Onde non me chaman

Hai uns anos pasou algo na miña vida moi doloroso, que fun incapaz de asumir, e que me meteu o sufrimento até os ósos. Pasei varios meses da miña vida cun diálogo interior no que a única conclusión que sacaba era que a miña vida xa non tiña sentido, que nunca máis ía erguer a cabeza. Ese sufrimento estendeuse ao longo do tempo, sumíndome nunha profunda depresión e autodestrución, case imperceptíbel para quen me rodeaba, e non era máis que a consecuencia directa da forma na que creei a historia arredor do que me estaba pasando. Cando, mirando atrás, contaba isto, explicaba que daquela canto máis me centraba en evitar o que temía, abría máis aínda as portas do meu corazón ao medo. E cando o medo se apoderaba de min, desde logo, o talento non afloraba e así pasaron uns meses nos que simplemente deambulei. Agora téñome medo a min mesmo porque estou pasando uns días raros, similares a aqueles, nos que me descuartizo por dentro. Loito contra min mesmo e sempre perdo. Pessoa dicía que unha

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom

Viaxei na soidade que merezo. De noite, cruzando un país alleo. Estiven con xente, como estou sempre. Subín e case non recoñecín a miña casa só despois dun feixe de días. Estaba seguro de que hoxe tería fame. E sono, e ganas de todo á vez. Deiteime a ler e púxenme a escribir. Son pésimo escribindo pero como lector son só bastante malo. Psicodelia de domingo á noite. Abrazarse a un mesmo. Unha manta máis. O frío. O frío que fai pensar. O frío que te fai esquecer de todo. O frío das túas mans, dos teus pés. Esquecidos. Roxen as tripas, segue a psicodelia. A chuvia xa non deixa escoitar as bágoas. Outra manta. Arcadium din Riding Alone. Soñar só. Cando choro, choro. E cando río, río coma quen ten chorado moito. Que veña o sono por nós. Ou o soño, coma un venres. Dúas mantas para taparme a min e ao medo.