Case adormecendo, penso ou soño con campos fértiles cando era neno e ía a Crecente, onde están as vacas, os xatos. Penso que na nosa xuventude nós esixíamos consellos valentes e concretos, e agora, algo máis maduros, somos incapaces de responder ao que nos preguntan os rapaces.
Sentinme desnortado, nun luns da hostalaría no que xa non pinto nada. Quería Kaurismaki e estou con Amador, de Francisco Regueiro, amigo duns amigos de Valladolid que viñan a pescar troitas a Meira e xa hai anos que non veñen. Namorárame daquela rapaza, con once anos. Paso a B-movie: Lust & Sound In West-berlin 1979-1989.
É certo, a liberdade humana non existe. Alguén, nalgún sitio, estase rindo de nós e sométenos a unhas leis que non podemos entender. Por iso escribe un día Kafka “Ante a Lei”: o seu granxeiro quere que o garda abra as portas da Lei, e este négase, até que un día, farto das interminables súplicas do bo home, acaba por abrirllas con esta requisitoria, “entra logo, pero que saibas que nunca máis poderás botarte atrás”.
Vai pechar.
Eu sempre me vou antes de que pechen.
—Qué queres saber agora? –pregunta o garda—. Es insaciable.
—Todos buscan a Lei –di o home—. E como é que en todos os anos que levo aquí ninguén máis solicitou permiso para chegar a ela?
O garda comprende que o home está a punto de expirar e bérralle para que os seus oídos debilitados perciban as palabras.
—Ninguén máis podía entrar por aquí, porque esta entrada estaba destinada soamente a ti.
Sentinme desnortado, nun luns da hostalaría no que xa non pinto nada. Quería Kaurismaki e estou con Amador, de Francisco Regueiro, amigo duns amigos de Valladolid que viñan a pescar troitas a Meira e xa hai anos que non veñen. Namorárame daquela rapaza, con once anos. Paso a B-movie: Lust & Sound In West-berlin 1979-1989.
É certo, a liberdade humana non existe. Alguén, nalgún sitio, estase rindo de nós e sométenos a unhas leis que non podemos entender. Por iso escribe un día Kafka “Ante a Lei”: o seu granxeiro quere que o garda abra as portas da Lei, e este négase, até que un día, farto das interminables súplicas do bo home, acaba por abrirllas con esta requisitoria, “entra logo, pero que saibas que nunca máis poderás botarte atrás”.
Vai pechar.
Eu sempre me vou antes de que pechen.
—Qué queres saber agora? –pregunta o garda—. Es insaciable.
—Todos buscan a Lei –di o home—. E como é que en todos os anos que levo aquí ninguén máis solicitou permiso para chegar a ela?
O garda comprende que o home está a punto de expirar e bérralle para que os seus oídos debilitados perciban as palabras.
—Ninguén máis podía entrar por aquí, porque esta entrada estaba destinada soamente a ti.
Agora pecharei.
Comentarios
Publicar un comentario