Hoxe ía para o traballo e atopeime un amigo de
Meira, que xa levaba 6 horas de xornada laboral, descargando mercancía do camión
para unha coñecida cadea de droguería lucense. Entón pensei no fodida que está
a situación e en cantísimo inflúen as putas eleccións alemás, e quen goberne
alí, na nosa vida. Tamén na diferenza entre o salario do meu amigo e o meu, a
favor do meu amigo…
En realidade non. En realidade o que pensei é
que pola tarde teño que comprar deterxente, suavizante, champú, xel de baño e Pato
WC®.
E tamén en que pronto estarei con ese meu
amigo enfrontándonos nun reto no que os límites os impoñen as racións de polbo
e os chuletóns, entón quero ao meu amigo.
Pensei en Meira, nas rapazas dos veráns, na lúa, na
música que soa a veces cando todo está en silencio e na capacidade dos poetas
para finxir. Despois dinme conta que só estaba pensando, e pareceume ben.
Pensei en cando desde o corazón ebrio arrebolamos as nosas
fantasías á noite, ao ceo, ao monte, ao universo enigmático e embruxado. A
noite, callada de estrelas, foise deitando sobre Meira, sobre nós e as nosas
historias. A serra dilatábase docemente coma ventre e senos que respiran con
dozura baixo as árbores, as casas e os pés dos humanos.
Mireime ao espello e sorrín. No fondo, só eu
era o culpable de estar alí.
Comentarios
Publicar un comentario