Doume dez minutos, nin un máis, para escribir
o que se me antolle. Antóllaseme contar o que soñei. Soñei que xogaba un
partido de fútbol, o rival era Euskadi. Fin.
Despois acordeime de moitas cousas. Dúas horas
de desvele ás 4 da madrugada dan para moito. Para ver nevar sobre a muralla,
para retorcerte de dor na cama e non precisamente polos recordos que viñan un
tras outro a ferir. Porque hai recordos que só veñen para ferir. Adoecía por un
abrazo e un bico detrás da orella. Erguinme, paseei, sentei, deiteime e así foi
como comprendín o que pasa. Axudoume Kierkegaard, que me dixo que cada un de
nós será grande en relación a aquilo co que loitou.
Non van os 10 minutos, nin sequera van 3 e
estou canso. Pero teño a ilusión de subir á serra, nevada, perderme alí. Sentir
o silencio estático que impón a neve, ver o val asolagado de branco.
Comentarios
Publicar un comentario