Son un contrastado inimigo crítico coas
valoracións e recapitulacións do que foi o ano que acaba que tanto abundan
agora nas redes sociais, cheas ao mesmo tempo de tópicos, verdades, cousas
profundas xunto a outras laxas e superficiais.
Xa teño dito moitas veces que me gusta
escribir porque supón un acto de reflexión. Agora que escribo dígome “seguramente
o que hoxe poña aquí será unha merda, como o foi este ano que acaba”. Daríalle
a “publicar” e xa estaría servida a miña incongruencia para todas vós. Vou esfaragullar
un pouco máis o tema, pero xira encol de explicar o que me pasou este ano,
experimentar a dor: a dor é consubstancial á natureza humana. É inevitábel experimentar
dor diante dunha perda, outra cousa é o sufrimento. O sufrimento é a historia
que eu me contei ao redor desa dor.
Diante da perda da persoa se cadra máis
importante da miña vida, suceso ante o que experimentei un grado absoluto da dor, paseime varios meses da miña vida cun diálogo interior no que a única
conclusión que sacaba era que a miña vida xa non tiña sentido sen esta persoa, que
nunca máis ía erguer a cabeza. Ese sufrimento estendeuse ao longo do tempo,
sumíndome nunha profunda depresión case imperceptíbel para quen me rodeaba, e
non era máis que a consecuencia directa da forma na que creei a historia
arredor do que me estaba pasando.
Canto máis me centraba en evitar o que temía, abría máis aínda as
portas do meu corazón ao medo. E cando o medo se apoderaba de min, desde logo,
o talento non afloraba e así pasaron uns meses nos que simplemente deambulei. Por iso me decatei de que hai momentos nos que
o ser humano experimenta tal grado de dor e sufrimento ante un suceso que esa
persoa non pode saír soa, sen axuda. Aquí resulta fundamental que haxa unha
agudeza sensorial por parte das persoas que ten ao seu redor sinxelamente para
estar preto desa persoa e que perciba con claridade que queren compartir
destino. Compartir destino significa facer dun as necesidades da outra persoa.
Pasou que cando me sentía “nada” vinme metido nun verán e rodeado por amigos que
me dixeron “es todo”, entón, abriuse a posibilidade dun cambio profundo. Por
iso agora son consciente de que nós non podemos determinar que as cousas van
suceder como nos gustaría que sucedesen, pero co uso das nosas capacidades e
liberdades podemos favorecer que se abran posibilidades.
Sei que agora case me doeu botar a vista atrás
a este ano, un ano que quedará marcado para sempre na miña vida, pero é momento
de mirar polas alegrías, que poden ser máis. Levo uns días compartindo o cariño
de moitas persoas e con iso me vou quedar. E seguir desfrutando e aprendendo de
Mark Twain e Cadaval sobre como se conta un conto.
Ceando o sábado alí estabamos, falando dos
contos e da ficción, e prometinme a min mesmo que hoxe vos falaría desa
importancia. A ficción é máis ca un entretemento, máis ca un exercicio
intelectual que aguza a sensibilidade e esperta o espírito crítico. É unha
necesidade imprescindible para que a civilización siga existindo, renovándose e
conservando en nós o mellor do humano, para que non retrocedamos á barbarie da
incomunicación e a vida non se reduza ao pragmatismo dos especialistas que ven
as cousas en profundidade pero ignoran o que as rodea, precede e continúa. Un
mundo sen literatura sería un mundo sen desexos nin ideais nin desacatos, un
mundo de autómatas privados do que fai que o ser humano sexa de verdade humano:
a capacidade de saír de si mesmo e mudarse noutros, modelados coa arxila dos
nosos soños.
As alegrías poden ser máis... e serán. Bicos, Xosiño! E q teñas un 2014 cheísimo de cousas boas.
ResponderEliminar