Non vos ten pasado que fases ou
situacións da vosa vida se asemellan incriblemente a partes dalgunha
das vosas películas favoritas, ou que sen ser favoritas recordades
con nitidez, ou que incluso sen recordar con nitidez asimilades e vos
dades conta que algo de cinematográfico teñen? A min tenme pasado,
e un pouco así me pasou esta mañá durante a primeira hora despois
de erguerme.
A escena en si tiña algo de patético
no sentido do étimo do pathos, paixón e sufrimento. Respondía á
imaxe central dun individuo de mediana idade conducindo só a través
do Milladoiro nun utilitario vermello. Tiña unha carga emotiva moi
forte porque ía chorando abertamente, mentres intentaba cantar
balbucindo entre bágoas De música ligera.
Entendemos que el tamén desexaba naquel momento espertar querendo
soñala, que algún tempo atrás pensou en escribirlle pero que
daquel amor nada máis queda.
A
canción rematou e coas sinais horarias das 11 en punto ollou para
unha parella, moi finamente vestidos os dous, semellaban xente de
ben, que daban voltas arredor dun Wolkswagen Touareg e dun Tiguan.
Entendeu a súa problemática e a súa discusión. O Tiguan se cadra
lles quedaba pequeno podendo permitirse pagar o Touareg. Entón
mellor decidirse polo Touareg, precioso, dun azul escuro
elegantísimo, V6 TDI de 245 cabalos, saía en 60.000 euros raspados.
Pero claro, en nada esperábase que se lanzase o novo Touareg, co que
en medio ano ou nun ano terían un modelo atrasado. A vida é tan
complicada a veces.
Limpou
as bágoas ao trapo que ten para cando se lle empana o parabrisas e a
sensación da microfibra absorbente pareceulle entre incómoda e
suave. Limpouse varias veces para comprobar se era problema seu que o
pano lle parecese agreste pero despois duns cantos intentos non
conseguiu demostrar nada e seguiu sumido na incerteza. O sol comezaba
a dar entre as nubes e o bafo ía cubrindo o parabrisas. Non lle
pareceu boa idea pasar o pano cargado desas bágoas tan poéticas e
patéticas polo cristal, baixou a ventá e arrebolouno. A velocidade
fixo que esas bágoas se perdesen no aire para sempre (vaia, algunhas
das que quedaron no pano tamén entraron en contacto coas rodas do
camioneto de Diésel Inyección).
Como
máis ou menos estaba presentable parou tomar o café e o
regulamentario boliño Dulcesol. El País estaba libre e leu con
gusto que Abel Ferrara presentou en Venecia unha historia sobre
Pasolini. De Pasolini lembrou Edipo, de Edipo a Cadaval. 1,20 € o café
dobre.
A
escena remata así, ollando as voltas do cambio e meténdoas no peto
mentres camiña solitario por un paseo de cemento a xeito de
beirarrúa que remata comido pola herba. Si, con esa metáfora é
como remata a escena.
Comentarios
Publicar un comentario