A tristura da xenebra

Era domingo pola tarde, e, desde o seu cuarto, Amy oíu chegar aos Bearden, seguidos, pouco despois, polos Farquarson e os Parminter. Seguiu lendo Beleza negra até que o instinto lle dixo que se cadra estaban a comer algo bo. Entón pechou o libro e baixou as escaleiras. A porta do cuarto de estar estaba pechada, pero a través dela escoitábase ruído de risas e de xente falando en voz moi alta. Debían de estar a rexoubar de alguén ou algo aínda peor, porque calaron todos cando a nena entrou no cuarto.

─Ola, Amy ─saudouna o señor Farquarson.

─Están a falarche, Amy ─dixo o seu pai.

─Que tal está, señor Farquarson? ─dixo ela.

Permaneceu apartada do grupo durante un minuto, até que reanudaron a conversación; deslizouse entón xunto á señora Farquarson, e puido abalanzarse sobre o prato de cacahuetes e coller un puñado.

─Amy! ─rifoulle o señor Lawton.

─Síntoo, papá ─dixo ela, saíndo do círculo en dirección ao piano.

─Deixa eses cacahuetes ─ordenoulle o seu pai.

─Xa os sobei, papá ─respondeu ela.

─Veña, ofrece o prato aos demais, miña rula ─dixo a súa nai con voz doce─. Pode que alguén máis queira cacahuetes.

Amy encheu a boca cos que collera, volveu xunto á mesiña do café e foi ofrecendo o prato cos cacahuetes.

─Grazas, Amy ─dixéronlle as persoas maiores, collendo un ou dous.

─Que che parece o teu novo colexio, Amy? ─preguntou a señora Bearden.

─Gústame ─respondeu ela─. Os colexios privados gústanme máis cós institutos. Non se parecen tanto a unha fábrica.

─En que curso estás? ─preguntou a señora Bearden.

─En cuarto ─contestou ela.

Seu pai colleu o vaso do señor Parminter e o seu, e levantouse para ir ao comedor e volver enchelos. Ela sentou na cadeira que deixara libre o señor Lawton.

─Non ocupes o asento do teu pai, Amy ─dixo a súa nai, sen darse conta de que as pernas da nena estaban cansadas de montar en bicicleta, mentres que o seu pai non fixera outra cousa que permanecer sentado durante todo o día.

Ao dirixirse cara ás portas de vidreiras que daban á terraza, Amy oiu que a súa nai empezaba a falar da nova cociñeira. Era un bo exemplo dos interesantes temas de conversación que atopaban.

─Será mellor que gardes a bicicleta no garaxe ─dixo o seu pai ao volver cos vasos cheos─. Parece que vai chover.

Amy saíu á terraza e examinou o ceo, pero non estaba moi anubrado, non chovería, e o consello do señor Lawton, coma todos os seus, era perfectamente superfluo. Sempre se estaban metendo con ela: «Garda a bicicleta»; «Ábrelle a porta á avoíña, Amy»; «Dálle de comer ao gato», «Fai os deberes»; «Ofrece o prato dos cacahuetes»; «Axuda á señora Bearden a levar os paquetes»; «Amy, procura coidar máis o teu aspecto».

Todos os invitados puxéronse de pé e seu pai saíu até a porta da terraza e chamouna.

─Imos cear á casa dos Parminter ─anunciou─. A cociñeira está aquí, de maneira que non vas quedar soa. Non deixes de deitarche ás oito como unha boa moza. E agora ven e dáme un bico e as boas noites.

Despois de marcharen os coches, Amy cruzou a cociña até chegar ao dormitorio da cociñeira e chamou á porta.

─Pasa ─dixo unha voz, e cando a nena entrou viu á cociñeira, que se chamaba Rosemary, co albornoz posto, lendo a Biblia. Rosemary sorriulle a Amy. Tiña un sorriso doce e os seus vellos ollos eran azuis─. Os teus papás volveron marchar? ─preguntou.

Amy asentiu coa cabeza e a anciá convidouna a sentar.

─Parece que o pasan ben, non é certo? Durante o catro días que levo aquí, todas as noites saíron ou tiñan convidados a cear. ─Puxo a Biblia boca abaixo sobre o colo e sorriu, aínda que non a Amy─. Está claro que o que se bebe nesta casa queda xustificado por razóns sociais e, ademais, o que fagan teus pais non é asunto meu, verdade? Pero preocúpame a bebida máis cá maioría da xente debido á miña pobre irmá. A miña pobre irmá bebía demasiado. Durante dez anos fun vela os domingos pola tarde e a maior parte do tempo estaba non compos mentis. Ás veces atopábaa aniñada no chan cunha ou dúas botellas de Jerez baleiras ao seu lado. Ás veces podería parecerlle serena a un estraño, pero eu dábame conta nun segundo pola maneira que tiña de falar de que estaba tan bébeda que xa non era ela mesma. Agora a miña pobre irmá foise, e xa non teño a ninguén a quen visitar.

─Que lle pasou á túa irmá? ─preguntou Amy.

─Era unha persoa encantadora, coa pel de pexego e o pelo louro ─dixo Rosemary─. A xenebra pon contentas a algunhas persoas (failles rir e chorar), pero á miña irmá só conseguía entristecela e facela máis reservada. Cando bebía metíase dentro de si mesma. A bebida empuxábaa a levar a contraria. Se eu falaba do bo tempo que facía, ela respondía que me equivocaba. Se dicía que estaba a chover, ela aseguraba que se abría o ceo. Corrixíame todo o que dicía, por insignificante que fose. Morreu un verán no hospital Bellevue, mentres eu traballaba en Maine. Ela era toda a familia que me quedaba.

A sinceridade coa que Rosemary lle falaba logrou que Amy se sentise como unha persoa maior e por unha vez non lle custou traballo ser cortés.

─Debes de botar moito de menos á túa irmá ─dixo.

─Agora mesmo estaba a pensar nela. Tamén se dedicaba ao servizo doméstico, coma min, un traballo no que se está moi soa. Vives rodeada dunha familia, e, con todo, nunca formas parte dela. Con frecuencia feren o teu orgullo. A dona da casa resulta condescendente e desconsiderada. Non me estou queixando das señoras coas que traballei. É a natureza mesma da relación. Piden ensalada de polo, e ti érgueste antes de que amenza para gañar tempo e, nada máis terminas de facer a ensalada de polo, cambian de idea e queren sopa de marisco.

─A miña nai cambia de idea todo o tempo ─dixo Amy.

─Ás veces estás nun sitio no campo onde non hai ninguén que che axude. Estás cansa, pero non tan cansa como para sentirte soa. Saes ao soportal de servizo cando terminaches de fregar, con ánimo de gozar da creación divina, e aínda que a fachada da casa se cadra ten unha fermosa vista do lago ou das montañas, a vista desde atrás nunca é gran cousa. Pero está o ceo e as árbores e as estrelas e os paxaros cantando, e o pracer de que os pés che descansen un pouco. Pero entón óelos na parte dianteira, rindo e falando cos seus invitados e os seus fillos e fillas. E se es nova e os oes resxoubar podes estar segura de que falan de ti. Iso fai que desapareza todo o pracer.

─Oh ─dixo Amy.

─Traballei en toda clase de sitios: lugares onde había oito ou nove persoas de servizo e outros nos que esperaban que queimase eu mesma o lixo nas noites de inverno, e tamén que quitase a neve cunha pa. Nunha casa onde hai moitos criados adoita haber algún demo entre eles (un vello mordomo ou unha doncela) que trata de facerche a vida imposible desde o primeiro momento. «Á señora non lle gustan as cousas así», ou «Á señora non lle gustan as cousas asá», ou «Levo vinte anos coa señora», dinche. Fai falta ser moi diplomático para entenderse con eles. Logo están as habitacións que che asignan e todas as que vin sempre son moi tristes. Se levas unha botella na maleta, ao principio tes unhas tentacións terribles de botar un grolo para animarte. Pero eu teño un carácter moi forte. Coa miña pobre irmá era distinto. Adoitaba queixarse de nerviosismo, pero, mentres estaba aquí sentada pensando nela esta noite, preguntábame se realmente sufriu de nerviosismo. Pregúntome se non o inventaría todo. Quizá era que non valía para o servizo doméstico. Ao final só conseguía traballo no campo, en sitios onde ninguén quería ir, e nunca duraba moito máis dunha semana ou dúas. Tomaba un pouco de xenebra para que se lle pasase o nerviosismo, despois outro pouco para o cansazo e, cando xa bebera a súa propia botella e todo o que puidera roubar, decatábase o resto da casa. Normalmente producíase un enfrontamento e á miña pobre irmá gustáballe ter sempre a última palabra. Se estivese na miña man, habería unha lei contra iso! Non é asunto meu aconsellarche que lle quites nada a teu pai, pero sentiríame orgullosa de ti se de cando en vez lle baleirases a botella de xenebra no vertedoiro. Non é máis cá unha porcallada! Pero veume ben falar contigo, corazón. Conseguiches que non bote tanto de menos á miña pobre irmá. Agora vou ler a Biblia un pouco máis e logo preparareiche algo para cear.

Os Lawton tiveran un mal ano coas cociñeiras: levaban cinco até o momento. A chegada de Rosemary fixo que Marcia Lawton lembrase unha vaga teoría sobre compensacións; sufrira e agora recibía o premio. Rosemary era limpa, traballadora, e alegre, e a súa cociña ─como dicían os Lawton─ comparable coa do mellor restaurante francés. O mércores pola noite despois de cear a cociñeira colleu o tren de Nova York, prometendo regresar ao día seguinte a última hora da tarde. O xoves pola mañá, Marcia entrou no cuarto de Rosemary. Era unha precaución desagradable, pero convertida xa en habitual. A ausencia de obxectos persoais ─un paquete de cigarros, unha pluma estilográfica, un espertador, unha radio, ou calquera outra cousa que puidese ligar á anciá coa súa habitación─ fixo que a señora Lawton tivese a desagradable sensación de estar a ser enganada, como lle sucedeu en anteriores ocasións con outras cociñeiras. Abriu a porta do armario e viu un único uniforme colgado dunha percha e, no chan, a vella maleta de Rosemary e as zapatillas brancas que usaba na cociña. A maleta estaba pechada con chave, pero cando Marcia a ergueu tivo a impresión de que se atopaba case baleira.

O señor Lawton e Amy foron á estación o xoves despois de cear, para esperar o tren do oito e dezaseis. O paseo no coche sen teito, o aire tonificante, o resplandor das estrelas, e a compañía do seu pai fixeron que a nena se sentise a gusto co mundo. A estación de ferrocarril de Shady Hill parecíase ás das vellas películas que vira na tele, onde alguén saía a esperar a detectives ou espías, a asasinos e ás súas confiadas vítimas, para levalos en coche até remotas e illadas leiras. A Amy gustáballe a estación, particularmente cando se facía de noite. Imaxinábase que quen viaxaban nos trens de proximidade cumprían misións moito máis urxentes e sinistras que volver á súa casa despois do traballo. Excepto cando caía unha nevada ou a néboa era espesa, o coche no que viaxaba seu pai parecía ter o brillo superficial e a monotonía do resto da súa existencia. Os trens de proximidade que circulaban a horas fóra do común pertencían a un mundo de contrastes máis violentos no que a Amy lle gustaría vivir.

Chegaron uns minutos antes da hora e Amy baixouse do automóbil e situouse sobre a plataforma. Preguntouse para que servirían os flocos de corda que colgaban sobre as vías nos dous extremos da estación, pero tamén sabía por experiencia que era mellor non preguntarllo a seu pai porque non sería capaz de contestarlle. Amy oíu o tren antes de velo, e o ruído animouna e fíxoa sentirse feliz. Mentres avanzaba pola estación até deterse, a nena examinou os portelos iluminados en busca de Rosemary, pero non a atopou. O señor Lawton apeouse do coche e reuniuse con Amy na plataforma. Viron que o revisor se inclinaba sobre unha persoa sentada e finalmente a cociñeira levantouse, agarrándose ao home mentres el a axudaba a baixar á plataforma desde o vagón. Rosemary estaba a chorar.

─Tiña pel de pexego ─Amy escoitouna xemer─. Era unha persoa encantadora de verdade.

O revisor respondeulle amablemente pasándolle un brazo ao redor dos ombreiros, suxeitándoa para baixar os banzos. Daquela o tren marchou e ela permaneceu inmóbil, secándose as bágoas.

─Non diga unha soa palabra, señor Lawton, e eu tampouco direi nada. ─Estendeu unha bolsiña de papel que levaba na man─. Isto é un agasallo para ti, a miña nena.

─Grazas, Rosemary ─respondeu Amy. Mirou dentro da bolsa e viu que contiña varios paquetes de algas verdes xaponesas.

Rosemary dirixiuse cara o automóbil coas precaucións de alguén que apenas ve por onde anda debido á falta de luz. Despedía un cheiro agre. O seu abrigo novo tiña manchas de barro unha rachadura nas costas. O señor Lawton díxolle a Amy que sentase detrás e fixo que a cociñeira se colocase ao seu lado, no asento dianteiro. Logo pechou a porta con violencia, rodeou o vehículo para ocupar o sitio do condutor e emprendeu a volta á casa. Rosemary sacou do bolso unha botella de Coca-Cola cun tapón de cortiza e bebeu un grolo. Amy advertiu polo cheiro que a botella contiña xenebra.

─Rosemary! ─exclamou o señor Lawton.

─Estou moi soa ─dixo a cociñeira─. Estou moi soa, teño medo, e isto é todo o que me queda.

El non dixo nada máis até que entraron polo camiño de grava e deu a volta á casa até situarse fronte á porta traseira.

─Recolla a súa maleta, Rosemary ─ordenoulle─. Espéroa no coche.

Tan axiña como a cociñeira cruzou o limiar cambaleándose, o señor Lawton díxolle a Amy que entrase na casa pola porta principal.

─Sobe ao teu cuarto e ponte o pixama.

Súa nai chamouna desde o piso de arriba para preguntarlle se Rosemary volvera. A nena non contestou. Foi ao bar, colleu unha botella aberta de xenebra e baleirouna no vertedoiro da cociña. Estaba case chorando cando se atopou con súa nai no cuarto de estar e díxolle que o señor Lawton se dispuña a devolver á cociñeira á estación.

Cando Amy regresou do colexio ao día seguinte atopouse cunha muller corpulenta, de pelo negro, limpando o cuarto de estar. O automóbil que o señor Lawton deixaba habitualmente na estación achábase no garaxe para unha revisión e Amy foi coa súa nai a buscalo no outro coche. Mentres se dirixía cara a elas cruzando a plataforma, a nena deuse conta, pola palidez do rostro do seu pai, que tivera un mal día. O señor Lawton bicou á súa muller, deu unha palmadiña a Amy na cabeza e púxose ao volante.

─Sabes? ─dixo a nai da nena─, sucede algo terrible coa ducha do cuarto de hóspedes.

─Maldita sexa, Marcia! ─exclamou o señor Lawton─. Preferiría que non me recibises sempre con malas noticias!

A súa voz irritada angustiou a Amy, que empezou a xogar nerviosamente co botón que servía para subir e baixar o cristal do portelo.

─Estate quieta, Amy! ─berroulle seu pai.

─Certo, a ducha non ten importancia! ─dixo súa nai facendo un débil esforzo por sorrir.

─Cando volvín de San Francisco a semana pasada ─dixo el─, faltouche tempo para dicirme que necesitabamos un queimador novo para a calefacción.

─Xa temos unha cociñeira a media xornada. Iso é unha boa noticia.

─Outra borracha? ─preguntou o pai de Amy.

─Non te poñas desagradable, cariño. Prepararanos algo para cear, fregará os pratos e volverá para a súa casa no autobús. Convidáronnos os Farquarson.

─Estou demasiado canso para ir a ningún sitio ─repuxo el.

─Quen se vai a quedar comigo? ─preguntou Amy.

─Sempre o pasas ben na casa dos Farquarson ─dixo súa nai.

─Vale, pero non quero quedarme até moi tarde ─sinalou o señor Lawton.

─Quen se vai a quedar comigo? ─insistiu Amy.

─A señora Henlein ─dixo súa nai.

Cando chegaron á casa, Amy sentou ao piano.

O pai de Amy lavou as mans no baño que daba ao vestíbulo e logo dirixiuse ao bar. Deseguido entrou no cuarto de estar brandindo a botella baleira de xenebra.

─Como se chama? ─preguntou.

─Ruby ─respondeu a súa muller.

─É excepcional. Case bebeu un litro de xenebra o seu primeiro día.

─Ceo santo! ─exclamou a nai de Amy─. Ben, será mellor que non digamos nada agora.

─Todo o mundo entra a saco no bar! ─berrou seu pai─. E estou máis que cheo disto!

─Hai toda a xenebra que queiras no armario. Abre outra botella.

─Pagámoslle tres dólares a hora a aquel xardineiro e todo o que fixo foi vir aquí ás agachadas e beberse o meu whisky. A canguro que tivemos antes da señora Henlein botáballe auga ao bourbon, e que che vou a contar de Rosemary. A cociñeira anterior non só se bebeu o que había no moble bar, senón tamén todo o ron, o kirsch, o Jerez e o viño que había na despensa para cociñar. Logo está a polaca que tivemos o último verán. Incluso aquela lavandeira vella. E os pintores. Creo que deben de facer algunha marca na miña porta. E estou convencido de que a axencia me ten subliñado como vítima fácil.

─Veña, imos cear primeiro, e logo falas con ela se queres.

─Nin falar! ─replicou el─. Non estou disposto a animar á xente a que me roube. Ruby! ─repetiu o nome a berros varias veces, pero a cociñeira non respondeu. Logo apareceu na porta do comedor, co chapeu e o abrigo postos.

─Síntome mal ─dixo. Amy deuse conta de que estaba asustada.

─Non me sorprende en absoluto ─repuxo o señor Lawton. ─Síntome mal ─murmurou a cociñeira─; non consigo atopar nada e voume á miña casa.

─Estupendo ─dixo el─. Magnífico! Estou farto de pagar á xente para que veña aquí e beba todo o que teño no bar.

A cociñeira dirixiuse cara á entrada e Marcia Lawton seguiuna até o vestíbulo para darlle algún diñeiro. Amy contemplara a escena desde a banqueta do piano, unha posición que a illaba e ao mesmo tempo lle permitía velo todo perfectamente. Observou como seu pai ía buscar outra botella de xenebra e preparaba unha cocteleira de Martinis. Parecía moi deprimido.

─Vaia ─dixo a súa nai ao volver─. A verdade é que non daba a impresión de estar borracha.

─Fai o favor de non discutir comigo, Marcia ─dixo seu pai.

Serviu dous cócteis, dixo «Saúde», e bebeu un pouco.

─Podemos cear en Orpheo's ─comentou.

─Imaxino que si ─dixo súa nai─. Vou preparar algo para Amy. ─Entrou na cociña e Amy abriu o seu caderno de música por Reflets d'Automne. «CONTA ─anotara a súa profesora de música─. CONTA, e suavidade, moita suavidade...» Amy empezou a tocar. Cada vez que se equivocaba, dicía: «Maldita sexa!», e empezaba de novo. Á metade de Reflets d'Automne tomou conciencia de que fora ela quen baleirara a botella de xenebra. Sentiuse tan perplexa que deixou de tocar, pero os seus sentimentos non foron máis aló da perplexidade, aínda que lle faltase a fortaleza para seguir tocando o piano. A súa nai foi a xunto dela.

─Tés a cea na cociña, agarimo ─dixo─. E para sobremesa podes sacar un xeado do conxelador, pero só un.

Marcia Lawton tendeu a copa baleira cara ao seu marido, que volveu encherlla co que quedaba na cocteleira. Logo subiu ao piso de arriba. O señor Lawton quedou no cuarto de estar, e, ao examinar a seu pai con detemento, Amy notou que a súa expresión malhumorada empezaba a dulcificarse. Xa non parecía tan desgraciado e ao pasar xunto a el, camiño da cociña, o señor Lawton sorriulle tenramente, dándolle unhas palmadas na cabeza.

Cando Amy terminou a cea, comeu o xeado, fixo estalar a bolsa na que viña, volveu sentar ao piano e estivo a practicar exercicios durante un intre. Seu pai baixou a escaleira vestido de etiqueta, deixou a copa sobre a repisa da cheminea e achegouse á porta cristaleira que daba á terraza e ao xardín. Amy notou que a transformación iniciada coa dulcificación das súas faccións estaba aínda máis avanzada. Seu pai, finalmente, parecía contento. Amy preguntouse se estaría bébedo, aínda que o seu paso non era nada inseguro. Resultaba, pola contra, aínda máis decidido.

Seus pais nunca lograban o tipo de andares acaneados que Amy vía todos os anos nos equilibristas da corda frouxa cando a banda do circo entonaba Móstrame o camiño á casa, e que a ela lle gustaba imitar de cando en vez. Gustáballe virar e virar e virar sobre o céspede, até que, cambaleándose e un pouco mareada, repetía: «Estou bébeda! Son unha borracha!», facendo eses sobre a herba, endereitándose cando estaba a piques de caer e sen sentirse descontenta por perder durante un segundo a capacidade de ver o mundo. Pero a seus pais non os viu nunca así. Nunca os viu abrazados a un farol, cantando e facendo eses, pero si os viu caer. Nunca resultaban indecorosos ─parecían mesmo máis correctos e cerimoniosos canto máis bebían─, aínda que en ocasións seu pai, ao levantarse para encher as copas de todos, camiñaba suficientemente ergueito, pero daba a impresión de que os zapatos se lle quedaban pegados á alfombra. E ás veces, cando se dirixía cara a porta do comedor, calculaba mal as distancias e equivocábase case en medio metro. Nunha ocasión, Amy vírao darse contra a parede con tanta forza que se arrolou ao chan e lle romperon a maioría das copas que levaba na man. Unha ou dúas persoas botáronse a rir, pero as risas non foron nin xerais nin vigorosas, e a maioría dos presentes finxiron que a caída non se producira. Cando seu pai se ergueu foi directamente ao bar coma se nada sucedese. Amy vira unha vez como a señora Farquarson se equivocaba ao ir sentar nunha cadeira e caía ao chan, pero ninguén riu, e todos finxiron que non pasara nada. Parecían actores nunha obra de teatro. Nas representacións do colexio, cando alguén tiraba unha árbore de papel o correcto era endereitalo sen que se notase o que se estaba facendo, para non botar a perder a ilusión de acharse nun bosque moi espeso, e iso era o que eles facían cando alguén caía ao chan.

Agora seu pai andaba daquela maneira ríxida e estraña, tan diferente da súa descoidada forma de percorrer o corredor polas mañás, e Amy deuse conta de que buscaba algo: a súa copa, concretamente. Estaba encima da repisa da cheminea, pero non mirou naquela dirección. Percorreu coa vista todas as mesas do cuarto de estar. Logo saíu á terraza e mirou alí, e despois de novo nas mesas do cuarto de estar, examinando tres veces o mesmo sitio, aínda que sempre lle dicía a Amy que buscase intelixentemente cando a nena perdía os tenis ou o impermeable. «Búscao, Amy ─dicía sempre─. Trata de lembrar onde o deixaches. Non podo comprarche un impermeable novo cada vez que chove.» Finalmente, o señor Lawton renunciou á súa procura e serviuse un cóctel noutra copa.

─Vou buscar á señora Henlein ─díxolle á súa filla coma se estivese a darlle unha noticia importante.

Amy non sentía máis ca indiferenza cara á señora Henlein, e cando seu pai volveu coa canguro, Amy pensou nas noites, enlazadas até formar semanas ─anos case─, que pasara encerrada coa señora Henlein, unha muller moi educada que sempre lle estaba dicindo como debía comportarse unha señorita. A señora Henlein tamén quería saber onde ían os pais de Amy e de que clase de festa se trataba, aínda que non era asunto da súa incumbencia. Sempre se instalaba no sofá coma se fose a dona da casa, falaba de persoas que nunca lle foron presentadas, e pedíalle a Amy que lle levase o xornal, aínda que carecía en absoluto de autoridade para facelo.

Cando Marcia Lawton baixou a escaleira, a señora Henlein deulle as boas noites.

─Que se divirtan ─dixo mentres os Lawton cruzaban o limiar. Logo volveuse cara a Amy ─A onde van os teus papás, cariño? Seguro que o sabes, corazón. Fai un esforzo e trata de lembralo. Van ao club?

─Non.

─Ce cadra van a casa dos Trencher ─suxeriu a señora Henlein─. Vin que estaba moi iluminada mentres viñamos cara aquí.

─Non van á casa dos Trencher ─dixo Amy─. Non lles caen nada ben.

─Moi ben, ceo, a onde van, entón?

─Á casa dos Farquarson.

─Iso é todo o que quería saber, corazón ─dixo a señora Henlein─. Agora tráeme o xornal e dámo cortesmente. Cortesmente ─engadiu mentres a nena se achegaba co xornal─. Non serve de nada facer cousas para as persoas maiores se non se fan cortesmente. ─Puxo as lentes e empezou a ler.

Amy subiu ao seu cuarto. Sobre a mesa, nun vaso, estaban as algas xaponesas que Rosemary lle trouxera, florecendo xa murcho nunha auga que as tinguiduras volveran de cor rosa. Logo baixou pola escaleira de atrás e chegou ao comedor atravesando a cociña. Os utensilios que seu pai utilizaba para preparar os cócteis estaban aínda sobre o bar. Amy baleirou a botella de xenebra no vertedoiro da cociña e logo volveu deixala onde estaba. Era demasiado tarde para montar en bicicleta e demasiado cedo para irse á cama, e sabía ben certo que no caso de que houbese algo interesante na televisión, unha serie de asasinatos, por exemplo, a señora Henlein obrigaríaa a apagala. Finalmente lembrou que seu pai lle trouxo un libro sobre cabalos da súa viaxe ao oeste e subiu alegremente a escaleira de atrás para pórse a lelo.

Eran máis das dúas cando regresaron os Lawton. A señora Henlein, que durmía no sofá do cuarto de estar e estaba a soñar cun faiado cheo de po, espertou ao oír as súas voces no vestíbulo. Marcia Lawton pagoulle, deulle as grazas, preguntou se chamara alguén, e logo subiu ao piso de arriba. O señor Lawton estaba no comedor, facendo ruído coas botellas. A señora Henlein, desexosa de meterse na súa propia cama e de seguir durmindo, rezou para que non se servise outra copa, como adoitaban facer todos a miúdo noite tras noite, e a señora Henlein era devolta á súa casa por señores bébedos. De súpeto, o señor Lawton apareceu na porta do comedor cunha botella baleira na man.

─Debe de apestar vostede a xenebra, señora Henlein ─dixo.

─Hummm? ─respondeu ela. Non captara o sentido da frase.

─Bebeu case un litro de xenebra ─declarou o señor Lawton.

A desvaída anciá, a medias entre a vixilia e o soño, ergueuse, levando unha man aos cabelos canos. O seu era dar acubillo a gatos sen dono, encher até o teito o cuarto de baño con interesantes e valiosos xornais, darse colorete, falar soa, durmir sen quitarse a roupa interior en previsión dun posible incendio, discutir sobre o prezo dos ósos para facer caldo, e difundir polo barrio a noticia de que, cando finalmente se morrese no montón de po cheo de trebellos vellos que era a súa casa, o colchón estaría cheo de cadernos de aforro e a almofada repleta de billetes de cen dólares. A señora Henlein era unha muller que resistira moitas tentacións para parecer unha dama e agora recompensábana chamándoa vulgar ladroa. Acto seguido, empezou a berrarlle ao dono da casa.

─Retíreo inmediatamente, señor Lawton! Retire todas e cada unha das palabras que dixo! Non roubei nada en toda a miña vida, nin ninguén da miña familia o fixo nunca, e non teño por que soportar os insultos dun borracho. En canto a beber, non bebín o suficiente para encher un dedal en vinte e cinco anos. O meu marido levoume a un bar hai vinte e cinco anos e bebín dous cócteis que me sentaron tan mal e me marcaron tanto que aborrecín as bebidas alcohólicas desde entón. Como se atreve vostede a falarme así!? A chamarme ladroa e bébeda!? Repúgnanme vostede e a súa ignorancia de todas as dificultades coas que tiven que enfrontarme. Sabe en que consistiu a miña comida de Nadal o ano pasado? Nun sandwich de bacon. Fillo dunha cadela! ─Empezou a chorar─. Alégrome de dicilo ─berrou─. É a primeira vez que uso unha palabra malsoante en toda a miña vida e alégrome de facelo. Fillo dunha cadela! ─Un sentimento de liberdade, coma se estivese na proa dun barco, apoderouse dela─. Vivín neste barrio toda a miña vida. Aínda me acordo de cando estaba cheo de boas xentes dedicadas á agricultura e había peixes nos ríos. O meu pai posuía unha hectárea e media de excelente terra de pastos e era un home coñecido en todas partes, e polo lado da miña nai descendo de terratenentes da nobreza holandesa. A miña nai era a viva imaxe da raíña Guillermina. Cre vostede que me pode insultar impunemente, pero está vostede moi equivocado, pero que moi equivocado. ─Foi até o teléfono e, collendo o auricular, berrou: Policía! Policía! Son a señora Henlein, e estou na casa dos Lawton. O dono da casa está bébedo e insultoume! Quero que veñan detelo!

A súa voz espertou a Amy, que, tombada na cama, advertiu de maneira imprecisa a lamentable corrupción do mundo dos adultos; viuno áspero e quebradizo como un gastado anaco de tela de saco recosido con erros e estupideces, feo e inútil. E, con todo, as persoas maiores nunca advertían a súa falta de valor, e se se lles sinalaba montaban en cólera. Pero ao notar que os berros ían en aumento e oír a palabra «Policía!», a nena asustouse. Non lle parecía que puidesen detela, aínda que, por outra banda, quizá atopasen as súas pegadas na botella baleira, pero non era o perigo que correse ela mesma o que a asustaba, senón a ruína da casa paterna en metade da noite. Todo o que pasaba era obra súa e, cando oíu a seu pai falando polo teléfono da biblioteca, o sentimento de culpabilidade dominouna por completo. Seu pai trataba de mostrarse bondadoso e amable, e, ao lembrar o luxoso libro con ilustracións que lle trouxo da súa viaxe, Amy tivo que apertar os dentes para conter as bágoas. Tapouse a cabeza coa almofada e comprendeu, sentíndose moi desgraciada, que tería que marcharse. Non lle faltaban amigos dos anos en que viviran en Nova York; ou, se non, pasaría a noite no parque ou esconderíase nun museo. Pero non quedaba máis remedio que marchar da casa.

─Bos días ─dixo o seu pai ao sentar a almorzar─. Disposto a empezar un excelente día!

Animado pola crecente luminosidade do ceo e polo recordo de como acougara á señora Henlein, evitando a irrupción da policía, ben durmido, e diante da agradable perspectiva de xogar ao golf, o señor Lawton falaba con convicción, pero a Amy as súas palabras parecéronlle ofensivas e fatuas; quitáronlle o apetito e fixéronlle inclinar a cabeza sobre o bol de cereais que removía cunha culler.

─Senta ben, Amy ─dixo seu pai. Entón a nena acordouse da noite anterior, dos berros, e da súa decisión de marcharse. O bo humor de seu pai refrescoulle a memoria. Non podía volverse atrás. Tiña clase de ballet ás dez e xantaría con Lillian Towele. Despois escaparía.

Os nenos enfróntanse a unha viaxe por mar cun cepillo de dentes e un osiño de peluche; para dar a volta ao mundo poñen na maleta un par de calcetíns desemparellados, unha buguina e un termómetro; libros e pedras, e plumas de faisán, barriñas de chocolate, pelotas de tenis, panos sucios e anacos vellos de cordel parécenlles os obxectos máis necesarios para unha viaxe, e Amy, aquela tarde, fixo a equipaxe coa mesma falta de premeditación que todos os seus iguais. Volveu tarde á casa despois do xantar e tivo que atrasar a fuxida, pero non lle importou. Tomaría un dos trens que circulaban a última hora da tarde; un dos trens que utilizaban as cociñeiras. Seu pai estaba a xogar ao golf e súa nai saíra. Unha asistenta limpaba o cuarto de estar. Cando Amy terminou de facer a equipaxe foi ao dormitorio dos seus pais e tirou da cadea do cuarto de baño. Mentres corría a auga colleu un billete de vinte dólares do tocador da súa nai. Logo baixou a escaleira, saíu da casa e foi andando por Blenhollow Circle e Alewives Lane até chegar á estación. Non se sentía pesarosa nin con ganas de dicir adeus a ninguén. Repasou os nomes das amigas que tiña en Nova York por se decidía non pasar a noite nun museo. Cando abriu a porta da sala de espera, o señor Flanagan, o xefe de estación, furgaba no lume de carbón da cheminea.

─Quero un billete para Nova York ─dixo Amy.

─Un só traxecto ou ida e volta─

─De ida só, por favor.

O señor Flanagan entrou no despacho de billetes e alzou o cristal do portelo.

─Moito me temo que non teño medios billetes, Amy ─dixo─. Fareicho por escrito.

─Non importa ─respondeu ela. Deixou o billete de vinte dólares sobre o mostrador.

─Para darche a volta, teño que cruzar ao outro lado ─dixo o señor Flanagan─. Está a chegar o tren das catro e trinta e dous, pero poderás coller o das cinco e dez.

Amy non protestou e foi sentar xunto á súa maleta de cartón, que tiña impresos nomes de cidades e de hoteis europeos. Despois de dar saída ao tren das catro e trinta e dous, o señor Flanagan pechou o portelo, cruzou pola ponte para peóns á outra plataforma e telefonou aos Lawton. O pai de Amy acababa de chegar do campo de golf e estábase preparando un cóctel.

─Creo que a súa filla ten intención de facer unha viaxe ─comunicoulle o señor Flanagan.

Escurecera xa cando o señor Lawton chegou á estación. Viu á súa filla a través dunha xanela. A nena sentada no banco, os suxestivos nomes na súa maleta de cartón conmovérono como Amy só era capaz de conmovelo cando lle parecía desvalida ou estaba moi enferma. O señor Lawton sentiu un calafrío. Estremeceuse de nostalxia, sentiu que se lle puña a carne de galiña coma cando, ao volver en coche á casa tarde e só, a luz dos faros iluminaba subitamente unha choiva de follas arrastradas polo vento, liberándoo por un segundo dos símbolos máis prosaicos da súa vida: as camisas sen botóns, os comprobantes e os movementos bancarios, as follas de pedido e as copas baleiras. Deu a impresión de quedarse escoitando... Deus sabe que. Ordes, un redobre de tambores, o crepitar das fogueiras, a música dun carillón ─que agradable o seu son no aire dos Alpes─ que canta nunha taberna do desfiladeiro, o grallo dos gansos silvestres; pareceulle notar o cheiro salobre das igrexas de Venecia. Logo, como lle sucedía coas follas arrastradas polo vento, a capacidade perturbadora da silueta da súa filla desapareceu; deixou de ter a carne de galiña. Xa era outra vez el mesmo. Por que quería escaparse Amy? As viaxes ─e ninguén o sabía mellor que un home que se pasaba na estrada tres días de cada quince─ eran un mundo de cabinas de avión onde facía demasiada calor e de revistas monótonas, onde até o café ou mesmo a champaña sabía a plástico. Como podería ensinarlle á súa filla que o fogar, doce fogarⁱ, era o mellor de todos os sitios posibles?

É de 1953. Eu collino de aquí https://thelifelonglearningacademy.com/wp-content/uploads/2015/02/Week-4-The-Sorrows-of-Gin.pdf

i“Home, sweet home” no orixinal. Non me saíu nada máis acaído.