Cash era, naturalmente, unha vella gloria do atletismo, pero nunca se puña pesado acerca do seu brillante historial. A universidade onde pasou os seus anos xuvenís ofrecéralle un emprego remunerado no consello de antigos alumnos, pero el non o aceptou, pois xa se dera conta de que aquela parte da súa vida terminara. Cash e a súa muller, Louise, tiñan dous fillos e vivían en Alewives Lane nunha especie de rancho non demasiado caro. Pertencían ao club de campo aínda que non podían permitirllo pero, no caso dos Bentley, ninguén o mencionaba nunca, e Cash era un dos homes que gozaba de máis simpatías en Shady Hill. Seguía estando delgado ─procuraba non descoidarse co peso─, e ía andando a coller o tren todas as mañás cunhas zancadas vigorosas e elásticas que o sinalaban como atleta. Clareáballe o pelo e había mañás nas que parecía ter os ollos inxectados en sangue, pero isto apenas supuña un obstáculo para o seu atractivo de home pertinazmente xuvenil.
Nos negocios Cash sufrira moitos reveses e desilusións, e con frecuencia os Bentley pasaban graves dificultades económicas. Sempre pagaban con atraso os impostos e a hipoteca da casa, e o caixón da mesa do vestíbulo estaba cheo de facturas sen pagar; a situación dos Bentley no banco achábase sempre pendente dun fío. Louise resultaba bonita os sábados pola noite, pero o certo era que a súa vida resultaba pesada e monótona. Nos petos dos seus traxes, abrigos e vestidos había anacos de papel nos que se lía: «Margarina, espinacas conxeladas, kleenex, galletas do can, carne picada, pementa, manteiga de porco...» Pola mañá, cando só estaba esperta a medias, puxera xa a quentar a auga do café mentres diluía o zume conxelado de laranxa. Logo eran os nenos os que a necesitaban. Tiña que pórse de poutelas debaixo da cómoda para atopar un calcetín de Toby. Ou tombarse boca abaixo e meterse estomballada debaixo da cama (co que lle entraba po polo nariz) en busca dun dos zapatos de Rachel. Logo estaba a limpeza da casa, o lavado da roupa e preparar as comidas, ademais das esixencias dos nenos. Nunca parecían faltar zapatos que pór ou que quitar, cremalleiras de anoraks que pechar e abrir, cus que limpar, bágoas que secar, e cando se puña o sol (Louise víao ocultarse a través da xanela da cociña), había que darlles a cea, bañalos, contarlles un conto ao deitarse e rezar xuntos o nosopai. Coas sonoras palabras da oración dominical no cuarto ás escuras terminaba a xornada dos nenos, pero a Louise Bentley aínda quedaba moito día por diante. Estaban os zurcidos e os remendos e algunhas cousas ás que pasarlles o ferro, e despois de dezaseis anos de tarefas domésticas, Louise non parecía capaz de escapar dos seus quefaceres nin sequera mentres durmía. Anoraks, zapatos, baños e artigos de ultramarinos parecían invadirlle o subconsciente. De cando en vez falaba en soños; tan forte que espertaba ao seu marido. «Non me chega o orzamento para costeletas de tenreira», dixo unha noite. Despois suspirou intranquila e volveu a gardar silencio.
Segundo os criterios de Shady Hill, os Bentley eran un matrimonio feliz, pero tiñan os seus altibaixos. En ocasións, Cash volvíase moi susceptible. Cando volvía a casa despois dun mal día na oficina e se atopaba con que Louise, por algún motivo perfectamente válido, non empezara a facer a cea, enfadábase moito.
─Polo amor de Deus! ─dicía, e entraba na cociña para quentar algún alimento conxelado.
Durante aquela penosa experiencia bebía whisky para tranquilizarse, pero nunca parecía lograr o seu propósito, porque acotío queimaba o fondo dunha pota, e cando sentaban a cear, o sitio onde comían estaba cheo de fume. Xa era só cuestión de tempo que se encerellasen nunha encarnizada pelexa. Louise subía correndo as escaleiras, esborrallábase sobre a cama e saloucaba. Cash collía a botella de whisky e receitábase unha boa dose. Aquelas confrontacións, a pesar do entusiasmo con que Cash e Louise se mandaban a elas, resultábanlles moi dolorosas aos dous. Cash durmía no sofá do cuarto de estar, pero o soño nunca arranxaba as cousas unha vez iniciado o mal, e se se atopaban pola mañá, volvían pelexarse inmediatamente. Logo Cash marchaba a traballar e, tan axiña coma o autobús recollía aos nenos para levarllos á gardaría, Louise púñase o abrigo e cruzaba o céspede camiño da casa dos Bearden. Botábase a chorar sobre unha cunca de café requentado e contáballe os seus problemas a Lucy Bearden. Que sentido tiña o matrimonio? Significaba algo o amor? Lucy sempre lle suxería que se buscase un emprego, porque o traballo lle daría independencia emocional e económica, e iso, dicía Lucy, era o que necesitaba.
A noite dese día as cousas empeoraban. Cash non aparecía pola casa para cear, pero presentábase dando tombos a iso das once, e o mesmo sórdido altercado volvía producirse con Louise indo deitarse ao dormitorio feita un mar de bágoas e Cash tombándose no sofá do cuarto de estar. Ao cabo duns cuantos días e noites, Louise decidía que non podía máis, e que tiña que irse a pasar unha tempada coa súa irmá casada que vivía en Mamaroneck. Normalmente escollía un sábado, cando Cash estaba na casa, para marcharse. Facía a maleta e sacaba os seus cupóns de guerra do escritorio. Logo dábase un baño e púñase a mellor combinación que tiña. Cash, ao pasar por diante da porta da alcoba, víaa. A combinación era transparente, e de súpeto Cash era todo arrepentimento, tenrura, delicadeza, sabedoría e amor. «Corazón!», xemía el, e cando baixaban a escaleira cousa dunha hora despois para comer algo, non facían máis que suspirar e pórse olliños tenros o un ao outro; eran a parella máis feliz de todo o leste dos Estados Unidos. Habitualmente era nun momento así cando Lucy Bearden se presentaba coa boa noticia de que atopara un emprego para Louise. Lucy chamaba á porta e Cash, envolto nun albornoz, saía a abrirlle. Despois de intercambiar moi poucas palabras con Cash, como é lóxico, Lucy dirixíase correndo ao comedor para dar a boa noticia á pobre Louise.
─Vaia, agradézoche moito que te tomaras a molestia ─dicía Louise lánguidamente─, pero paréceme que xa non quero ter un emprego. Non creo que a Cash lle guste moito que eu traballe, verdade, cariño?
Despois miraba a Cash cos seus grandes ollos escuros, e a corrente de desexo resultaba case palpable. Lucy ausentábase o máis á présa que podía daquela escena de corrupción, pero non o facía nunca enfadada, porque levaba dezanove anos casada, e sabía que toda unión ten os seus altibaixos. Tampouco parecía chegar nunca a ningunha conclusión; a seguinte vez que os Bentley se pelexaban, Lucy esforzábase tanto coma de costume por conseguirlle un emprego a Louise. Pero aquelas pelexas e reconciliacións, do mesmo xeito que a carreira de obstáculos, non parecían perder interese por mor da repetición.
Un sábado pola noite, durante a primavera, os Farquarson fixéronlle unha festa de aniversario aos Bentley. Levaban dezasete anos casados. Na tarde do mesmo día, Louise procedeu a prepararse pondo case o mesmo empeño que se se tratase da coada dos luns. Descansou durante unha hora, reloxo na man, cos pés no alto, o queixo suxeito cunha cinta ancha e os ollos humedecidos cunha solución adstrinxente. A máscara facial, a faixa demasiado apertada, a depilación, os rizos e a maquillaxe que viñeron despois ían todos encamiñados a lograr un rexuvenecemento. Sentindo ao final que o éxito non fora completo, colocouse un veo que lle cubría os ollos; pero era unha muller encantadora, e todos os cosméticos cos que estivera pelexando parecían, coma o veo, estenderse con absoluta transparencia sobre un rostro onde a beleza en toda a súa madurez e a capacidade para o enxeño e o apaixonamento resultaban imposibles de ocultar. A festa dos Farquarson resultou un éxito, e os Bentley pasárono moi ben. A única persoa que bebeu demasiado foi Trace Bearden. Avanzada a festa, empezou a picar a Cash polo pouco pelo que quedaba, e Cash, de moi bo humor, púxose a cambiar os mobles de sitio. Harry Farquarson tiña unha pistola e Trace saíu á terraza para disparala cara ao ceo. Cash saltou por encima do sofá, por encima da mesiña auxiliar, sobre os brazos da cadeira de brazos e sobre a pantalla da cheminea. Foi o relevo dunha arca o que lle fixo caer, e Cash precipitouse cara ao chan como unha tonelada de ladrillos.
Louise soltou un berro e correu cara a onde quedara tombado o seu marido. Tiña un corte na fronte e alguén improvisou unha vendaxe para cortar a hemorraxia. Ao tratar de levantarse, Cash tropezou e caeu de novo, e a súa cara adquiriu unha terrible cor verde. Harry telefonou ao doutor Parminter, ao doutor Hopewell, ao doutor Altman e ao doutor Barnstable, pero eran as dúas da mañá e ningún contestou o teléfono. Finalmente, un tal doutor Yerkes ─un perfecto descoñecido─ accedeu a ir. Yerkes era un home novo ─non parecía suficientemente vello para ser médico─ e contemplou a habitación en desorde e os rostros ansiosos dos presentes coma se houbese algo moi raro naquela escena. E, en canto a Cash, non puido empezar con peor pé.
─Que é o que lle pasa, veterano? ─preguntou.
Cash tiña unha perna rota. O doutor Yerkes entaloulla, e Harry e Trace levaron ao ferido até o coche do médico. Louise seguiunos no seu propio coche até o hospital, onde ingresaron ao seu marido nunha das salas. O médico proporcionoulle un calmante e Louise deulle un bico e iniciou a volta para a casa cando xa amencía.
Cash permaneceu dúas semanas no hospital e cando volveu ao seu fogar camiñaba cunha muleta e tiña a perna escaiolada. Tiveron que pasar outros dez días antes de que puidese ir coxeando á estación para coller o tren matutino.
─Xa non poderei facer máis a carreira de obstáculos, cariño ─díxolle a Louise, cheo de tristeza.
A súa muller respondeulle que non tiña importancia, pero aínda que a ela lle dese igual, a Cash si que lle importaba. Perdera peso no hospital. Estaba moi decaído e parecía descontento. Non entendía o sucedido. El, ou todo o que o rodeaba, daba a impresión de que cambiara imperceptiblemente para empeorar. Mesmo os seus sentidos parecían empeñados en botar a perder o mundo inocente do que gozara durante moitos anos. Unha noite entrou tarde na cociña para prepararse un sándwich e cando abriu o frigorífico notou un cheiro desagradable. Tirou a carne estragada ao cubo do lixo, pero quedóuselle pegado o cheiro ás fosas do nariz. Poucos días despois estaba no faiado buscando a súa camiseta da universidade. O cuarto non tiña xanelas e a lanterna daba moi pouca luz. Axeonllado no chan para abrir un baúl, rompeu unha arañeira cos beizos. A tenue armazón cubriulle a boca coma se se tratase dunha man. Limpouna molesto, pero tivo a sensación de que lle puxeran unha mordaza. Unhas cantas noites despois, en Nova York, andando por unha embocadura dunha rúa mentres chovía, viu unha puta vella nun portal. Estaba tan sucia e era tan fea que parecía unha caricatura da morte, pero antes de que puidese examinala con detemento ─no momento en que os seus ollos recibiron a primeira impresión da súa figura corcovada─, incháronselle os beizos, a súa respiración acelerouse, e Cash experimentou todos os outros síntomas da excitación erótica. Poucos días máis tarde, cando lía a revista Time no cuarto de estar, advertiu que as rosas murchas que Louise trouxera do xardín cheiraban máis a terra cá ningunha outra cousa. Era un cheiro a podre e moi intenso. Tirou as rosas nunha papeleira, pero non logrou evitar que lle lembrasen á carne estragada, á prostituta e á tea de araña.
Cash empezara a asistir de novo ás festas, pero sen a carreira de obstáculos as reunións dos seus amigos e veciños resultábanlle interminables e carentes de todo interese. Ouvía os seus chistes verdes cunha irritación que lle custaba moito traballo ocultar. Mesmo as súas caras o deprimían, e, afundido nunha cadeira de brazos, examinaba con detemento a súa cute e os seus dentes, coma se el fose un home moito máis novo.
O peso da súa irritabilidade caía sobre Louise, quen tiña a impresión de que o seu marido, ao perder a carreira de obstáculos, perdera a clave do seu equilibrio. Amosábase antipático cos seus amigos cando aparecían pola casa a tomar unha copa. Tamén se amosaba descortés e cheo de melancolía se Louise e el saían pola noite. Cando a súa muller lle preguntaba que lle sucedía, el limitábase a murmurar: «Nada, nada, nada», e a servirse un pouco de bourbon. Transcorreron maio e xuño, e logo a primeira metade de xullo sen que Cash mellorase en absoluto.
Despois chega unha noite de verán, unha fermosa noite de verán. Os pasaxeiros do tren das oito e cuarto ven Shady Hill ─se é que se fixan─ bañado por unha tranquila luz dourada. A espesa vexetación afoga o ruído do tren, e os alongados portelos parecen unha fileira de grandes acuarios iluminados antes de perderse de vista instantes despois. No alto do outeiro, as señoras dinse unhas a outras: «Fíxate como ule a herba! E as árbores!» Os Farquarson dan outra festa. Harry colgou un cartel na entrada do xardín, BARRANCO DO WHISKY, e púxose un gorro de cociñeiro e un mandil. Os seus convidados aínda están a beber cócteis, e o fume do lume para asar a carne sube, nesta noite sen vento, directamente cara ás árbores.
No club, o primeiro baile de etiqueta para a xente nova empeza a iso do nove. En Alewives Lane, os aspersores seguen virando despois do crepúsculo. O aire parece tan aromático como escuro ─é un delicioso elemento para avanzar a través del─, e a maioría das xanelas están abertas. Ao pasar por diante da súa casa, pódese ver ao señor e a señora Bearden vendo a televisión. Joe Lockwood, o novo avogado que vive na esquina, ensaia o seu discurso ao xurado diante da súa muller.
─Trato de mostrarlles ─di─ que un home recto, un home cuxa reputación pola súa honestidade e integridade... ─Move os brazos mentres fala. A súa muller calceta.
A señora Carver ─a sogra de Harry Farquarson─ mira ao ceo e pregunta:
─De onde saíron todas as estrelas?
É unha vella un pouco parva, pero ten razón: as estrelas da noite anterior parece que atraeron unha nova formación de galaxias, e o ceo nocturno non resulta escuro en absoluto, excepto onde hai unha rachadura na membrana luminosa. Nas parcelas aínda sen vender xunto á vía do tren canta un tordo.
Os Bentley están na casa. O pobre Cash mostrouse ultimamente tan antipático e melancólico que os Farquarson non o convidaron á festa. Permanece sentado no sofá xunto a Louise, que lle pon gomas novas á roupa interior dos nenos. A través da xanela aberta chegan os agradables ruídos da noite de verán. No xardín dos Rogers, detrás do dos Bentley, hai outra festa. A música de baile derrámase outeiro abaixo. A orquestra é moi pobre ─saxofón, batería e piano─, e todas as pezas son de hai vinte anos. Tocan Valencia, e Cash mira tenramente a Louise, pero esta noite a súa muller presenta unha figura desconcertadora. A luz da lámpada destaca os seus cabelos grises. O seu mandil está manchado. A súa cara parece pálida e con olleiras. De súpeto, Cash empeza a marcar freneticamente o ritmo da música cos pés. Canta unhas sílabas inintelixibles ─«Habahabahabahaba»─ para acompañar ao afastado saxofón. Logo suspira e diríxese á cociña.
Alí, na escuridade, segue presente un débil cheiro rancio a comida. Desde a xanela da cociña, Cash ve as luces e as figuras da festa dos Rogers. É un guateque para xente nova. A filla da familia convidou a algúns amigos a cear antes da festa, e parece que se están indo agora. Hai automóbiles que se poñen en marcha.
─Vou chea de manchas de herba ─laméntase unha moza.
─Espero que o vello se acordase de botarlle gasolina ─di un raparigo, e o seu acompañante bótase a rir.
Non teñen outra cousa na cabeza que as fugaces noites de verán. Os impostos e as gomas da roupa interior ─todas as desagradables realidades da vida que ameazan con cortarlle a respiración a Cash─ non tocaron nin a unha soa das figuras do xardín veciño. Entón os celos apodéranse del: uns celos tan salvaxes e tan amargos que se sente enfermo.
Non entende o que o separa deses mozos que están no xardín do lado. Tamén el foi mozo. E heroe. Adorárono, foi feliz e sentiuse cheo de enerxía, e agora atópase inmóbil nunha cociña ás escuras, privado das súas proezas atléticas, da súa impetuosidade, da súa boa presenza: de todo o que significa algo para el. Sente que as figuras do xardín próximo son os espectros dalgunha festa do pasado á que están ligados todos os seus gustos e desexos, e da que se viu cruelmente apartado. Séntese como un fantasma na noite estival, enfermo de saudade. Logo oe voces na parte dianteira da casa. Louise acende a luz da cociña.
─Ah, estás aquí ─di a súa muller─. Os Bearden pasaron un momento a vernos. Creo que lles gustaría tomar unha copa.
Cash volveu á sala de estar para recibir aos Bearden, que querían achegarse ao club, para bailar polo menos unha vez. Deseguido se deron conta de que Cash estaba moi inquieto e insistiron en que os Bentley fosen con eles. Louise localizou a alguén para que quedase cos nenos e eles dous subiron a cambiarse.
Cando chegaron ao club atoparon a uns poucos amigos da súa idade reunidos no bar, pero Cash non quedou alí. Parecía intranquilo, e se cadra bébedo. Tropezou cunha mesa ao cruzar o salón camiño da pista de baile. Substituíu á parella dunha moza moi nova. Abrazouna con demasiada vehemencia e lanzouse a dar uns pasos de baile completamente anticuados. A rapariga fixo claros acenos a un mozo do grupo de homes que estaban sós solicitando auxilio, e Cash viuse á súa vez rapidamente substituído. Afastouse moi enfadado da pista de baile camiño da terraza. Algunhas parellas de mozos que estaban abrazados separáronse ao abrir el a porta de tea metálica. Cash dirixiuse cara ao fondo da terraza, onde esperaba atoparse só, pero tamén sorprendeu a outra parella de rapaces, que se levantou do céspede, onde ao parecer estiveran tombados, e afastáronse cara a piscina ás escuras.
Louise quedou no bar cos Bearden.
─O pobre Cash está algo enchispado ─explicou. Pola tarde díxome que ía pintar as contras das ventás. Despois mesturou a pintura, lavou as brochas, púxose unha funda vella e baixou ao soto. A iso das cinco chamárono por teléfono e, cando fun a avisalo, sabedes que facía? Estaba alí, sentado ás escuras, coa cocteleira. Non tocara as contras das ventás. Non facía máis que permanecer alí sentado ás escuras, bebendo Martinis.
─Pobre Cash ─lamentou Trace.
─Tiñas que buscarte un traballo ─díxolle Lucy─. Iso daríache independencia emocional e económica. Mentres falaba, todos ouviron o ruído que facía alguén cambiando os mobles de sitio no salón.
─Ceo santo! ─exclamou Louise─. Quere facer a carreira de obstáculos. Párao, Trace, párao! Farase dano. Vaise matar!
Todos foron cara a porta do salón. Louise volveu pedirlle a Trace que interviñese, pero notou no rostro do seu marido que sería inútil facerlle obxeccións. Unhas cantas parellas abandonaron a pista de baile e quedaron contemplando os preparativos. Trace non tentou deter a Cash: axudoulle. Como non había pistola, golpeou entre si un par de libros para dar a saída.
Cash voou por riba do sofá, da mesa de café, do velador, da pantalla da cheminea e do puf. Parecía que recobrara toda a súa antiga elegancia e toda a súa forza. Superou tamén o gran sofá situado ao fondo da habitación e, en vez de pararse alí, deuse a volta e empezou outra vez a carreira. Tiña o rostro contraído e a boca aberta. Marcábanselle terriblemente os tendóns do pescozo. Pasou por encima do puf, da pantalla da cheminea, do velador e da mesa de café. A xente contivo a respiración mentres se achegaba ao último sofá, pero tamén o superou e caeu de pé do outro lado. Ouvíronse algúns aplausos. Logo Cash deixou escapar un xemido e derrubouse. Louise correu ao seu lado. Tiña a roupa empapada en suor e respiraba entrecortadamente. A súa muller axeonllouse, puxo a cabeza de Cash no seu colo e acariñoulle os escasos cabelos.
Cash tiña unha resaca terrible o domingo e Louise deixouno durmir até case a hora de saír para os servizos relixiosos. Toda a familia presentouse xunto á igrexa de Cristo ás once, como facían sempre. Cash cantou, rezou e púxose de xeonllos, pero o único que sentía na igrexa era que se atopaba fóra do reino da infinita misericordia de Deus, e, en verdade, non cría xa no Pai, no Fillo e no Espírito Santo máis do que cre o meu bullterrier. Á unha volveron a casa para comer a carne demasiado feita e as pétreas patacas que compuñan habitualmente o seu xantar dominical. A iso das cinco chamaron os Parmiter e convidáronos a tomar unha copa. Louise dixo que non, e Cash foi só. (Ah, esas noites de domingo nos barrios residenciais, esas melancolías de domingo pola noite! Eses hóspedes do fin de semana a piques de irse, eses cócteis que xa non saben a nada, esas flores medio mortas, esas viaxes a Harmon para coller o Century, esas análises a posteriori e esas ceas a base de sobras!) Facía bochorno e o ceo estaba cuberto. Empezaban os días de moita calor. Cash bebeu xenebra cos Parminter durante unha hora ou dúas, e logo foi a tomarse unha copa cos Townsend. Os Farquarson chamaron aos Townsend e pedíronlles que fosen á súa casa e levasen a Cash con eles, e alí beberon algunhas copas máis e comeron as sobras da festa. Os Farquarson alegráronse de ver que Cash parecía outra vez o mesmo de sempre. Eran as dez e media ou o once cando volveu para a casa. Louise estaba no piso de arriba, recortando do último número da Life as escenas de pandemonio, desastre e morte violenta que, na súa opinión, podían corromper aos seus fillos. Era un costume seu. Cash subiu para falar con ela e logo baixou de novo. Ao cabo dun intre, Louise ouviuno cambiar de sitio os mobles do cuarto de estar. Logo chamouna, e ao baixar ela atopouno ao pé da escaleira, descalzo, ofrecéndolle a pistola. Louise non disparara nunca e as instrucións que lle deu o seu marido non serviron de moito.
─Dáte présa ─dixo el─. Non vou pasar toda a noite esperando.
Esquecera mencionar que o revólver tiña o seguro posto e cando ela apertou o gatillo non pasou nada.
─É esa palanquiña ─indicou el─. Aperta esa palanquiña─. Logo, empuxado pola impaciencia, saltou de todos os xeitos por encima do sofá.
─É esa palanquiña ─indicou el─. Aperta esa palanquiña─. Logo, empuxado pola impaciencia, saltou de todos os xeitos por encima do sofá.
A pistola disparouse e Louise alcanzouno no aire. Cash morreu no acto.
Conto de Cash, o corredor lesionado de Cheever de O YOUTH AND BEAUTY! The New Yorker, August 22, 1953 P. 20,
Conto de Cash, o corredor lesionado de Cheever de O YOUTH AND BEAUTY! The New Yorker, August 22, 1953 P. 20,
Comentarios
Publicar un comentario