Chegara un verán ardente e fugaz. Os días tórridos, prolongados, acendíanse como bandeiras flamíxeras. Enfervecidas e esplendorosas transcorrían as semanas, raudas coma o soño e pletóricas de imaxes. O día expiraba trala alta arboreda. A montaña azul tornouse tenebrosa, a calzada palidecía. Sentouse, descansou, contemplou a noite. Colleu pan negro, saciouse e vacilou en silencio as cuncas azuladas cheas de viño.
Unha vez farto comezou de novo a charlar e a cantar. Balanceouse ao compás das cancións. Xogou coas mulleres. Aspirou o perfume dos seus cabelos. O viño pareceulle bo. O vello sedutor fíxolles desistir de poñerse novamente en camiño. Bebeu, escanciou, brindou con tenrura. Encargou máis viño. Lentamente comezaron a xurdir das azuladas cuncas de barro polícromos feitizos que transmutaron o mundo e pintaron estrelas e luces.
Alí estaban sentados coma soberanos, cimbrándose en trémulo vaivén sobre o abismo do mundo e da noite, coma paxaros en gaiola dourada, sen raíces, ingrávidos, fronte as estrelas.
Cantaron coma paxaros cancións exóticas. Desde o corazón ebrio arrebolaron as súas fantasías á noite, ao ceo, ao monte, ao universo enigmático e embruxado.
A noite, callada de estrelas, foise deitando sobre Meira, sobre eles e as súas historias. A serra dilatábase docemente coma ventre e senos que respiran con dozura baixo as árbores, as casas e os pés dos humanos.
Con paso apresurado danzaba delirante a húmida lúa sobre o hemisferio celeste perseguida polas estrelas nun vals silencioso e frenético.
Esa noite lemos a Hesse e rimos coma quen ten chorado moito.
Unha vez farto comezou de novo a charlar e a cantar. Balanceouse ao compás das cancións. Xogou coas mulleres. Aspirou o perfume dos seus cabelos. O viño pareceulle bo. O vello sedutor fíxolles desistir de poñerse novamente en camiño. Bebeu, escanciou, brindou con tenrura. Encargou máis viño. Lentamente comezaron a xurdir das azuladas cuncas de barro polícromos feitizos que transmutaron o mundo e pintaron estrelas e luces.
Alí estaban sentados coma soberanos, cimbrándose en trémulo vaivén sobre o abismo do mundo e da noite, coma paxaros en gaiola dourada, sen raíces, ingrávidos, fronte as estrelas.
Cantaron coma paxaros cancións exóticas. Desde o corazón ebrio arrebolaron as súas fantasías á noite, ao ceo, ao monte, ao universo enigmático e embruxado.
A noite, callada de estrelas, foise deitando sobre Meira, sobre eles e as súas historias. A serra dilatábase docemente coma ventre e senos que respiran con dozura baixo as árbores, as casas e os pés dos humanos.
Con paso apresurado danzaba delirante a húmida lúa sobre o hemisferio celeste perseguida polas estrelas nun vals silencioso e frenético.
Esa noite lemos a Hesse e rimos coma quen ten chorado moito.
Comentarios
Publicar un comentario