sentido literal), é cuestión aquí lembrar que eu nacín nun bar, a Flor, fillo dunha nai e dun pai que se coñeceron na emigración de Suíza e que, coma centos de lucenses e galegos, ao regres

Nunca estiven de acordo en que meterse onde non te chaman fose malo. Ao contrario, as accións rompedoras, que marcaron a diferenza ou que cambiaron algo sempre estiveron protagonizadas por homes e mulleres que se meteron onde non os chamaban, porque pensaban que outra cousa era posible. No fondo, este blogue vai ser iso. Unha oportunidade para meterme onde non me chaman escribindo sobre libros, sobre soños ou sobre o tempo. Porque, coma Borges, eu tamén escribo para min, para os meus amigos e para atenuar o paso do tempo.