Que facer? Escribir.

Cando non hai retirada entre aplausos

o teu mellor xesto, espléndido, botado a perder.

Cando os teus amigos non o eran tanto

e un crédito espera a primeiros de mes.

Non tes por que preocuparte

ninguén baila só coa súa desesperación

sempre hai alguén a quen abrazarse

alguén que espera que o saquen a bailar nalgunha canción.

Que vou facer agora? Escribir. Levo xa neste blog dado un pouco a brasa sobre as razóns de escribir e hoxe vai, seguindo a Barthes, a paragrafada (vaia palabro) definitiva.

Escribirei porque a escritura descentra a fala; o individuo, a persoa, realiza un traballo cuxa orixe é indiscernible. Hai algo de enigma narrativo na escritura. As súas conexións e asociacións resultan mesmo estrañas para quen as ideou.

Para producir unha diferenza, para satisfacer unha actividade distintiva. Certamente a escritura é unha actividade da linguaxe que non pode situarse dentro da lingua. A escritura fainos diferentes antes nós mesmos. A escritura non nos pode delatar, mentres que a lingua faino con frecuencia.

Para ser recoñecido, gratificado, amado, discutido, confirmado. Pero un recoñecemento que non ten nada que ver coa fama, tan de redes sociais, senón coa comprensión e, finalmente, co xusto e verdadeiro.

Para satisfacer a amigos e irritar a inimigos. Si, hai algo de defensa persoal e de axuste de contas na escritura. A escritura sérvelle a aquel a quen se lle descartou do discurso político, da voz e a palabra. A escritura é unha vinganza.

Para contribuír a gretar o sistema simbólico da nosa sociedade. Aquí a situación é paradoxal, pois camiñamos cara a unha sociedade desimbolizada.

Para cumprir cometidos ideolóxicos e contra-ideolóxicos.

Para producir sentidos novos, apoderarse das cousas dunha maneira nova, socavar e cambiar o sometemento dos sentidos.