Cando sexas vella e gris

W. B. Yeats pensaba ir a Innisfree e plantar nove regos de fabas. Era novo e tiña esa ilusión, esa terra prometida. Eu o sábado estiven montando o invernadoiro en Crecente, comezou a orballar e sentín tamén algo poético.

Na época na que Yeats escribiu Lake Isle of Innisfree, con vintepouquiños anos, o dublinés era desa clase de poetas que saben que a beleza pode aparecer nun instante non descrito aínda, pero que hai que revelar, porque ese é o compromiso do ser humano co misterio.

O mesmo Yeats, que sabía do poder deses instantes, ficou namorado (ou co corazón roto, que vén sendo o mesmo) un único intre que durou toda a súa vida. É o poeta do desamor porque o digo eu. Un dos últimos románticos de verdade. Un patriota de cando se podía ser poeta e político ao mesmo tempo. Escribir versos e arengas soberanistas na mesma tarde.

Aproximadamente cando cumpriu a idade que eu teño agora escribiu o poema Cando sexas vella, que traducín libremente e non necesita explicación:

Cando sexas vella e gris e esteas adormecida

e cabeceando diante da lareira, colle este libro,

leo lentamente e soña coa suave mirada

que antes tiñan os teus ollos e as súas profundas sombras.

Cantos amaron os teus momentos de alegre graza

e amaron a túa beleza con verdadeiro ou falso amor,

mais só un home amou a túa alma peregrina

e amou os sufrimentos da túa cambiante cara.

E inclinada diante das alumeantes brasas

murmura, un pouco triste, como escapou o amor

e pasou polos cumios das altas montañas

e entre unha morea de estrelas ocultou o seu rostro.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

Soñar con unha Meira de xente nova traballando nela

Hoxe volvín a ter uns soños encadeados que duraron practicamente toda a noite, menos co primeiro co que espertei cedo, ese no que contei que estaba Meira nevada e non vou contar nada máis. O segundo di, conta e transmite moitas cousas porque foi enlazando e pasando dun lado a outro. Cada vez me pasa máis isto e vou enfiando un con outro. Como a práctica totalidade dos soños que teño, é en Meira, unha Meira que se vai facendo e collendo forma en plan do que o argumento onírico precisa. Mais, neste caso, era unha Meira como agora de aspecto pero con unha diferenza enorme: nela viviamos case todos e todas da nosa idade. Isto podo dicilo, o de todos e todas, porque me lembro perfectamente de cada un de nós e era xenial. Todxs traballabamos en Meira ou viviamos aquí, non nos víamos 3 veces ao ano como pasa agora (unha polas festas do 15, outra polo Nadal e outra polo entroido). Ben, pois nesta Meira na que traballabamos todxs, lembro especialmente a última parte. A primeira e

Ler máis

E vas e vés

Subín de Meira na bici despois dunha tarde moi gostosa tomando algo con quen non quedara. Sabedes que eu sempre acostumo a baixar só, a atoparme con alguén, aínda que sexa comigo mesmo. Pensei en Yoñlu. Víñeno cantando cando rememoraba a Vitor Ramil. “estrela, estrelaaa...”. “E vas e vés coma un avión ao vento frío dun lugar calquera. É bo saber que es parte de min”. Díxoo todo e, con 16 anos, cando nós tiñamos 21, decidiu marchar. Estas cousas son enormes. Acabo de esbirrar mentres cepillaba os dentes e o cristal do cuarto de baño pingouse todo de gotiñas brancas. Todo esvaído. Pensei en que subín na bici sen luces, pero pola beirarrúa. Se veñen os gardas e me ven sen chaleco reflectinte podo dicir que vou a pé porque non paso de 6 km/h. Pensei en que se cadra un coche podía desviarse e atropelarme. Pensei en Barthes, a quen atropelaron e tardaron en recoñecelo varios días até que alguén o botou de menos. Barthes escribía do que lle daba a gana, “a linguaxe é o mundo”. Escribir que

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog