Concibín o soño desta noite como unha
maneira de reclamarte. Porque soñarte, no fondo, é reclamarte. Todo
pasaba cunha estraña suavidade, que de suave que era facíase case
imperceptible.
Tiven que espertar varias veces para
darme conta de que era un soño e poder así volver a el coa
seguridade de que, entón, todo valía. Saía o sol entre as nubes
grandes que se desfacían, nimbos e cumulonimbos, testemuñas da
tormenta de onte, mentres me empezabas a bicar como xogando unha
partida de xadrez onde pezas iguais son capaces dos ataques máis
agresivos e tamén dos máis sutís.
O soño era unha viaxe, un convite a
viaxar para sempre, a saír da gaiola. O leonciño camiñaba durante
horas fronte á reixa, dando voltas, coma se sempre tivese a
esperanza de que ao chegar ao extremo da gaiola houbese unha saída
que antes non vira.
Isto serviume para explicar que a
tristeza que nace da contemplación do pasado non só non serve para
nada, senón que é moi nociva porque nos fai reflexionar e buscar en
balde. Aí crúzaseme todo: teño constatado que a felicidade hai que
usala con moderación porque en exceso pode producir nostalxia pero
creo que estaba máis cerca de Spinoza cando di que o arrepentimento
é unha segunda culpa.
Non obstante, soñei e, ante todo, sen
ningún remordemento.
Comentarios
Publicar un comentario