Ameaza con fundamento

Escribiume ao Whatsapp un amigo para ir comer o pulpo a algunha feira. Dixo que era un día deses nos que había que ir e que fose Josiño. Encheume moito. É algo especial que te valoren para este tipo de cousas. Díxenlle que nos separaba a distancia, que onte fora ver á Terbutalina a Monforte e que hoxe quedaba por aquí. E que fai moi bo día pero Castroverde estaba a uns 80 quilómetros. Pareceunos unha distancia razoable para evitala (outras veces é “un paso”) e quedamos en ir outro día.

Non obstante, seguín dándolle voltas á cabeza porque aínda era a unha e media e en menos dunha hora podía estar alí. Apetecíame ir. Sobre todo para pedir cada un súa botella de viño, dúas e dúas racións, e na primeira mollada do pan no aceite falarlle dela. Dese ser imaxinario que me leva rondando xa moito tempo e que onte, non tan imaxinario, se volveu a min. Díxome: “móllame”, “úntame”, “cómeme”, e a min custoume aceptar as súas ordes pero son moi cumpridor. Fíxolle gracia verme entregado pero a min non me facía ningunha gracia saber que mañá tomando os viños seu pai estaría na cuadrilla. Aceptei a entrega como unha derrota loable.

Só ten vintedous anos. Mentres baixaba a ventá do coche preguntoume se podía fumar cando xa tiña o cigarro aceso. O cigarro adobado, vaia, porque non son fumador pero esa cousa que xera benestar e simpatía aínda a ulo. Facía unha noite clara. Mireille as mans que falaban do delito todo o que me permitía o paso por Belesar e as súas curvas. Estabamos de volta. Era o final da batalla. Falamos de que cada un debía aceptalo como unha derrota e asumir que habería un novo reencontro fronte a fronte. Deixeina diante a casa e apurou o cigarro para que non a visen. Botou a chaqueta polo pico do lombo e saíu apurada (ou así a quixen notar) cando decidiu volverse e, co xeonllo dos pantalóns vaqueiros rotos apoiado no medio a medio do asento, arrebolouse contra min mentres eu me apartaba do bico de “ata outra”. Esquivei bastante ben. En vez do “ata outra” soltou un “xa nos veremos” moi segura. Sabe que a ameaza vai con fundamento.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

Soñar con unha Meira de xente nova traballando nela

Hoxe volvín a ter uns soños encadeados que duraron practicamente toda a noite, menos co primeiro co que espertei cedo, ese no que contei que estaba Meira nevada e non vou contar nada máis. O segundo di, conta e transmite moitas cousas porque foi enlazando e pasando dun lado a outro. Cada vez me pasa máis isto e vou enfiando un con outro. Como a práctica totalidade dos soños que teño, é en Meira, unha Meira que se vai facendo e collendo forma en plan do que o argumento onírico precisa. Mais, neste caso, era unha Meira como agora de aspecto pero con unha diferenza enorme: nela viviamos case todos e todas da nosa idade. Isto podo dicilo, o de todos e todas, porque me lembro perfectamente de cada un de nós e era xenial. Todxs traballabamos en Meira ou viviamos aquí, non nos víamos 3 veces ao ano como pasa agora (unha polas festas do 15, outra polo Nadal e outra polo entroido). Ben, pois nesta Meira na que traballabamos todxs, lembro especialmente a última parte. A primeira e

Ler máis

Meira-Praga (1/2)

Hai uns días pasoume que planifiquei un soño dentro dun soño, o que excedeu o de ter o dominio para poder ir e vir neles e que xa me tiña pasado. Diante dunha situación dada puiden desenvolver un argumento que me pareceu ben, re-pechar os ollos e seguir adiante coa historia. Esta noite non conseguín chegar a ese punto pero intenteino. Sei con certeza que unha parte importante dos microespertares que me levan estes días a acanearme sobre unha diversidade onírica, por outra parte sempre moi presente na miña cabeza, veñen motivados por diminutas picaduras de mosquitos. Hoxe a conxunción aínda se fai máis evidente xa que, ademais de por todo o corpo, na punta do dedo grande da man esquerda teño, en forma de inchazón, os restos da cea desta noite dun deses mosquitos polo que me acordo del a cada “d”, “c” ou “e” que tecleo. Pois ben, nunha das primeiras fiadas propúxoseme unha viaxe de mochileiro por Centroeuropa. Pareceume correcto. Entón dinlle unha volta para ter polo menos algunha moti

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog