Se algo odiaba desde
sempre eran as crías, os bebés. Parecíanlle seres inútiles,
incapaces de valerse por si mesmos, presa fácil de calquera outro
animal. Aclárome, os que lle parecían isto eran os bebés dos
mammalia, mamíferos, esa puta especie de vertebrados amniotas
homeotermos.
Nunca mo dixo de
maneira clara, pero creo que esta xenreira lle viña desde o momento
que presenciou o seu primeiro parto. Para un neno de cidade coma el,
realmente tivo que ser un trauma ver o seu primeiro parto, aos 8
anos, na casa dos seus tíos da aldea. Acostumado á amable escena
que constituía ver eses doces animaliños nos documentais da tele,
vomitara na corte presenciando en directo a Morita botar para fóra a
súa terceira cría. O cheiro a limos e quitas era demasiado profundo
para o seu olfacto. Si, eu creo que foi esa imaxe (e ese cheiro) o
que produciu nel ese odio posterior ao conxunto de neonatos.
Educouse nos
mellores colexios privados e iso deixou nel unha forte impronta (é
unha palabra que non existe en galego, pero se non chego a poñer
esta aclaración case estou seguro que vola colaría). Medrado en
valores como a sinceridade, traballo, nobreza, responsabilidade e
fidelidade, aos 30 anos era o avogado máis recoñecido, co mellor
bufete, con todo o mellor, en definitiva, da cidade atlántica galega
que a veces comeza por L e a veces por A. Non lle faltaba nada: tiña
unha enorme casa fermosísima en Rosalía de Castro rehabilitada polo
estudo de arquitectura dunha amiga que coñecera na aldea na que
tamén viu parir a Morita, tiña unha muller encantadora e directiva
dunha empresa téxtil bastante importante a nivel internacional que
non era Inditex, un bonito e caro coche, unha panda de amigos que
nunca fallaban para o pádel e os viños.... Non lle faltaba nada.
Creo que todo isto, en conxunto, estar vivindo durante 3 anos nesta
plenitude, máis toda a súa forte e conseguida educación e, por que
non dicilo, o forte desexo da súa muller e a influencia da súa
personalidade nel, foron claves para que chegase a ser capaz de
presenciar, aguantar, soportar na habitación do Belén a chegada ao
mundo do seu primeiro fillo. O que sería o seu único fillo.
Tedes que perdoarme
esta introdución, que se antolla un pouco longa de máis, pero era
necesaria para poder entender o que realmente viña ao caso e vos
quería contar. O meu compañeiro, o avogado máis recoñecido da
Coruña, é hoxe portada da cabeceira galega de maior tiraxe. Digo é
hoxe, 10 anos despois, e dígoo estremecido. A xustiza non é humana
e dálle as costas até a quen non debera. Ou case sempre lle dá as
costas a quen non debera e esta vez foi así.
Outubro, trixésimo
sétima vítima da violencia machista do ano en España. O autor: o avogado máis
recoñecido da Coruña.
Un neno de 10 anos
orfo. Unha carta de EasyDNA. Unha solicitude de divorcio. Unha nota:
“e por riba, o que vin parir non era o meu fillo”.
Comentarios
Publicar un comentario