Saltar ao contido principal

Días xoves

Hai días que un se sinte como a clave, a doela central dun arco de medio punto, parte dunha arquitectura na que sen ti algo se desmorona. Case imprescindible dentro dunha engrenaxe.

Outros sénteste triste e tan pouco útil como o tipo que aguanta o pao aquel co chismiño ao que lle apunta o topógrafo. Parece que non fai nada, pero alí ten que estar, aguantando do pao. E cando alguén lle di que se mova, que se afaste un pouco, alí vai, decidido. Ponse no sitio no que se ten que poñer e a medición resulta ben.

Hai días así, amigas. Hoxe espertei pensando en vós. Durante dúas horas da mañá a miña cabeza estivo nas mulleres que pasaron pola miña vida e tentei reflexionar sobre o que eu fun para elas. Nada. Tempo perdido. (O de reflexionar sobre iso, digo). Se cadra fun o que aguanta o pao do topógrafo. Incluso algo máis triste: o que desbroza a medianeira das autovías que, sumido nun dilema eterno, nunca pode saber se vai no sentido correcto ou en dirección contraria. Tamén pode ser que fose algo intermedio entre iso e a clave do arco de medio punto. De todos xeitos, que importa?

O que se deu foi unha estraña casualidade porque mentres reflexionaba sobre estas cousas e bordeaba a Cidade da Cultura en todo momento o que sentía era un baleiro (sutil metáfora). Empezou a soar unha canción dun grupo que non coñecía, e pareceume entre U2 e os Happy Mondays. Falaba de sentirse inútil.

Que teñades un bo xoves, que é o día antes do venres.

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis

Soñar con unha Meira de xente nova traballando nela

Hoxe volvín a ter uns soños encadeados que duraron practicamente toda a noite, menos co primeiro co que espertei cedo, ese no que contei que estaba Meira nevada e non vou contar nada máis. O segundo di, conta e transmite moitas cousas porque foi enlazando e pasando dun lado a outro. Cada vez me pasa máis isto e vou enfiando un con outro. Como a práctica totalidade dos soños que teño, é en Meira, unha Meira que se vai facendo e collendo forma en plan do que o argumento onírico precisa. Mais, neste caso, era unha Meira como agora de aspecto pero con unha diferenza enorme: nela viviamos case todos e todas da nosa idade. Isto podo dicilo, o de todos e todas, porque me lembro perfectamente de cada un de nós e era xenial. Todxs traballabamos en Meira ou viviamos aquí, non nos víamos 3 veces ao ano como pasa agora (unha polas festas do 15, outra polo Nadal e outra polo entroido). Ben, pois nesta Meira na que traballabamos todxs, lembro especialmente a última parte. A primeira e
Publicar un comentario
Ler máis

E vas e vés

Subín de Meira na bici despois dunha tarde moi gostosa tomando algo con quen non quedara. Sabedes que eu sempre acostumo a baixar só, a atoparme con alguén, aínda que sexa comigo mesmo. Pensei en Yoñlu. Víñeno cantando cando rememoraba a Vitor Ramil. “estrela, estrelaaa...”. “E vas e vés coma un avión ao vento frío dun lugar calquera. É bo saber que es parte de min”. Díxoo todo e, con 16 anos, cando nós tiñamos 21, decidiu marchar. Estas cousas son enormes. Acabo de esbirrar mentres cepillaba os dentes e o cristal do cuarto de baño pingouse todo de gotiñas brancas. Todo esvaído. Pensei en que subín na bici sen luces, pero pola beirarrúa. Se veñen os gardas e me ven sen chaleco reflectinte podo dicir que vou a pé porque non paso de 6 km/h. Pensei en que se cadra un coche podía desviarse e atropelarme. Pensei en Barthes, a quen atropelaron e tardaron en recoñecelo varios días até que alguén o botou de menos. Barthes escribía do que lle daba a gana, “a linguaxe é o mundo”. Escribir que
Publicar un comentario
Ler máis