Onde non me chaman

A mañá espertou seca e soleada, pero que importaba? Ela tiña a sensación de non estar aproveitando o tempo, coma cando de nena volvía para a casa o último día das festas aínda con fichas dos coches de choque no peto.  Tiña a capacidade de facer que os martes fosen como venres ou os xoves coma luns, porque realmente en nada cambiaban para ela uns dos outros. Todos os días pasaba o mesmo, nada. Entón ela collía a súa mochila, que nunca soltaba fose a onde fose, moi ao estilo de Wittgenstein, quen dicía que sobre o que non podemos falar debemos gardar silencio, un desgraciado pensador, tan pechado na claridade das súas reflexiones lóxicas como na confusión dos seus sentimentos, e dispúñase a viaxar sempre coa cabeza posta en volver, malia que nunca volvía.  Cada sitio que visitaba era diferente e iso facíalle sumirse na máis profunda das rutinas. As mesmas cidades coas mesmas rúas, nada lle facía distinguir o zoco do Cairo da O’Connell de Dublín. Aquel día foi diferente. Quixo abrir o

Hoxe ía para o traballo e atopeime un amigo de Meira, que xa levaba 6 horas de xornada laboral, descargando mercancía do camión para unha coñecida cadea de droguería lucense. Entón pensei no fodida que está a situación e en cantísimo inflúen as putas eleccións alemás, e quen goberne alí, na nosa vida. Tamén na diferenza entre o salario do meu amigo e o meu, a favor do meu amigo… En realidade non. En realidade o que pensei é que pola tarde teño que comprar deterxente, suavizante, champú, xel de baño e Pato WC®.   E tamén en que pronto estarei con ese meu amigo enfrontándonos nun reto no que os límites os impoñen as racións de polbo e os chuletóns, entón quero ao meu amigo. Pensei en Meira, nas rapazas dos veráns, na lúa, na música que soa a veces cando todo está en silencio e na capacidade dos poetas para finxir. Despois dinme conta que só estaba pensando, e pareceume ben. Pensei en cando desde o corazón ebrio arrebolamos as nosas fantasías á noite, ao ceo, ao monte, ao uni

Deixando de lado os motivos, atendamos á maneira correcta de chorar, entendendo por isto un pranto que non ingrese no escándalo, nin que insulte ao sorriso coa súa paralela e torpe semellanza. O pranto medio ou ordinario consiste nunha contracción xeral do rostro e un son espasmódico acompañado de bágoas e mocos, estes últimos ao final, pois o pranto acábase no momento en que un se soa enerxicamente. Para chorar, dirixa a imaxinación cara a vostede mesmo, e se isto lle resulta imposible por contraer o hábito de crer no mundo exterior, pense nun pato cuberto de formigas ou neses golfos do estreito de Magallanes nos que non entra ninguén, nunca. Chegado o pranto, taparase con decoro o rostro usando ambas as mans coa palma cara a dentro. Os nenos chorarán coa manga da camisa contra a cara, e de preferencia nun recuncho do cuarto. Duración media do pranto, tres minutos. "Instruccións para chorar" - Cortázar.