Onde non me chaman

Viña eu para aquí mentres soaba Steve Vai nun disco que para min tamén é un libro porque foi o que soou durante as horas que me levou lelo de tirón. Non tedes ningún disco que tamén vos soe a un libro? Viña para aquí pensando en darlle un abrazo a un amigo e tiven que dar varios. Viña para aquí, en definitiva, canso e con ganas de todo ao mesmo tempo, porque a tarde do venres foi de chorar tanto como a de xoves foi de encontros. Dixéronme que me ulía o pelo moi ben, porque ulía a fogar, a casa da avoa. E con iso todo o que evocaba. Do que estou seguro é de que me ule a Fogar, e o que me parece é que ule a fume. E aínda que o laves queda algo e pégase na almofada e de aí aos soños. Por certo, que esta noite soñei que ía a aulas de actitude punk que daba O Leo. E na primeira clase eu queimaba unha man e tiña que marchar. Tamén me acordo que a bebida era Jameson, como a de Dylan Thomas. Lede un relatiño precioso, de Rubem Fonseca, sobre o seu encontro con Dylan Thomas. Eu a

Estou escoitando unha canción que con 11 anos poñía para chorar, xa a letra o di. E desde pola mañá non parei de ver amigos. Unha Meira preciosa. Xente que me bota de menos aínda que só pasaron tres semanas. Meira preciosa en bicicleta. Un estraño sol de outubro que era coma o sol de antes de marchar pero que o cambiou todo. Sempre fun malísimo xestionando as miñas emocións. Hoxe comentábao cunha amiga. Son feliz con nada. Síntome realizado intentando ser quen son e confórmome con non enganar a ninguén. Aspiracións? Se cadra tivo máis ca min aquel profesor que contaba que chegase moi alto. E xa cheguei. Houbo alguén que me quixo. Vou ir polo coche, comprar queixo, sorrir. Por esa orde. Ou se cadra polo medio roubo algunhas noces da nogueira de Crecente que meu pai plantou cando eu nacín. Si, irei por noces. Queixo con noces. A canción era de Fairport Convention – Meet on the ledge.  

Hoxe acordeime de que un día tiña que falar dos martes, porque sempre escribo xoves e hoxe é mércores. Realmente tiña pensado empezar por onde empeza todo, por espertar abrazados ou unha chamada para tomar algo cos amigos cando máis che fai falta. Son fanático das pequenas cousas, xa o sabedes, e creo no poder dun sorriso e que un abrazo a tempo pode salvar vidas. Tamén creo nos viños en vaso Duralex e no futbolín. Creo nas cousas que fan falta e onte facía falta. Hai que confiar na xente, descubrir grupos novos e aprender que en galego non hai o sufixo superlativo ísimo, así que xa non podo quererte moitísimo. Pero si podo seguir completamente tolo, deixar que me leves ver a Francisca Valenzuela e a Joe la Reina, cear na Nosa Terra e despois xa se verá. Apetéceme iogur, entón levántome, cólloo, boto un pouco de marmelada de amorodo e o sol sae coa condición de vernos sorrir. A ninguén lle parece importante instalar as actualizacións.

Levo desde pola mañá pensando nun bico. Só nun. Un bico de inverno, de cando sobre a noite está caendo unha xeada de baixo cero pero sentes os beizos arder. Un bico de pé, abrigo contra abrigo e mans con guantes nos petos. Nariz, por suposto, frío. Onte estiven tomando algo cuns amigos no bar no que hai 90 anos se enchía Hemingway. Sentín unha certa sordidez, quería experimentar tamén unha chea épica pero controlada, de chegar á casa e escribir coma un tolo páxinas que ao erguerte borras cun click e con vergoña. O caso é que pensei na relación del con Dos Passos e pensei que está por escribir unha novela coma Manhattan Transfer na que Compostela sexa a protagonista e as personaxe só vaian e veñan por ela. Tamén está por vivir. Están pasando cousas moi raras. De verdade. Pero ese bico segue aí. Agora é unha viaxe vendo toda a costa preciosa en primavera desde o coche cun amigo. Agora é un espertar de resaca contigo na cama. Agora é éxtase de chegar de correr 40 quilómetros. A

Non vos ten pasado que fases ou situacións da vosa vida se asemellan incriblemente a partes dalgunha das vosas películas favoritas, ou que sen ser favoritas recordades con nitidez, ou que incluso sen recordar con nitidez asimilades e vos dades conta que algo de cinematográfico teñen? A min tenme pasado, e un pouco así me pasou esta mañá durante a primeira hora despois de erguerme. A escena en si tiña algo de patético no sentido do étimo do pathos, paixón e sufrimento. Respondía á imaxe central dun individuo de mediana idade conducindo só a través do Milladoiro nun utilitario vermello. Tiña unha carga emotiva moi forte porque ía chorando abertamente, mentres intentaba cantar balbucindo entre bágoas De música ligera . Entendemos que el tamén desexaba naquel momento espertar querendo soñala, que algún tempo atrás pensou en escribirlle pero que daquel amor nada máis queda. A canción rematou e coas sinais horarias das 11 en punto ollou para unha parella, moi finamente vestidos os d

Noutra entrada xa moi pasada do blog falei da dor e do sufrimento . Da necesidade de sobrepasar a dor e non caer no sufrimento. Evitar a dor a veces é imposible, pero o sufrimento é a historia que xeras arredor desa dor. Hoxe fáiseme imposible tanto unha cousa como a outra. Nunca fun moito de Nietzsche, pero el afirmaba, creo que de xeito bastante acertado, que na dor hai tanta sabedoría coma no pracer; ambos os dous pertencen ás forzas primordiais que conservan a especie. De non ser así terían desaparecido hai moito tempo; o feito de que faga dano non constitúe un argumento contra el, senón que é a súa natureza. En canto a dor dá o sinal de alarma chega o momento de diminuír a enerxía; un perigo grave, unha tormenta próxima, e faremos ben en inflarnos o menos posible. É certo que existen persoas que ante unha dor inminente obedecen ao mandato contrario, e que nunca se mostran tan orgullosos, guerreiros e felices como cando se levanta unha tempestade; a dor é o que lles brinda os seus

Teño na mesiña de noite ao carón da cama unhas follas e un caderno para apuntar cousas que se me ocorren soñando. Se cadra nunca durmo: vivo e soño, ou ao mellor soño en vida e durmindo, que é vida tamén. Igual estou lendo moito a Pessoa. O caso é que hoxe viña no coche, invadido por un olor a gasolina que nunca tivo. Non era traballo da imaxinación, senón de pasar un día o grupo electróxeno despois da xira no seu maleteiro. Ti viñas ao lado. Eu non quería mirarte. Centrábame en desfrutar das combinacións de luces que tiña diante de min, unhas luces que descubrimos xuntos, os catro. Esas luces das que ves o seu halo saír ata chegar ao teu ollo, que se prolongan como fíos impresionantes, que se xuntan coa dor de barriga e o nerviosismo de non saber que está pasando. Soou un clin clin de botellas de viño que ían nos asentos detrás nosa. Treixadura, mencía, godello, sousón. Do Ribeiro, de Vilachá, de Valdeorras. Mireite e souben que te botaba de menos. Entón empecei a facer d

Levo un tempo sentíndome afortunado. Sempre dixen que son moi feliz con pequenas cousas. Sen darme conta vinme rodeado de persoas honestas (como case sempre tiven a sorte de verme). A xente veme a min e nótame feliz. E eu boto cousas de menos. A Reixa, que quere ser o Jazz&Beer de Compostela, non abre polas tardes, non hai un Miki do que aprender e xogar ao xadrez, nin un Antonio ao que escoitar falar das súas revoltas no Partido Comunista de alá. Pero hai un Juan Carlos que che abre o seu estudio da Rúa Nova para regalarche viño e humanidade. Notas que hai xente que te empeza a querer. Logo está a outra fase, na que aparecen os amigos que hai tempo que non ves e que sempre estiveron aí e seguirán estando, que te veñen ver. Aparece tamén xente á que querías ver. Atopas xente por todos lados. Xente que te lembra pero que ti incluso con dificultade podes ubicar. Aparecen abrazos coa mirada, bicos coas mans. Hoxe é un día así. De acariciar a xente con palabras.

Ultimamente estou bastante centrado no tema marketing online, posicionamento, e demais. Penso en que a clave está nunha mensaxe que leo espetada nunha sinal de advertencia na estrada que vai do Milladoiro á Ramallosa: “Perigo. Saída de vehículos pesados de fábrica......” e non sei que máis... que non me lembro! Que se o acabo de ler é debaixo xa do camión! Coñecín a Ryan Holiday, un chaval xornalista máis novo ca min que vai pola vida dicindo que el é máis listo ca ninguén e que se pasa a vida enganando ao seus seguidores e blogueiros, aos que seduce con toda clase de artimañas. Confía en min, estou mentindo, arrebola xa na portada, e cando pasa á introdución non lle importa que se che puxeran xa os pelos de punta. O seu é o marketing, a estratexia e a publicidade en liña. Este en liña cóbreo todo, e á vista está que o fai non só por diñeiro, senón para divertirse e sentir o poder aínda que, engade rapidamente, que todo iso non é máis que unha estrataxema para ocultar a dura verda

Andaba polas redes sociais hai uns días unha noticia que dicía que Suecia estaba pensando reducir a xornada laboral a 6 horas para gañar produtividade. Non me parece nada mala idea. Sempre fun dos que di que mellor pouco tempo aplicado ao cen por cen que moito e pouco aproveitado. Nunca fun de estudar nas bibliotecas, parécenme lugares excesivamente propensos á distracción: xente que entra e que sae, chans e cadeiras ruidosos, libros que agardan a ser folleados... Eu era de pixama, madrugar, almorzar ben, estudar, ir correr ou facer algo de deporte, xantar con calma, estudar de novo na casa. Se cadra por iso me chamou tanto a atención a noticia de portada do xornal compostelán na que saían ducias de universitarios facendo cola para ir á biblioteca do centro do campus para estudar despois amoreados coma sardiñas en lata Escurís (publicidade). Gústame traballar e dar o máximo. Gústame aplicarme en todo o que fago. Gústame poder ao acabar a mañá ir xantar, tomar un café, abrir u

Lembro aquela cea falando con Cadaval sobre como contar historias na que eu lle comentaba que Mark Twain recopilara nalgún libriño as súas opinións e técnicas que fora vendo noutros humoristas e tamén aprendendo e desenvolvendo por si mesmo. Como bo humorista era un farsante. Sempre presumiu das súas dotes para saír do paso, de non preocuparse da técnica oral... e nese libro xustamente fai o contrario, pór en escrito como para el se deben contar as historias orais. Faino con bastan profusión, con exemplos, incluso con opinións persoais, etc. Entresaco este paragrafiño como mostra. “Se estou no certo, a base da arte de contar historias humorísticas é engarzar incongruencias e desatinos paseniño sen ningún obxectivo aparente e, á vez, parecer que se din sen decatarse de que o son. Outra característica é a de pasar polo retrouso de corrido. A terceira sería deixar caer unha observación estudada sen parecer sabelo, coma se se pensase en alto. A cuarta e última é a pausa”. Neste sentido

Todo ten o seu tempo determinado, e hai tempo para todo o propósito debaixo do ceo. Hai tempo de nacer, e tempo de morrer; tempo de plantar, e tempo de arrancar o que se plantou. Tempo de matar, e tempo de curar; tempo de derrubar, e tempo de edificar. Tempo de chorar, e tempo de rir; tempo de prantear, e tempo de bailar. Tempo de espallar pedras, e tempo de xuntar pedras; tempo de abrazar, e tempo de afastarse de abrazar. Tempo de buscar, e tempo de perder; tempo de gardar, e tempo de lanzar fóra. Tempo de resgar, e tempo de coser; tempo de estar calado, e tempo de falar. Tempo de amar, e tempo de odiar; tempo de guerra, e tempo de paz. Eclesiastes 3:1-8

Sei que esta terrible racha que levo deixará en min marcas para sempre e se cadra por iso será boa. Tiven un soño longuísimo esta noite pasada, era todo un bico, e iso fíxome pensar moito.   Fíxome pensar e tamén ao mesmo tempo me deu unha especie de forzas en positivo porque, sexamos realistas, pouco máis para peor pode ir, así que estou seguro de verme diante do comezo dunha boa racha. Razón esta pola que tiña que escribir estas palabras, porque fosteis moitos e moitas quen estivestes comigo en diferentes días e noites e moitos e moitas outras quen seguiredes estando. P olo de pronto, ben mirado, é para rirse. Dous roubos nunha semana, unha caída fatal... Pero todo é material, sen máis, (salvo o contido das dúas memorias usb e a cicatriz que me quedará na cara) e iso non me preocupa.   Despois, coma sempre, volta á soidade, volta a Pessoa, porque entre o que escribiu e viviu faime entender moitas cousas. Síntome, coma el, incapaz de verme só, necesitado de ter contacto coa xe

Adoecía por pasar o día na cama xunto a Pessoa vendo como el define o que pasa: "Não tenho ninguém em quem confiar. A minha família não entende nada. Aos meus amigos não posso incomodar con estas coisas. Não tenho amigos verdadeiramente íntimos, como o mundo entende, ainda assim não seria íntimo no sentido em que eu entendo a intimidade. (...) Sinto-me tan sozinho como un navio naufragado no mar. E sou, na verdade, um náufrago," (No seu diario no 25 de xullo http://arquivopessoa.net/textos/2595) E sempre, sempre se vai a Bernardo Soares para contar como el se sentía baleiro e incapaz de tecer relacións persoais que o enchesen "Desexei sempre agradar. Doeume sempre que me fosen indiferentes. Orfo de fortuna, teño, coma todos os orfos, a necesidade de ser obxecto da afección de alguén. (...) Tiven un certo talento para a amizade, mais nunca tiven amigos, ben porque eles me faltasen, ben porque a amizade que eu concebira fora un erro dos meus soños. Vivín sempre isolado

Desde onde agora estou vense as estrelas, por primeira vez en moito tempo. Estou sentado onde ti soías sentar e iso fai que o tempo se volva atrás, mirando as estrelas. Nos momentos nos que unha persoa se sinte como eu o fago semella que o ambiente o envolve, a atmosfera. Hai poucas cousas máis máxicas ca un bico. O bico en si non ten nada de maxia, a maxia é do intre no que sucede, a atmosfera. Que o envolve. É iso de estar só, poñer música, cociñar, saír á terraza, sentir a noite. A atmosfera. Cando isto pasa sabes que é verdade. Pódese buscar a maxia, podémonos pór a andar e saírlle ao camiño, pero a atmosfera ten que vir, aparece, e é tan real coma o frío que me acaba de coller. Quen onte fun xa hoxe en min non vive. Como non te soñar?

Esta noite encadeei un tras outro arredor de cinco ou seis soños. Sempre adoito lembrarme de todos pero esta noite fallei e só me lembro de catro. Tres deles vou contárvolos. O primeiro de todos os que tiven non ten moita importancia, ou non lla vou dar. Xiraba arredor da nefasta idea de escribir. Soñei cun amigo escritor que vén de gañar o premio Cunqueiro de escrita de textos teatrais que convoca a Xunta. Nada ilóxico, nada que obxectar. O seu último libro estaba na mesiña de noite e adormecín pensando nunha idea moi súa e que dicía recentemente nunha entrevista: “temos que decidir entre o consumo de ansiolíticos ou a organización de barricadas” ademais de que casual e xustamente o Twitter onte á noite ensinábame na conta de Gómez de la Serna a súa greguería “no sé si tomar decisiones o pastillas”. Os dous ou tres seguintes soños foron moi confusos. Un era sobre correr e os outros pasaron sen máis. O penúltimo, ese chamoume un pouco a atención porque xa vai para dúas ou tres

Hai dúas semanas no Jazz&Beer puxémonos deberes despois de chegar a unha conclusión (que foi pena que fose nosa, e non de Darío Villanueva): Ánxel Fole sería Nóbel de non ser galego. Foi unha conclusión que levou unhas cantas voltas, unhas cantas análises, unha escapada á casa para traer a edición comentada que fixo con esmero Claudio Rodríguez Fer, vernos metidos nas 10 da noite aínda abrazados estruturalmente até que houbo que acudir aos franceses, sempre eles, e mirar desde o prisma do Grado cero da escritura de Barthes a perfección, pureza e autenticidade do relato en Fole. Non nos cremos Bloom porque sabemos que o canon está errado. É Fole menos ca Alice Munro? A min de deberes tocáronme Sherwood Anderson e Bruce Chatwin, un americano do centro norte, de Ohio, co impresionante libro de contos Winesbourg, Ohio , pura gozada, o outro inglés de Sheffield, fabulador de historias e home viaxado, un Cunqueiro que á historia lle amecía outra metade e media. Eu de deberes pux

Doume dez minutos, nin un máis, para escribir o que se me antolle. Antóllaseme contar o que soñei. Soñei que xogaba un partido de fútbol, o rival era Euskadi. Fin. Despois acordeime de moitas cousas. Dúas horas de desvele ás 4 da madrugada dan para moito. Para ver nevar sobre a muralla, para retorcerte de dor na cama e non precisamente polos recordos que viñan un tras outro a ferir. Porque hai recordos que só veñen para ferir. Adoecía por un abrazo e un bico detrás da orella. Erguinme, paseei, sentei, deiteime e así foi como comprendín o que pasa. Axudoume Kierkegaard, que me dixo que cada un de nós será grande en relación a aquilo co que loitou. Non van os 10 minutos, nin sequera van 3 e estou canso. Pero teño a ilusión de subir á serra, nevada, perderme alí. Sentir o silencio estático que impón a neve, ver o val asolagado de branco.

Cando non hai retirada entre aplausos o teu mellor xesto, espléndido, botado a perder. Cando os teus amigos non o eran tanto e un crédito espera a primeiros de mes. Non tes por que preocuparte ninguén baila só coa súa desesperación sempre hai alguén a quen abrazarse alguén que espera que o saquen a bailar nalgunha canción. Que vou facer agora? Escribir. Levo xa neste blog dado un pouco a brasa sobre as razóns de escribir e hoxe vai, seguindo a Barthes, a paragrafada (vaia palabro) definitiva. Escribirei porque a escritura descentra a fala; o individuo, a persoa, realiza un traballo cuxa orixe é indiscernible. Hai algo de enigma narrativo na escritura. As súas conexións e asociacións resultan mesmo estrañas para quen as ideou. Para producir unha diferenza, para satisfacer unha actividade distintiva. Certamente a escritura é unha actividade da linguaxe que non pode situarse dentro da lingua. A escritura fainos diferentes antes nós mesmos. A escritura non nos pode

Que teñen en común o running (correr, de toda a vida, vaia), o mar cando hai temporal, o Camiño de Santiago e a neve no Cebreiro? A súa capacidade para destapar a estupidez humana podería ser unha resposta axeitada, pero hai outras dúas das que quería falar: dunha banda está que son cousas que se puxeron de moda ultimamente ir visitalas ou levalas a cabo, é innegable. Doutra, comparten as que para min son as tres causas fundamentais de chegase o seu momento de gloria: 1 - Son baratas e, polo tanto ideais para estes tempos de crise. 2 - Cada vez hai máis xente desempregada e ten máis tempo libre para facelas. 3 - Son actividades xeniais para compartir polas redes sociais porque… acaso se fan hoxe en día as actividades de ocio para outra cousa?

Non coñezo moito máis de Chicago cá masa de Pizza Móvil e, non obstante, teño a sensación de estar vivindo un período similar aos anos 20 nesa cidade. Un libriño de agasallo polo meu aniversario introduciume nunha literatura negra coa que sempre fun tendo aventuras aínda que nunca me chegou a namorar. Conta a historia do anarquista parisino Jules Bonnot, coñecido por ser o primeiro en usar coches para cometer asaltos e atracos e traballar un tempo como chófer de Conan Doyle. Ben, correcta, sen artificios. Pero levoume a trazar unha liña con similitudes máis que evidentes sobre Billy O neno que tan deliciosamente escribiu Walter Noble Burns, efectivamente o mesmo xornalista que fixo se cadra a mellor crónica deses sórdidos anos da Lei Seca na cidade do motor, de Jake Lingle e de Al Capone. Noble Burns escribiu no 1932 (cando aínda os ramalazos desa época negra coleaban) que nos anos da Lei Seca en Chicago os millonarios e poderosos compartían mesa con asasinos, e que as damas da so

De vez en cando, desde a ventá, véxoos chegar alí, pretiño de onde vivo. Veñen por separado, cada un conducindo o seu coche. Chega un primeiro e despois o outro. El é maior ca ela e sempre é el quen sae do seu coche para entrar no dela. Non o fan a calquera hora do día, non. Fano de noite. Eu míroos de xeito furtivo. Que fan? Falan. Só falan. Igual pasa o que dixo o mestre Bennedetti, e máis que bicarse, máis que deitarse xuntos, dábanse a man e iso era amor. O paradoxal é que non son vellos, nin tan sequera el. Eu teño a luz da habitación acesa, a fábrica aínda está traballando, teñen que presentirnos. Imaxino toda clase de historias en relación á súa furtividade. Se esa relación é clandestina, síntome interesado en saber para que manter tanto tempo esa relación. Se cadra agora non houbo sexo, ou se cadra todo empece agora. E, nese caso, se o sexo pode esperar, que traman? Quererán acabar con alguén? Postos a eliminar, as súas vítimas non deben de andar moi lonxe. Ao mellor s

Non digo que cada vez que pida unha VollDamm teña que aparecer alguén co que acabar falando da aplicación da análise estrutural de Propp, heroes, viláns, donantes, ás tramas de filmes modernos, mais gústame aprender, escoitar, e sentir que nun bar hai xente que che está aportando moita sabedoría á mesma altura ca ti, sen unha mesa máis grande ca túa diante de ti, sen ter que mirar un ordenador ou unhas follas con temas e apuntes que preparou hai anos. E que por riba non che vai pedir que fagas un exame e saques nota. Como moito que vaias pedindo outras. Non digo que non mereza o que teño, só digo que non fago o que fago por merecer. Non digo que me aburra ver a Panorama, até aí aprendo e aínda me queda traballo de campo por facer: Sarah Thornton pasou uns cantos anos de discotecas e diferentes garitos para pulir os xa un pouco vintage estudos culturais e a análise do capital cultural, que moito de Birmingham si pero penso que a Even-Zohar xa o lía nos 90. Non digo que só f