Onde non me chaman

O que garda sempre ten. E o que non garda, tamén. Porque mira que nunca fixen por gardar as ganas de verte e sigo tendo as mesmiñas. Dinme hoxe 4 minutos para escribir o que me saíse e, como non, tiña que saír o que soñei. Porque soñei que me sostiñades, que todo estaba en equilibrio con cada un e unha de vós agarrando unha esquina. A veces parecía pendurar todo de moi pouca cousa pero mantíñame en pé esa seguridade de saber que se caía alguén me botaría a man e volvería a erguerme. Ese soño durou toda a noite e espertei abrazado a min mesmo, moitas horas antes de ter que erguerme polo imperativo laboral. Xa tiña pasado esa sensación de mágoa que arrastra o desvelarse nunha ensoñación deliciosa. Mirei a muralla, mirei a mesiña de noite e vin que xente do sur coma Fitzgerald ou Williams seguían alí. Non acostumaban estar sobrios, máis eran homes dunha alegre conversa bebida mediante. Se onte Martín dicía que a música valía para definir estados de ánimo eu tamén digo que po

Paréceme que todo home necesita un punto de inflexión, incluso varios puntos de inflexión, é dicir xiros, cambios, sen que se vexa por iso cominado a explicalos. Un vaise facendo experto coleccionista de silencios e soidades. A soidade afecta ao home liberado, ao home desencadeado. Só a soidade, por difícil, humillante e corrosiva que sexa -di Steiner- pode salvagardar a arte e o pensamento da corrupción. Os medios de masas, o desexo ardente de comunicarse dun modo establecido e recompensado socialmente, a manipulación do discurso para obter o recoñecemento e o éxito, son un desperdicio espiritual irreparable. A comunicación cos outros é unha función secundaria, sospeitosa case inevitablemente. Creo que ninguén botou en falta a palabra tren na miña boca estes días.

Chegara un verán ardente e fugaz. Os días tórridos, prolongados, acendíanse como bandeiras flamíxeras. Enfervecidas e esplendorosas transcorrían as semanas, raudas coma o soño e pletóricas de imaxes. O día expiraba trala alta arboreda. A montaña azul tornouse tenebrosa, a calzada palidecía. Sentouse, descansou, contemplou a noite. Colleu pan negro, saciouse e vacilou en silencio as cuncas azuladas cheas de viño.  Unha vez farto comezou de novo a charlar e a cantar. Balanceouse ao compás das cancións. Xogou coas mulleres. Aspirou o perfume dos seus cabelos. O viño pareceulle bo. O vello sedutor fíxolles desistir de poñerse novamente en camiño. Bebeu, escanciou, brindou con tenrura. Encargou máis viño. Lentamente comezaron a xurdir das azuladas cuncas de barro polícromos feitizos que transmutaron o mundo e pintaron estrelas e luces. Alí estaban sentados coma soberanos, cimbrándose en trémulo vaivén sobre o abismo do mundo e da noite, coma paxaros en gaiola dourada, sen raíces, ing

Hoxe pola mañá espertei, mirei pola ventá e o primeiro que pensei foi "dispersión troposférica". O segundo que pensei foi que debía volver a Scott Fitzgerald, ese home que nos seus contos esgrimía que non había festa sen desesperanza. A través das súas personaxes el escolleu falar do home, dos seus claroscuros, do seu drama, das súas paixóns inútiles, das súas arelas.   Para iso el non puxo soldados cavando trincheiras na fronte, puxo xente indo alugar un disfrace para un baile. Non importa. No seu retrato da primeira sociedade acomodada americana do século XX é posíbel recoñecer o proxecto sempre en fuga que é o ser humano, análise e poesía. Fitzgerald foi para min moi inspirador nun tempo que a Soidade vivía permanentemente na miña casa, xa que nesa praza lucense a metonimia era perfecta. El pintou coma ninguén os cadros dunha época na que os licenciados comezaban a descubrir que os cartos non dan a felicidade e que a riqueza rara vez vai separada de cobiza, do mesmo xe

Gústame soñar e falar dos soños. Creo que só teño talento para soñar. Ultimamente máis da metade dos meus soños son con ela: facéndolle a comida, recollendo a roupa xuntos, traballando co ordenador mentres calceta. Por iso, xusto o que non farei hoxe será falar dos soños, dos meus soños. Sen eu buscalo, foron caendo nas miñas mans libros de dous, tres ou catro escritores que eran grandes soñadores, comezando por, se cadra, o máis ensoñador de todos eles, Borges. No lote meto a Russell. Borges Borges afirma que cando soñamos somos o actor, o autor, o espectador e o teatro, somos todo. Eu créolle, porque somos incluso o inimigo. Ese inimigo que foi á propia casa de Borges coa intención de matalo, pero o mestre sabía como defenderse. Di Merleau Ponty (un fenomenólogo que lle discutía a Sartre e ao que eu cheguei despois de pasar por Paul Ricoeur grazas a ter que investigar o concepto de trama) que durmir non é, a pesar das palabras, un acto, unha operación, o pensame

Ser ovella ou ser rabaño? Hai tempo que levo dándolle voltas a iso. Ambas cousas teñen a súa parte boa e mala: chegar aos mellores pastos antes ca ninguén pero sendo presa fácil dos depredadores.   A maioría prefire ser rabaño. Hoxe esta idea dáme para falar de xeito apurado sobre o camiño cara onde vai a cultura, a industria cultural, como queiramos chamarlle e todo o que nese cesto colla.  Dicía un vello profesor da facultade, que nalgunhas cousas tiña razón, que a arte de hoxe en día está condenada por ir na procura do público e non conseguir que sexa o público quen a procure. É certo. Hoxe até os poetas buscan o público. Necesitan ser publicados para verse recoñecidos.   Un poeta non tería por que sentir a necesidade de ser coñecido, nin menos aínda recoñecido socialmente, posto que o seu receptor non é colectivo senón individual. A amada, o amado, o solpor, a tristura, son predicados dunha percepción íntima. Se damos publicidade ao noso amor destruímos o seu sentido.

Di Pessoa que unha das súas complicacións mentais é o medo á loucura, o cal é, en si mesmo, loucura. Eu teño un pouco tamén dese medo, nesta fase de anhedonía que parece que me dá a batalla cada día. O portugués falaba da musculosidade das afectacións da súa doenza mental, comparándoas co primeiro poema das Nevroses de Rollinat. O primeiro dos poemas, A pantasma do crime , é doente (extráctovolo e tradúzoo como podo). O mal pensamento chega á miña alma en todos os lugares, a todas horas, no forte dos meus traballos, e eu teño a ben purificarme nunha rigorosa censura por todo iso que o Mal infunde aos nosos cerebros, o mal pensamento chega á miña alma. Eu escoito a meu pesar as notas infernais que vibran dentro do meu corazón onde Satán vén tocar para entrar; e ben que eu tivera horror das viles orxías desenfreadas das que a sombra soamente basta para indignarme, eu escoito a meu pesar as notas infernais. O meu cranio é un calabozo cheo de horribles t

Cando a algún universitario lle toca vir para Lugo estudar porque non lle daba a nota ou a carreira que quería non a había noutro campus a sensación é: “buff, Lugo, vaia marrón, que aburrimento”. Semellante aos casos nos que a xente se desprazaba aquí por razóns de traballo. É certo. Lugo pode presumir de hospitalidade, de ter moitos e bos bares e casas de comidas, nos que sempre hai con quen falar. Pero a maioría da xente coincide (e eu non serei quen lle poña o matiz bo ou malo ao asunto) nunha cousa: Lugo é unha aldea grande. E como aldea grande apenas hai nada que facer. (Antes podería usarse a expresión “en Lugo nunca pasa nada” pero xa dúas xuízas azote de la lei se encargaron de mostrarnos que non era así). Non obstante, por poñer o exemplo de onte, nunha franxa horaria entre as 20:30 horas e 21:30 horas atopeime, así grosso modo, con 6 propostas culturais para realizarmos en Lugo : Microteatro na Sala Velvet, Xoves de Cultura Aberta nos Xardíns da Deputación, Festiclow