Estudar nas bibliotecas e ser personaxe

Andaba polas redes sociais hai uns días unha noticia que dicía que Suecia estaba pensando reducir a xornada laboral a 6 horas para gañar produtividade. Non me parece nada mala idea. Sempre fun dos que di que mellor pouco tempo aplicado ao cen por cen que moito e pouco aproveitado.

Nunca fun de estudar nas bibliotecas, parécenme lugares excesivamente propensos á distracción: xente que entra e que sae, chans e cadeiras ruidosos, libros que agardan a ser folleados... Eu era de pixama, madrugar, almorzar ben, estudar, ir correr ou facer algo de deporte, xantar con calma, estudar de novo na casa. Se cadra por iso me chamou tanto a atención a noticia de portada do xornal compostelán na que saían ducias de universitarios facendo cola para ir á biblioteca do centro do campus para estudar despois amoreados coma sardiñas en lata Escurís (publicidade).

Gústame traballar e dar o máximo. Gústame aplicarme en todo o que fago. Gústame poder ao acabar a mañá ir xantar, tomar un café, abrir un libro e ler un capituliño durante 20 minutos, abstraer a mente e volver alá. Por iso me gustan estes días nos que, aínda que o tempo libre é pouco, é ben aproveitado.

Estou relendo un anaquiño dun libro que me regalaron no que Conan Doyle fala con outro colega escritor e máis o seu chofer dunha personaxe creada por un recoñecido escritor francés que perpetraba roubos espectaculares. O chófer de Conan Doyle sabe que esa personaxe en verdade existiu e coñece ben ao home de carne e óso. O resto é a fabulación dun escritor. Entón pregúntome por que estou escribindo isto, se son eu ou a miña personaxe. Pido unha 1906, baixo a tapa do portátil, collo un tapete e unhas cartas e a partida aclarará se xogo en base a unha trama ou en realidade o argumento está por ser escrito.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

Soñar con unha Meira de xente nova traballando nela

Hoxe volvín a ter uns soños encadeados que duraron practicamente toda a noite, menos co primeiro co que espertei cedo, ese no que contei que estaba Meira nevada e non vou contar nada máis. O segundo di, conta e transmite moitas cousas porque foi enlazando e pasando dun lado a outro. Cada vez me pasa máis isto e vou enfiando un con outro. Como a práctica totalidade dos soños que teño, é en Meira, unha Meira que se vai facendo e collendo forma en plan do que o argumento onírico precisa. Mais, neste caso, era unha Meira como agora de aspecto pero con unha diferenza enorme: nela viviamos case todos e todas da nosa idade. Isto podo dicilo, o de todos e todas, porque me lembro perfectamente de cada un de nós e era xenial. Todxs traballabamos en Meira ou viviamos aquí, non nos víamos 3 veces ao ano como pasa agora (unha polas festas do 15, outra polo Nadal e outra polo entroido). Ben, pois nesta Meira na que traballabamos todxs, lembro especialmente a última parte. A primeira e

Ler máis

E vas e vés

Subín de Meira na bici despois dunha tarde moi gostosa tomando algo con quen non quedara. Sabedes que eu sempre acostumo a baixar só, a atoparme con alguén, aínda que sexa comigo mesmo. Pensei en Yoñlu. Víñeno cantando cando rememoraba a Vitor Ramil. “estrela, estrelaaa...”. “E vas e vés coma un avión ao vento frío dun lugar calquera. É bo saber que es parte de min”. Díxoo todo e, con 16 anos, cando nós tiñamos 21, decidiu marchar. Estas cousas son enormes. Acabo de esbirrar mentres cepillaba os dentes e o cristal do cuarto de baño pingouse todo de gotiñas brancas. Todo esvaído. Pensei en que subín na bici sen luces, pero pola beirarrúa. Se veñen os gardas e me ven sen chaleco reflectinte podo dicir que vou a pé porque non paso de 6 km/h. Pensei en que se cadra un coche podía desviarse e atropelarme. Pensei en Barthes, a quen atropelaron e tardaron en recoñecelo varios días até que alguén o botou de menos. Barthes escribía do que lle daba a gana, “a linguaxe é o mundo”. Escribir que

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog