Onde non me chaman

1-Un gran grupo de amigos e amigas íamos de cea co único motivo de xuntarnos, lembrar cando eramos rapaces, falar, en fin, para o que se queda nese tipo de cousas (como se nota que os soños tamén reflicten o que lle tarda a un mesmo). A cea era moi rara, nun gran centro comercial (unha mestura das Termas e as Cancelas) pero absorbido totalmente nunha das plantas por unha franquicia de comida semi-rápida á brasa. Eso daba un comedor de igual 1000 mesas. Tiña unha entrada tipo recibidor na que íamos chegando e xa nos ían dicindo: “ides para a cea dos “amigos”?, vinde por aquí”, e sentábannos nunha mesa moi grande, súper aberta case no medio de todo o resto do comedor, o que me pareceu algo regular porque seríamos o centro de atención. O que si me gustou foi a amplitude das mesas e a altura do local que daba tranquilidade. Cando comezabamos a sentarnos, sacábamos a chaqueta e iso, veu por min un dos empregados, moi atento, e preguntoume se eu era Xose, que o acompañase á recepción que m

1-(Foi o soño máis longo e do que case me esquezo, e si, tal e como indicaba a opción 3 da pizarra, sobre Concertos!) Era un concerto dun rapaz multiinstrumentista que fisicamente se parecía moito a Yonlu pero máis rockeiro, con pendentes e roupa de coiro, con orixes en Meira pero que tiveran que marchar fóra (non sei exactamente a onde), no que incluso o pai cantaba, e que tivo algún fallo de son. O rapaz semellaba ter definida claramente a súa homosexualidade, e ser a través da música un defensor, xa que no concerto abundaban rapaces de entre 14 e 18 anos, vestidos de rockeiros, collidos da man, bicándose... etc. O concerto era espectacular, facíase en varios sitios arredor da igrexa. Comezaba na praza do convento, co seu posto no centro da praza e proxeccións xigantes sobre a cara traseira lateral alta da igrexa (a do campanario). As proxeccións eran impresionantes, en 3D xeniais. Logo de bastante concerto, pasaba a unha fase de cancións máis paradas onde se poñía na praza pequena