Onde non me chaman

Ah, ía escribir. Para non dicir o que sinto. Escoitei de novo a Joplin e atopeime cunha mina: a liberdade só significa non ter nada que perder. Despois vin que a escribiu Kris Kristofferson en compañía doutro, e tiven que saltala porque me levou á ética. Se concibes un proxecto vital é lóxico sentir que tes medo a perdelo, e se aínda non tocaches a Deus gustaríache vivir o suficiente para sentir que o tocaches igual que Adán o tocou nunha pintura na Sixtina. Só os malvados son libres, compórtanse coma se non temesen perder a vida. A gama é moi ampla porque vai dos delincuentes máis abruptos aos ladróns de luva branca, é dicir, aos do tres ou catro por cento, de maneira que percibo, xunto á moza de Texas ou Kansas que o grupo dos que temen perder algo é un grupo conciso e breve, que está formado por persoas que esperan dentro de si a chegada dos anxos ou, seica, que os seus anxos custodios os vixíen desde preto. Estes días, ao acabar un artigo, un compañeiro díxome que

Se somos bos coa vida, se sabemos construírmos historias polo camiño, a vida non nos abandonará, pero se non lle contamos historias á vida, esta destruiranos. Vivir é entón un acto de amor coa vida, conseguirmos mantela sempre expectante xa que a cada momento temos que asombrala coas nosas decisións cabais, seica cos nosos amores inevitables, e coas nosas xustas decisións. Xa Sartre e outros se xuntaban para preguntarse para que serve a literatura e a vida. Para que serve contar historias? Á princesa das mil e unha noites valeulle exactamente para salvar a vida. A historia dicía que o rei Shariar, en completo despeito pola infidelidade da súa muller cun dos seus escravos, decidiu que cada noite se deitaría cunha rapaza e mataríaa antes de saír o sol, para evitar novas traizóns. O que non sabía o rei é que aquela tan fermosa Scherezade sabía 1001 contos que foi tecendo un con outro até conseguir a súa propia confianza. Paréceme unha metáfora preciosa. Igual iso, a literatura no

Desde neno sempre me fascinaron as bibliotecas. A miña relación con elas era pouco menos que ideal porque, no fondo,  con unha, a máis pequena, a do meu pobo ou a do meu colexio, tiña todo o que quería. Era unha época moi feliz, a memoria fai que certamente todo pasado fose mellor, somerxíame entre todo canto atopaba nunha procura de non sei o que, valíame todo: cómics, libros de animais, fábulas (dos meus favoritos), contos (lembro ter lido todo de Roald Dahl, desde James e o pexego xigante a máis tarde Boy, pasando por Matilda – que me levaran ver aos Cines Ronda con meus sobriños pequerrechos). Era todo bastante inocente e eu necesitaba de algo que levarme á cama cada día posto que desde anano sempre me fun só á cama, creo que no que tiña que ver bastante que meus pais tivesen que atender o bar. Época feliz e de voracidade lectora máxima. Seguiulle unha época non menos voraz no aspecto lector, pero si máis triste, froito dunha adolescencia complicadiña. Nese tempo as biblio