Onde non me chaman

Hoxe está sendo un día estraño, ou está acabando de ser, 10% día / 90% noite. Pasei moito tempo para esta frase. 100% noite. Había xa un par de semanas que non vía a Miqui, ao irse de vacacións coa nena grande, a nena pequena e na espera de alguén máis, :D , hoxe xa se facía un pouco obrigado. Tres rápidas ao xadrez, dous cafés con xeo e apareceu ela polo Jazz, moi innecesariamente: ─Cóbrame aí o café do de Meira. ─Ten pago ─mentira válida, eficiente, óptima pola parte de Miqui. ─Deixa, Miqui, e cóbrame a min todo. Bota un Black Label para ti, outro para min e coloca para a seguinte, saes ti ─excedín en cortesía e enchedura de peito. Notei que ela me miraba revirado pero asumía de xeito diplomático a invitación. Colleu o Progreso e pasou a sentarse ao lado do curruncho onde acaba a barra e onde sempre se xoga ao xadrez. Soaba Donovan e iso envolvía a cousa semi-tensa, afrouxada polos acordes suaves do escocés. Miqui abriu coa de Larsen para fianchetar axiña. A min non me gustou pero

Escribiume ao Whatsapp un amigo para ir comer o pulpo a algunha feira. Dixo que era un día deses nos que había que ir e que fose Josiño. Encheume moito. É algo especial que te valoren para este tipo de cousas. Díxenlle que nos separaba a distancia, que onte fora ver á Terbutalina a Monforte e que hoxe quedaba por aquí. E que fai moi bo día pero Castroverde estaba a uns 80 quilómetros. Pareceunos unha distancia razoable para evitala (outras veces é “un paso”) e quedamos en ir outro día. Non obstante, seguín dándolle voltas á cabeza porque aínda era a unha e media e en menos dunha hora podía estar alí. Apetecíame ir. Sobre todo para pedir cada un súa botella de viño, dúas e dúas racións, e na primeira mollada do pan no aceite falarlle dela. Dese ser imaxinario que me leva rondando xa moito tempo e que onte, non tan imaxinario, se volveu a min. Díxome: “móllame”, “úntame”, “cómeme”, e a min custoume aceptar as súas ordes pero son moi cumpridor. Fíxolle gracia verme entregado pero a min

Tres días á semana saía moi tarde de traballar e a súa comida consistía en pizzas precociñadas. Era fanática das “con salsa” de Campofrío, especialmente da Mexicana e a Tex-Mex, algo menos da Argentina e ás veces por ir ao fácil da 4 Queixos, pero no Claudio de abaixo da casa só traballaban as de Casa Tarradellas e non lle quedou máis remedio. A Romana e a de Polo non tiñan ningunha queixa e case tampouco ningún queixo. Hoxe tocaba Romana. Considerou que o forno xa estaba a temperatura adecuada e fíxolle o exceso de botarlle á pizza dúas salchichas picadas en cadradiños coa axuda dun aparato que comprara nos chinos e que orixinalmente se emprega para o picar os ovos cocidos. Gustáballe o toque de cortalas en cadradiños e non en talladas porque non secaban tanto. En sete minutos estaría desfrutando do seu pracer diario antes de tirarse no sofá a botar unha cabezada pensando xa en volver a entrar a traballar ás oito. Foi á neveira e botouse zume para beber, sentou na mesa da cociña enf

Está sendo unha mañá interesante. En hora e cuarto─o que tarda a lavadora no programa estándar─ asociei varios dos soños a dous filmes que onte me viñeron á cabeza antes de adormecer e escribín unha tontería. As rapazas xemelgas dun dos soños eran idénticas á rapaza de La Jetée. Lémbrame a lavadora rumbando que todos os soños tiveron algo que ver coa auga. Pode ser que outras veces tamén pasase isto, só que esta noite hai unha razón, lóxica, que non vén ao caso contar e non foi precisamente lembrarme do filme de Chris Marker antes de adormecer. Tentei centrarme, abrín o Open Office para darlle unha volta ao que se me ocorrera onte pola tarde e pasar dos soños. A luminosidade na habitación era bastante absoluta, difusa e sen contrastes pola persiana medio aberta e o ceo enteiro anubrado. Aínda así o sono non me deixaba libre de todo e considerei ben feito abrir a ventá para que entrase o aire frío. Aí, ao estremecerme un pouco, foi cando notei que era algo de sono e pequena dor de c

Hai uns días pasoume que planifiquei un soño dentro dun soño, o que excedeu o de ter o dominio para poder ir e vir neles e que xa me tiña pasado. Diante dunha situación dada puiden desenvolver un argumento que me pareceu ben, re-pechar os ollos e seguir adiante coa historia. Esta noite non conseguín chegar a ese punto pero intenteino. Sei con certeza que unha parte importante dos microespertares que me levan estes días a acanearme sobre unha diversidade onírica, por outra parte sempre moi presente na miña cabeza, veñen motivados por diminutas picaduras de mosquitos. Hoxe a conxunción aínda se fai máis evidente xa que, ademais de por todo o corpo, na punta do dedo grande da man esquerda teño, en forma de inchazón, os restos da cea desta noite dun deses mosquitos polo que me acordo del a cada “d”, “c” ou “e” que tecleo. Pois ben, nunha das primeiras fiadas propúxoseme unha viaxe de mochileiro por Centroeuropa. Pareceume correcto. Entón dinlle unha volta para ter polo menos algunha moti

Non sei se teño máis sede esta mañá pola leve resaca ou polo exceso de bicos no soño que me envolveu toda a noite. Onte A Coruña pareceume un pouco o París de Balzac, “unha leira inmensa abaneada por unha tempestade de intereses baixo a que se arremuíña unha ceifa de homes que a morte sega máis a miúdo que xalundes e que sempre volven agromar igual de mestos; cos rostros retortos, desfigurados, revendo por todos os poros o espírito, os desexos, os velenos que preñan os seus cerebros”. Incluso un rapaz duns 10 anos me pediu máis galletas en galego. Vinlle xestos doces untándoas co tomate e cortando a mozzarella. Hoxe enredei de máis na ducha con boa música e auga fría, algo bastante inaudito en min. A boa música. A auga fría, malia que é moi raro, algunha vez si. Hai algún raio de sol entre nubacholos enriba da serra e a miña máxima preocupación é que farei de comer estes días polas festas que non celebramos. Hoxe dáme igual, mañá espero non ter moita fame despois dos vermús e por San

Apetecíame facer algo pola tarde como baixar até o río, dar unha volta polo monte, ir até a piscina, ir até a piscina a ler ─que é ao que vou, vaia─, en vez diso, púxenme a escribir. A situación é a seguinte:    A primeira idea foi a de continuar o conto no que o camioneiro de Coren se lía con unha da fábrica que ten un piso case de luxo, cunha vitrocerámica de indución alucinante, e resulta que é a moza do xefe. Non me sentín cómodo e pasei.    A segunda idea foi escribir algo sobre a rapaza e compañeira de traballo que non coñezo pero que é a segunda vez que me cruzo con ela e me di que lle gusta unha das miñas camisetas (a de hoxe é a de Rosalía con auriculares, que deseñou aquela rapaza para Falcatruada e entendino, pero a da primeira vez non, porque era a de Loreak do peixe con aleta de tiburón postiza que está moi vista). Pareceume sensacionalista, adobiado, incluso cool. Nada.    A terceira foi volver a unha época dun pasado nada distante de mortes por axustes de contas tra

Onte saudoume un home que eu non coñecía. Vaia, en realidade si que o coñecía, ou coñecino hai un tempo e esquecérame del, pero el acordábase de min. Veu falarme. Saudoume e sorriu: ─Ei, ese de Lugo, e que fas por aquí, de vacacións!? ─Dando un paseo... estou traballando cerca de aquí... ─dixen con moita timidez e sen aínda conseguir recoñecelo. ─Ahhh! Pensei que estarías de vacacións. (custoume asociar vacacións con estar en Ourense) ─Non! Levo pouco tempo traballando en Chantada e hoxe vin dar unha volta por aquí. ─Está ben, a pasar calor viñeches, heheh! ─A verdade é que aquí non se para, mimadriña! ─Xa te irás afacendo... E por Barcelona, non volviches nada? Nese momento quedeime calado, absorto. Recoñecíame de Barcelona. Un flash na cabeza levoume ao mercado de Santa Catarina, vinme comendo ostras francesas e falando coa señora de Ourense que tiña unha labia enorme e me contara que casaran e viñeran xa para o mercado había 30 anos. Pero non era o home dela quen me recoñ

Subín de Meira na bici despois dunha tarde moi gostosa tomando algo con quen non quedara. Sabedes que eu sempre acostumo a baixar só, a atoparme con alguén, aínda que sexa comigo mesmo. Pensei en Yoñlu. Víñeno cantando cando rememoraba a Vitor Ramil. “estrela, estrelaaa...”. “E vas e vés coma un avión ao vento frío dun lugar calquera. É bo saber que es parte de min”. Díxoo todo e, con 16 anos, cando nós tiñamos 21, decidiu marchar. Estas cousas son enormes. Acabo de esbirrar mentres cepillaba os dentes e o cristal do cuarto de baño pingouse todo de gotiñas brancas. Todo esvaído. Pensei en que subín na bici sen luces, pero pola beirarrúa. Se veñen os gardas e me ven sen chaleco reflectinte podo dicir que vou a pé porque non paso de 6 km/h. Pensei en que se cadra un coche podía desviarse e atropelarme. Pensei en Barthes, a quen atropelaron e tardaron en recoñecelo varios días até que alguén o botou de menos. Barthes escribía do que lle daba a gana, “a linguaxe é o mundo”. Escribir que

Levo uns días perdido ex proceso. E digo ex proceso porque me encanta a xente que di ex proceso. Do pobo. Xente rasa. A quen lle importa que sexa ex professo? A min non, desde logo. O bacharelato é barato (vaia rima de merda indesexable) pero cada un fai até onde quere chegar. Onte e hoxe fun de paseo ás beiras dun río, aquí anchísimo e fondo, pero que por onde eu nacín pasa coma un regato, ilegal, porque nacer nace máis abaixo, na Pastoriza. Senón sería o primeiro río do mundo que corre cara arriba. As ladeiras dese río aquí son sorprendentes, incógnitas, doces e ao mesmo tempo inhóspitas. Incógnitas e inhóspitas riman e non me pareceu ben outra vez. O caso é que andei unha boa ruta desfrutando da paisaxe e de todo o que a envolve. Viña onte xa de volta, nun estado doce da imaxinación mesturada co ambiente, que é moi fácil vivir e sentilo pero pouco fácil poñelo en letras ou nunha pantalla, e considerei útil anotar no Iphone o que estaba sentindo. Pode parecer unha cousa “profunda”

Igrexa de Chouzán Esta noite soñei moito (vaia novidade) e lembreime de todo (que estraño...). Pasou o ultimamente habitual de cando todo vai cadrando sen ter que ver unha cousa coa outra e fago coma se un soño fiase co outro para disimular que espertei uns segundos polo medio. Encantoume unha parte, que vén sendo recorrente nos últimos meses, na que nun contorno festivo nos viamos todas. Nesta ocasión era algo referente á posta en valor de elementos arquitectónicos sobre todo da época máis longa dos libros de historia desde que naceu Cristo, a Idade Media. Supoño que foi porque pola tarde estiven un tempo perdido entre Chouzán e a Cova, neses restos dos lugares máxicos das monxas do XI-XII que, malia que os tiveron que subir arriba ao facer o embalse, manteñen aínda algo dentro de si. Non digo que saiba o que manteñen, pero para soñar chega. Volvo á festa. Estabamos todas. Cadaquén estaba no sitio que máis lle gustaba: aquel amigo que non aguanta un minuto ao sol metido no medio

Esta noite en vez de soñar, pensei. Pensei nos antollos, no cebiche e nunha boa cervexa. Durmín fóra e sooume a alarma do móbil agora, cando xa estou na casa escribindo. Pensei no ruído das persianas nas rúas da cidade ás horas nas que quere saír o sol e non dá feito. Néboa fina a da culpa. Pensei en se era feira ou sen feira. Pensei na tortilla de Moha, nun xadrez e un ron con Juan Carlos. Pensei nas noites do verán. No poder dun abrazo a tempo. No diferente que olen as mañás de Meira ás da Barrela. Sentín fame. Pensei na música que soaba cando fun pedir as últimas. Pensei no Cádavo, en ir contigo á Fontaneira. Unha pega que vén roubar noces aínda que non as dá comido, pero róubaas igual. Pensei en que el e ela as últimas etapas igual as fan do Primitivo. En saber como vai acabar unha historia cando aínda non está máis que empezada. Pensei en sentir frío cando estás fervendo. Na suavidade dun xemido feble. Durmir cos calcetíns postos. E pensei un pouco no ben que se sinte un cando t

A primeira cita que tiveron el e ela foi concertada e, por riba, con diñeiro polo medio. Chamou el para solicitar os servizos e quen cobraba era ela, como pasa por desgraza case sempre nestes casos. Para el todo aquilo aconteceu moi rápido. Así, un día, sen máis, apeteceulle dar unha volta á súa vida, cambiar o que levaba facendo 15 anos ─e non se refería precisamente a deixar de saír en calquera noite de luns a domingo─, e ser, en definitiva, el o dono da súa propia vida. Había tanto tempo diso que xa nin o lembraba mais a reacción non foi nostálxica, foi de tomar a dianteira e ir contra todo. Aínda así, a decisión custoulle tempo. Mirou nesas follas onde adoitan aparecer os números da xente profesional que se adica a iso e localizou á que estaba máis preto: ela, a poucos metros da súa casa. El aínda non sabía que era “ela”, mais ía, agora ou despois, chamala. Un par de horas máis tarde, que non obstante pasaron bastante rápidas porque foron desas tan definidoras do inverno, nas

Soñei ─e estiven─ toda a noite arredor dun castelo. Cada historia que acontecía tiña esa referencia á que non logrei atoparlle a explicación de por que motivo veu nestes días. Supoño que algo ten que ver esa historia que me anda dando voltas á cabeza: que desde a torre forte do castelo de Pambre se vexa a serra de Meira. Pero xa leva días aí. Esta noite eu pasei suavemente de ser un infiltrado do bando do exército rival que ía a introducir na sé da nobreza unha correspondencia que semellaba un ideado plan de ataque para desorientar as súas forzas, a quedarme no castelo, na casa do persoal de servizo, ocultado pola princesa, á que lle gustaba moito ler e tiña un can pastor precioso. Espertei con algo de frío pero ao taparme volveu o verán, estabamos cantando unha cousa similar a sirventés de escarnio ao lado dun río e todo estaba en paz. A princesa era loira e moi pequena (máis pequena aínda ca min!). Tiña unhas mans ananas, finas, que case non se vían pero que tampouco ocultaban nad

Onte soñei con un San Xoán de hai 30 anos no que un home viña ao bar pedindo un “remedio”, desas combinacións de bebidas fortes que quen emigraba a Alemaña ou Suíza coñecía e importaba para o país. Non se levaba moito, só polos de sempre, pero lembrei beberaxes que daquela había e que hoxe deitarían a calquera. Non destas cousas doces, facilonas e comerciais de agora coma o Thunder Bitch, Fireball ou o Jägermeister. O amecido que lle metín polo medio ao soño foi que na Flor había unha máquina para facelos (si, como das que hai agora de Thunder... de Jäger...). O home marchou totalmente aliviado así que os licores foron bos. O segundo soño foi sobre queixo, entendo que porque me tarda un pouco xa que esta semana non tiven dos que prestan, e había unha xuntanza para degustar que estaba moi ben. Facía falta algún elemento para indicalos, que a xente soubese cal era cal, falase deles, degustase, e non nos lembráramos de traer iso. Fun cara a parte de atrás e empecei a buscar coma un to

Estes días teño moitos paxaros na cabeza, algún na barriga, e non é coma no caso do resto dos compañeiros motivado pola auditoría da ISO. É porque me fixei o sábado en Lugo na incrible saturación rodeando a muralla deses paxaros que son coma andoriñas pero negros de todo, e porque están pasando tardes que adoezo que rematen para asomarme á ventá ao solpor. Nesas tardes, os gorrións, antes de ir durmir, bailan as últimas na marquesiña de pedra antes de eu tamén adormecer. Onte, un pediume para entrar. Era gordiño e estaba algo desplumado. Semellaba na procura de alguén. Berraba, chamando, e miraba cara min con xestos que dicían desde “normal que non me entendas” a “marcháronme todos”. Deixeille entrar e viu que dentro do cuarto tampouco estaba quen andaba buscando. Xa se puxo o sol case de todo, o gorrión marchou e os seus cantos escóitanse moi lonxe. Un minuto despois case non se escoitan. Só se oen os grilos e a noite.

Que pasa cando soñas con alguén que aínda está esperto? Cambia a cousa a se soñas cando ela tamén dorme? Esta noite noteino, non estabas durmida. Deume traballo sacarte da casa e levarte a dar un paseo por serras redondas, de forte semellanza coas nosas, coas vascas ou coas irlandesas. Desde un curuto puidemos ver un castelo nese máxico estado de conservación que, sen chegar a parecer en estado de ruína, dá conta dos anos e das aventuras que por el pasaron. Dá conta dese abrazo na torre da homenaxe na que se prometeron o seu amor infinito. Dá conta de como puideron, despois de resistir o asedio durante días, selar un pacto nunha noite que durou para sempre nas súas vidas, malia que as súa vidas non durasen máis ca esa noite e ao saír os primeiros raios de sol as mans dos que até onte eran os seus servos acababan con eles. Ao final o castelo gustouche e deixácheste levar un pouquiño máis, unha especie de pacto encuberto, pero non había moito cara onde ir. Empezouse a escoitar unha mús

Soñei moito e ben. Foise acumulando na cabeza e ao final espertei envolto, como o envolve todo esta néboa que hai aquí polas mañás. Na ducha suminme nunha intranquilidade bastante estraña en min a esas horas, seguramente producida por ver que non arrimara o albornoz e tería que mollar algo o chan para estirarme por el. Albornoz. Barnús que din os cataláns e os árabes. البرنس Unha capa de lá que usaban os bérberes para abrigarse ás noites. Nós agora para secarnos. Ok. Cando viña para aquí volvín a cruzarme coa rapaza do Megane negro. A terceira vez esta semana que chegamos ás 7:53 ao cruce ao mesmo tempo. Outro día pasoume diante por segundos e hoxe, se ve que porque é venres, veu algo antes e xa a collín aparcada. Supoño que vai para as castañas e non para a sidra, pero aí non me meto. Lembrei o Whatsapp de onte, no que alguén se acordou de min na Riquela. Boto de menos e teño ganas da Riquela e da Reixa. E do Jazz. Ás nove vou chamar a Miki, que me espere ás tres e media para ir co

Sete rapazas estanme mirando mal. Se cadra me excedo no de chamarlle rapazas. Están aí, aí. De nenas xa sei que pasan. Son rapazas novas. Mozas? Aceptamos mozas porque o digo eu. Sete mozas estanme mirando mal. Estou nunha biblioteca, que hai 500 anos era cuadra e está adicada a un tipo que hai 800 anos escribía poesía para cantala, e elas creo que teñen que estudar. Ía contar aquí, coma sempre, o que soñei esta noite pero todo o que me envolve é demasiado. Estou acabando de ler o segundo libro desta semana e non consigo afacerme a iso. A acabar, me refiro. Pásame coma co viño ou cos bicos. Gústanme aqueles que botas un anaco desexándoos e empezan con todo, cun sabor que entra de golpe e vai pedindo máis e máis, apurando os tempos. Logo desfanse e logran envolvelo todo, estirándose. Corren contra o final volvéndose doces pero rematan sempre antes do que un quere. Co viño sempre podes botar máis mentres quede na botella, cos bicos é máis complicado. Polo menos para min. Menos nos soño

Esta mañá espertei lembrando os soños de onte. Non todos, só dous. Xa onte pasei o día con eles na cabeza pero non entendín moi ben por que duran até esta mañá porque o que máis me preocupaba a primeira hora de hoxe era a diferenza de volume (e número) entre gallumbos e calcetíns que teño. É unha desigualdade bastante inexplicable: de compralos soltos compro un e un, e se veñen por parellas ou de tres en tres, igualiño; un pack de gallumbos e outro de calcetíns. Por iso debería estar a cousa bastante igualada no tocante ao número malia que a respecto da combinación entre uns e outros... Si, cando pillo de tres en tres case seguro que dous gallumbos e dous calcetíns do pack encaixan e pegan moi ben uns cos outros pero o par que queda son día e noite, azul e negro, vermello e laranxa. Pero o que máis me preocupaba, como dixen, non era que non combinasen, era a desproporción do alto número de calcetíns a respecto dos gallumbos. Os calcetíns gástanse, rompen, saes por aí e sácalos para c

Gustoume soñar con unha cidade imaxinaria creada polo que máis me gustou de moitas outras. Iso fai un soño moi recreativo. Tamén me parece que foi moi dirixido, moi pensado, xa que vía o que quería ver: unha zona moderna moi coidada con edificacións xigantes de varios séculos rehabilitadas como hoteis de luxo; unha zona de mar aberta, co vento soprando onde ten que soprar, e recollida por zonas que parecían abrazos. unha zona vella envolvente, na que había unha feira con produtores locais na rúa e eu compraba moita carne e queixos (si, foi a miña cea de onte, e o tronchón, o morbier e o de Airas Moniz déronme moita sede e con esa sede e facendo esa hipercompra espertei). De feito agora róxenme as tripas e teño moita fame polo que vou ir almorzar en plan ben. Déixovos cun anaco que me encanta pensando en que esta fin de semana son as festas en Álvare e imos xuntarnos. Era, ademais, o aniversario de alguén que cumpría anos. E, aínda por riba, había, en abundancia, todo tipo de bebida

Hoxe volvín a ter un soño fiado que ocupou a noite enteira. Foi moi bonito porque tiña reencontros con xente á que boto de menos (incluso unha amiga viña con unha irmá xemelga que non coñecía). Coma case todo empezaba con unha festa, un concerto dentro dun festival nunha praza pequena semellante á da Soidade. O grupo era moi bo: rock dos 70 e un punto de humor entre canción e canción. O seguinte concerto era nunhas antigas cortes das vacas de teito moi alto, restauradas de xeito discreto pero moi acolledor. Acabábamos bastante cansos dos concertos e íamos para o hotel no que nos atopabamos con moita outra xente que tamén andaba polo festival. Como éramos moitos na panda os do hotel recolocábannos noutras habitacións para así estarmos o máximo posible todos xuntos na mesma planta. Acabo de morderme os beizos e fixen algo de ferida. Ao día seguinte, noutra parte do festival diferenciada da zona de concertos, desenvolvíanse pola mañá e pola tarde diversas probas de tipo skate, bicicross

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Arando con bois-Tino Grandío 1975 (óleo s/lenzo)  Ten a serra unha capa de néboa moi fina deitada sobre ela que case deixa ver o que hai debaixo e da que asoman o par de curutos máis altos. O símil metafórico pareceume sinxelo e evidente: está saíndo o sol despois dunha noite de verán e eles están na cama tapados só por unha saba moi fina que tapa a metade dos seus corpos, véndoselles as cabezas por enriba dos ombreiros e os pés de metade da tibia para abaixo. A capa de néboa na serra, coma a saba na cama, finas, deixan entrever un pouco o que parece que hai debaixo delas. Un suxestivo perfil en “V” de pedras do periglacial no nacemento do río. Un abrazo desdeixado polas diferentes orientacións de cada un dos catro pés pero ao final cómodo pola inmobilidade absoluta do que hai baixo a saba. E debaixo da néboa. Esta noite os soños fóronse comendo o un ao outro e só me lembro do último. Foi moi sinxelo facendo un xogo entre lembranzas do tempo infantil, adolescente, universitario e d

Cando subía a pé para a casa hai un anaco cruceime, pasando o parque, cun sapo. Non brillaba moito, polo que parecía seco de todo, e era ben grande. Case o piso porque ía polo medio a medio do paseo pero librou. Parouse de golpe cando remataba a pedra e empezaba a herba, virou a cabeza cara onde estaba eu e miroume. Fixo un salto tan pesado, tan pequeno e con esa supremacía ao botarse á herba coa mirada de lado por enriba do ombreiro que me gustou moito. Fun pensando nesa escena polo menos dez metros até que me atopei con algo semellante a unha miñoca grande ou eiruga intermedia pero con pouco pelo dese que teñen. Estaba abrazada a unha herba tirada no chan e daquela non me preguntei se viva ou morta. Agora si. Non lle vexo moita lóxica á herba. A noite estaba boa, levaba xa un cacho andado e o paseo estábame prestando até que escoitei os grilos. Xa sei o que diredes: “ti es fato, os grilos xa estaban aí cantando o que pasa é que non te fixaras”. Non o discuto. O son do canto do

Hai un tipo de soños que teñen como misión espertarnos para que fagamos algo que o corpo nos require. Se temos frío pois soñamos que quedamos perdidos nunha montaña nevada e espertamos para taparnos ou se asomas un pé por fóra das mantas soñas que metiches o pé nunha charca e gárdalo. Hai tempo tiven un soño deste tipo bastante desacougante: estabamos nun adestramento un día de sol que aquelo queimaba, todos sen camiseta e co pelo goteando suor de sabor salgado (é unha das primeiras veces que me dou conta de escribir salgado sen “S” maiúscula, e púxeno por facer a gracia porque a suor todos sabemos que sabe a salgado). Mirabámonos os uns aos outros con caras de sufrimento, suplicando a clemencia do adestrador para que dixese dunha vez que rematara o adestramento e arrancar para a banda a pelexarnos polas garrafas da auga para ver quen bebía primeiro. Tardou un pouquiño en berrar o “acabouse por hoxe, moi ben rapaces!” e saímos todos largados para a banda polas garrafas da auga pero e

Ao final de case todas as longas e multitudinarias festas dos sábados pola noite no barrio residencial de Shady Hill, cando practicamente todos os que ían xogar ao golf ou ao tenis á mañá seguinte xa marcharan para as súas casas e os dez ou doce sobreviventes parecían incapaces de pór final á velada a pesar de que a xenebra e o whisky estivesen a piques de acabarse, e aquí e alá as mulleres que aguantaban por acompañar aos seus maridos empezasen a beber leite; cando todo o mundo perdera por completo a noción do tempo, e os canguros que agardaban nos seus distintos fogares a aqueles recalcitrantes xa se deitaran había un bo anaco no sofá e durmían a perna solta, soñando con gañar concursos de cociña, con viaxes transoceánicos e aventuras románticas; cando o borracho belicoso, o afeccionado aos dados, o pianista e a muller enfrontada coa extinción das súas esperanzas fixeran xa as súas manifestacións públicas; cando todas as propostas ─almorzar na casa dos Farquarson, ir nadar, esperta