Levo un tempo sentíndome afortunado.
Sempre dixen que son moi feliz con pequenas cousas. Sen darme conta
vinme rodeado de persoas honestas (como case sempre tiven a sorte de
verme).
A xente veme a min e nótame feliz. E
eu boto cousas de menos. A Reixa, que quere ser o Jazz&Beer de
Compostela, non abre polas tardes, non hai un Miki do que aprender e
xogar ao xadrez, nin un Antonio ao que escoitar falar das súas
revoltas no Partido Comunista de alá. Pero hai un Juan Carlos que
che abre o seu estudio da Rúa Nova para regalarche viño e
humanidade. Notas que hai xente que te empeza a querer.
Logo está a outra fase, na que
aparecen os amigos que hai tempo que non ves e que sempre estiveron
aí e seguirán estando, que te veñen ver. Aparece tamén xente á
que querías ver. Atopas xente por todos lados. Xente que te lembra
pero que ti incluso con dificultade podes ubicar. Aparecen abrazos
coa mirada, bicos coas mans.
Hoxe é un día así. De acariciar a
xente con palabras.
Comentarios
Publicar un comentario