Adoecía por pasar o día na cama xunto a Pessoa vendo como el define o que pasa:
"Não tenho ninguém em quem confiar. A minha família não entende nada. Aos meus amigos não posso incomodar con estas coisas. Não tenho amigos verdadeiramente íntimos, como o mundo entende, ainda assim não seria íntimo no sentido em que eu entendo a intimidade. (...) Sinto-me tan sozinho como un navio naufragado no mar. E sou, na verdade, um náufrago," (No seu diario no 25 de xullo http://arquivopessoa.net/textos/2595)
E sempre, sempre se vai a Bernardo Soares para contar como el se sentía baleiro e incapaz de tecer relacións persoais que o enchesen "Desexei sempre agradar. Doeume sempre que me fosen indiferentes. Orfo de fortuna, teño, coma todos os orfos, a necesidade de ser obxecto da afección de alguén. (...) Tiven un certo talento para a amizade, mais nunca tiven amigos, ben porque eles me faltasen, ben porque a amizade que eu concebira fora un erro dos meus soños. Vivín sempre isolado, e cada vez máis isolado canto máis din por min".
Por esa porta éntrase non xogo que a min se me reproduce constantemente na cabeza: como moi pouco, unha relación ten sempre dous puntos de vista e o que ti cres sentir é fácil que o outro non perciba. "En xeral son unha criatura con quen os outros simpatizan, con quen simpatizan, mesmo, cun vago e curioso respecto. Mais ningunha simpatía violenta desperto. Ninguén será nunca comovidamente meu amigo. Por iso tantos me poden respectar". Podes parecer a persoa máis activa, afable, educada e todo o que queiramos, pero e quen sabe da soidade que vai dentro dun?
Xa logo será de noite asi que non me erguerei.
"Não tenho ninguém em quem confiar. A minha família não entende nada. Aos meus amigos não posso incomodar con estas coisas. Não tenho amigos verdadeiramente íntimos, como o mundo entende, ainda assim não seria íntimo no sentido em que eu entendo a intimidade. (...) Sinto-me tan sozinho como un navio naufragado no mar. E sou, na verdade, um náufrago," (No seu diario no 25 de xullo http://arquivopessoa.net/textos/2595)
E sempre, sempre se vai a Bernardo Soares para contar como el se sentía baleiro e incapaz de tecer relacións persoais que o enchesen "Desexei sempre agradar. Doeume sempre que me fosen indiferentes. Orfo de fortuna, teño, coma todos os orfos, a necesidade de ser obxecto da afección de alguén. (...) Tiven un certo talento para a amizade, mais nunca tiven amigos, ben porque eles me faltasen, ben porque a amizade que eu concebira fora un erro dos meus soños. Vivín sempre isolado, e cada vez máis isolado canto máis din por min".
Por esa porta éntrase non xogo que a min se me reproduce constantemente na cabeza: como moi pouco, unha relación ten sempre dous puntos de vista e o que ti cres sentir é fácil que o outro non perciba. "En xeral son unha criatura con quen os outros simpatizan, con quen simpatizan, mesmo, cun vago e curioso respecto. Mais ningunha simpatía violenta desperto. Ninguén será nunca comovidamente meu amigo. Por iso tantos me poden respectar". Podes parecer a persoa máis activa, afable, educada e todo o que queiramos, pero e quen sabe da soidade que vai dentro dun?
Xa logo será de noite asi que non me erguerei.
Comentarios
Publicar un comentario