Hoxe está sendo un día estraño, ou está acabando de ser, 10% día / 90% noite. Pasei moito tempo para esta frase. 100% noite. Había xa un par de semanas que non vía a Miqui, ao irse de vacacións coa nena grande, a nena pequena e na espera de alguén máis, :D , hoxe xa se facía un pouco obrigado. Tres rápidas ao xadrez, dous cafés con xeo e apareceu ela polo Jazz, moi innecesariamente:
─Cóbrame aí o café do de Meira.
─Ten pago ─mentira válida, eficiente, óptima pola parte de Miqui.
─Deixa, Miqui, e cóbrame a min todo. Bota un Black Label para ti, outro para min e coloca para a seguinte, saes ti ─excedín en cortesía e enchedura de peito.
Notei que ela me miraba revirado pero asumía de xeito diplomático a invitación. Colleu o Progreso e pasou a sentarse ao lado do curruncho onde acaba a barra e onde sempre se xoga ao xadrez. Soaba Donovan e iso envolvía a cousa semi-tensa, afrouxada polos acordes suaves do escocés. Miqui abriu coa de Larsen para fianchetar axiña. A min non me gustou pero respondín moi clásico, tal e como lle respondía con 16 aniños a Larsen a rapaza Polgar (a que hai 3 anos o 14 antes de arrancar as festas de Meira anunciaba que se retiraba): e5. A Miqui non lle preocupou e o alfil pasou a facer o que tiña que facer. Co meu cabalo en c6 sentinme seguro. Só me puxen algo tenso cando o brazo dela rozaba acompasada e interesadamente co meu ao ritmo do paso de páxina. Eu respondía tratando de esquivar o golpiño facendo que ía coller o vaso para darlle un trago. Mala idea. Se pasaba cada páxina de unha en unha serían vintetantas. Non ten o chupito tantos tragos. Íase notar. Parei un pouco. Varios minutos despois, pouco antes de que ela chegase a “Deportes” e nós coa partida toda desenvolvida e con só un peón de cada un fóra da mesa, Miqui reaccionou mentres toda a miña cabeza era darlle cancha á Raíña.
─Póñoche outro a ti, se che gusta! ─espetoulle ao ver que quen estaba bebendo todo o meu Black era ela.
─Pon para os tres ─respondeu con bastante seriedade, manifestando claramente a súa plena percepción de que estabamos “pasando suya”.
A partida acabou coma o rosario da Aurora (non da do Carballiño) e con dous peóns e torre contra raíña e alfil brancas tiveron que adoecer e firmar un empate a dúas e dúas partidas. Ían ser as sete, Coté estaba a chegar e Miqui xa case arrancando por Candela. E eu con ela ao lombo. Mirei o móbil. “Buff, van ser as sete e teño un 9% de batería. E encima ela...” -pensei. Ela non viu o que me quedaba de batería pero si que viu o que me quedaba de ganas de seguir alí.
─Hoxe igual está boa tarde para probar algunha das tapas do concurso, ou? ─fixo unha desas preguntas das que non sabes que contestar realmente.
─Téñome que ir que... xa hai un par de semanas que non vou pola casa e... moita roupa sucia e... meu pai...
─Veña, chao. Vai con xeito. Mañá avisa cando veñas.
Non sei en que momento oíu que mañá volvería ao Jazz ou se entendeu ás claras que o empate precisaba dunha resolución. Só sei que soaba Whiskey Woman. Para volver para Meira seguín con Los Peyotes, tónica desta semana, e ao Whatsapp escribíame para tomar algo o amigo que domingo pasado me dicía de ir comer á feira a Castroverde. Non sei se hoxe baixarei. Si ou non?
─Cóbrame aí o café do de Meira.
─Ten pago ─mentira válida, eficiente, óptima pola parte de Miqui.
─Deixa, Miqui, e cóbrame a min todo. Bota un Black Label para ti, outro para min e coloca para a seguinte, saes ti ─excedín en cortesía e enchedura de peito.
Notei que ela me miraba revirado pero asumía de xeito diplomático a invitación. Colleu o Progreso e pasou a sentarse ao lado do curruncho onde acaba a barra e onde sempre se xoga ao xadrez. Soaba Donovan e iso envolvía a cousa semi-tensa, afrouxada polos acordes suaves do escocés. Miqui abriu coa de Larsen para fianchetar axiña. A min non me gustou pero respondín moi clásico, tal e como lle respondía con 16 aniños a Larsen a rapaza Polgar (a que hai 3 anos o 14 antes de arrancar as festas de Meira anunciaba que se retiraba): e5. A Miqui non lle preocupou e o alfil pasou a facer o que tiña que facer. Co meu cabalo en c6 sentinme seguro. Só me puxen algo tenso cando o brazo dela rozaba acompasada e interesadamente co meu ao ritmo do paso de páxina. Eu respondía tratando de esquivar o golpiño facendo que ía coller o vaso para darlle un trago. Mala idea. Se pasaba cada páxina de unha en unha serían vintetantas. Non ten o chupito tantos tragos. Íase notar. Parei un pouco. Varios minutos despois, pouco antes de que ela chegase a “Deportes” e nós coa partida toda desenvolvida e con só un peón de cada un fóra da mesa, Miqui reaccionou mentres toda a miña cabeza era darlle cancha á Raíña.
─Póñoche outro a ti, se che gusta! ─espetoulle ao ver que quen estaba bebendo todo o meu Black era ela.
─Pon para os tres ─respondeu con bastante seriedade, manifestando claramente a súa plena percepción de que estabamos “pasando suya”.
A partida acabou coma o rosario da Aurora (non da do Carballiño) e con dous peóns e torre contra raíña e alfil brancas tiveron que adoecer e firmar un empate a dúas e dúas partidas. Ían ser as sete, Coté estaba a chegar e Miqui xa case arrancando por Candela. E eu con ela ao lombo. Mirei o móbil. “Buff, van ser as sete e teño un 9% de batería. E encima ela...” -pensei. Ela non viu o que me quedaba de batería pero si que viu o que me quedaba de ganas de seguir alí.
─Hoxe igual está boa tarde para probar algunha das tapas do concurso, ou? ─fixo unha desas preguntas das que non sabes que contestar realmente.
─Téñome que ir que... xa hai un par de semanas que non vou pola casa e... moita roupa sucia e... meu pai...
─Veña, chao. Vai con xeito. Mañá avisa cando veñas.
Non sei en que momento oíu que mañá volvería ao Jazz ou se entendeu ás claras que o empate precisaba dunha resolución. Só sei que soaba Whiskey Woman. Para volver para Meira seguín con Los Peyotes, tónica desta semana, e ao Whatsapp escribíame para tomar algo o amigo que domingo pasado me dicía de ir comer á feira a Castroverde. Non sei se hoxe baixarei. Si ou non?
Comentarios
Publicar un comentario