Sete rapazas estanme mirando mal. Se cadra me excedo no de chamarlle rapazas. Están aí, aí. De nenas xa sei que pasan. Son rapazas novas. Mozas? Aceptamos mozas porque o digo eu. Sete mozas estanme mirando mal. Estou nunha biblioteca, que hai 500 anos era cuadra e está adicada a un tipo que hai 800 anos escribía poesía para cantala, e elas creo que teñen que estudar. Ía contar aquí, coma sempre, o que soñei esta noite pero todo o que me envolve é demasiado. Estou acabando de ler o segundo libro desta semana e non consigo afacerme a iso. A acabar, me refiro. Pásame coma co viño ou cos bicos. Gústanme aqueles que botas un anaco desexándoos e empezan con todo, cun sabor que entra de golpe e vai pedindo máis e máis, apurando os tempos. Logo desfanse e logran envolvelo todo, estirándose. Corren contra o final volvéndose doces pero rematan sempre antes do que un quere. Co viño sempre podes botar máis mentres quede na botella, cos bicos é máis complicado. Polo menos para min. Menos nos soños.
Soñei cun bico. Hai tres anos soñara cun bico, tamén, e conteino. Só un. Un bico de inverno, non de agora, senón de cando sobre a noite está caendo unha xeada de baixo cero pero sentes os beizos arder. Un bico de pé, abrigo contra abrigo e mans con guantes nos petos. Nariz, por suposto, frío. Acaba de poñerse unha nube entre o sol e a pantalla do ordenador. Véxome reflectido nun espello de LCD con páxina a metade en branco que é a pantalla do portátil. As mozas non miran os apuntes e seguen mirando para aquí. Dáme vergoña e escóndome mirando isto. Cantas veces me teño escondido entre letras. Entre palabras. Entre libros. Libros que se poden amar ou odiar. Ou, como dixo Caetano, por odiarmo-los podemos simplesmente escrever um.
Xa cho teño dito:
Tropeçavas nos astros desastrada
Mas pra mim foste a estrela entre as estrelas
Tropeçavas nos astros desastrada
Quase não tínhamos livros em casa
E a cidade não tinha livraria
Mas os livros que em nossa vida entraram
São como a radiação de um corpo negro
Apontando pra expansão do Universo
Porque a frase, o conceito, o enredo, o verso
(E, sem dúvida, sobretudo o verso)
É o que pode lançar mundos no mundo
Tropeçavas nos astros desastrada
Sem saber que a ventura e a desventura
Dessa estrada que vai do nada ao nada
São livros e o luar contra a cultura
Os livros são objetos transcendentes
Mas podemos amá-los do amor táctil
Que votamos aos maços de cigarro
Domá-los, cultivá-los em aquários
Em estantes, gaiolas, em fogueiras
Ou lançá-los pra fora das janelas
(Talvez isso nos livre de lançarmo-nos)
Ou – o que é muito pior – por odiarmo-los
Podemos simplesmente escrever um:
Encher de vãs palavras muitas páginas
E de mais confusão as prateleiras
Tropeçavas nos astros desastrada
Mas pra mim foste a estrela entre as estrelas.
Ah, hoxe isto remata así
“e direi-lh´eu ento
a coita do meu coraçon”.
Que xa o dixo o Xohán de Requeixo.
Soñei cun bico. Hai tres anos soñara cun bico, tamén, e conteino. Só un. Un bico de inverno, non de agora, senón de cando sobre a noite está caendo unha xeada de baixo cero pero sentes os beizos arder. Un bico de pé, abrigo contra abrigo e mans con guantes nos petos. Nariz, por suposto, frío. Acaba de poñerse unha nube entre o sol e a pantalla do ordenador. Véxome reflectido nun espello de LCD con páxina a metade en branco que é a pantalla do portátil. As mozas non miran os apuntes e seguen mirando para aquí. Dáme vergoña e escóndome mirando isto. Cantas veces me teño escondido entre letras. Entre palabras. Entre libros. Libros que se poden amar ou odiar. Ou, como dixo Caetano, por odiarmo-los podemos simplesmente escrever um.
Xa cho teño dito:
Tropeçavas nos astros desastrada
Mas pra mim foste a estrela entre as estrelas
Tropeçavas nos astros desastrada
Quase não tínhamos livros em casa
E a cidade não tinha livraria
Mas os livros que em nossa vida entraram
São como a radiação de um corpo negro
Apontando pra expansão do Universo
Porque a frase, o conceito, o enredo, o verso
(E, sem dúvida, sobretudo o verso)
É o que pode lançar mundos no mundo
Tropeçavas nos astros desastrada
Sem saber que a ventura e a desventura
Dessa estrada que vai do nada ao nada
São livros e o luar contra a cultura
Os livros são objetos transcendentes
Mas podemos amá-los do amor táctil
Que votamos aos maços de cigarro
Domá-los, cultivá-los em aquários
Em estantes, gaiolas, em fogueiras
Ou lançá-los pra fora das janelas
(Talvez isso nos livre de lançarmo-nos)
Ou – o que é muito pior – por odiarmo-los
Podemos simplesmente escrever um:
Encher de vãs palavras muitas páginas
E de mais confusão as prateleiras
Tropeçavas nos astros desastrada
Mas pra mim foste a estrela entre as estrelas.
Ah, hoxe isto remata así
“e direi-lh´eu ento
a coita do meu coraçon”.
Que xa o dixo o Xohán de Requeixo.
Comentarios
Publicar un comentario