Hoxe pola mañá espertei, mirei pola ventá e o
primeiro que pensei foi "dispersión troposférica". O segundo que
pensei foi que debía volver a Scott Fitzgerald, ese home que nos seus contos
esgrimía que non había festa sen desesperanza. A través das súas personaxes el
escolleu falar do home, dos seus claroscuros, do seu drama, das súas paixóns
inútiles, das súas arelas. Para iso el
non puxo soldados cavando trincheiras na fronte, puxo xente indo alugar un
disfrace para un baile. Non importa. No seu retrato da primeira sociedade
acomodada americana do século XX é posíbel recoñecer o proxecto sempre en fuga
que é o ser humano, análise e poesía.
Fitzgerald foi para min moi inspirador nun
tempo que a Soidade vivía permanentemente na miña casa, xa que nesa praza
lucense a metonimia era perfecta. El pintou coma ninguén os cadros dunha época
na que os licenciados comezaban a descubrir que os cartos non dan a felicidade
e que a riqueza rara vez vai separada de cobiza, do mesmo xeito que non hai
festa sen tristura, nin fartura sen sensación de baleiro, luxuria sen
remordementos.
Non fai falla semellar triste para estalo,
mais eu son dos que non oculto a miña felicidade. O que teño compártoo.
E como por hoxe creo que xa contei dabondo,
lembrade sempre o que Fitzgerald un día dixo: a vitalidade amosa non só a
capacidade de persistir senón a capacidade de empezar de novo.
Comentarios
Publicar un comentario