Onde non me chaman

Publicacións

Publicacións recentes

Ameaza con fundamento

Escribiume ao Whatsapp un amigo para ir comer o pulpo a algunha feira. Dixo que era un día deses nos que había que ir e que fose Josiño. Encheume moito. É algo especial que te valoren para este tipo de cousas. Díxenlle que nos separaba a distancia, que onte fora ver á Terbutalina a Monforte e que hoxe quedaba por aquí. E que fai moi bo día pero Castroverde estaba a uns 80 quilómetros. Pareceunos unha distancia razoable para evitala (outras veces é “un paso”) e quedamos en ir outro día. Non obstante, seguín dándolle voltas á cabeza porque aínda era a unha e media e en menos dunha hora podía estar alí. Apetecíame ir. Sobre todo para pedir cada un súa botella de viño, dúas e dúas racións, e na primeira mollada do pan no aceite falarlle dela. Dese ser imaxinario que me leva rondando xa moito tempo e que onte, non tan imaxinario, se volveu a min. Díxome: “móllame”, “úntame”, “cómeme”, e a min custoume aceptar as súas ordes pero son moi cumpridor. Fíxolle gracia verme entregado pero a min

Ler máis

Pizza sete minutos

Tres días á semana saía moi tarde de traballar e a súa comida consistía en pizzas precociñadas. Era fanática das “con salsa” de Campofrío, especialmente da Mexicana e a Tex-Mex, algo menos da Argentina e ás veces por ir ao fácil da 4 Queixos, pero no Claudio de abaixo da casa só traballaban as de Casa Tarradellas e non lle quedou máis remedio. A Romana e a de Polo non tiñan ningunha queixa e case tampouco ningún queixo. Hoxe tocaba Romana. Considerou que o forno xa estaba a temperatura adecuada e fíxolle o exceso de botarlle á pizza dúas salchichas picadas en cadradiños coa axuda dun aparato que comprara nos chinos e que orixinalmente se emprega para o picar os ovos cocidos. Gustáballe o toque de cortalas en cadradiños e non en talladas porque non secaban tanto. En sete minutos estaría desfrutando do seu pracer diario antes de tirarse no sofá a botar unha cabezada pensando xa en volver a entrar a traballar ás oito. Foi á neveira e botouse zume para beber, sentou na mesa da cociña enf

Ler máis

Cella

Está sendo unha mañá interesante. En hora e cuarto─o que tarda a lavadora no programa estándar─ asociei varios dos soños a dous filmes que onte me viñeron á cabeza antes de adormecer e escribín unha tontería. As rapazas xemelgas dun dos soños eran idénticas á rapaza de La Jetée. Lémbrame a lavadora rumbando que todos os soños tiveron algo que ver coa auga. Pode ser que outras veces tamén pasase isto, só que esta noite hai unha razón, lóxica, que non vén ao caso contar e non foi precisamente lembrarme do filme de Chris Marker antes de adormecer. Tentei centrarme, abrín o Open Office para darlle unha volta ao que se me ocorrera onte pola tarde e pasar dos soños. A luminosidade na habitación era bastante absoluta, difusa e sen contrastes pola persiana medio aberta e o ceo enteiro anubrado. Aínda así o sono non me deixaba libre de todo e considerei ben feito abrir a ventá para que entrase o aire frío. Aí, ao estremecerme un pouco, foi cando notei que era algo de sono e pequena dor de c

Ler máis

Meira-Praga (1/2)

Hai uns días pasoume que planifiquei un soño dentro dun soño, o que excedeu o de ter o dominio para poder ir e vir neles e que xa me tiña pasado. Diante dunha situación dada puiden desenvolver un argumento que me pareceu ben, re-pechar os ollos e seguir adiante coa historia. Esta noite non conseguín chegar a ese punto pero intenteino. Sei con certeza que unha parte importante dos microespertares que me levan estes días a acanearme sobre unha diversidade onírica, por outra parte sempre moi presente na miña cabeza, veñen motivados por diminutas picaduras de mosquitos. Hoxe a conxunción aínda se fai máis evidente xa que, ademais de por todo o corpo, na punta do dedo grande da man esquerda teño, en forma de inchazón, os restos da cea desta noite dun deses mosquitos polo que me acordo del a cada “d”, “c” ou “e” que tecleo. Pois ben, nunha das primeiras fiadas propúxoseme unha viaxe de mochileiro por Centroeuropa. Pareceume correcto. Entón dinlle unha volta para ter polo menos algunha moti

Ler máis

Á casa

Non sei se teño máis sede esta mañá pola leve resaca ou polo exceso de bicos no soño que me envolveu toda a noite. Onte A Coruña pareceume un pouco o París de Balzac, “unha leira inmensa abaneada por unha tempestade de intereses baixo a que se arremuíña unha ceifa de homes que a morte sega máis a miúdo que xalundes e que sempre volven agromar igual de mestos; cos rostros retortos, desfigurados, revendo por todos os poros o espírito, os desexos, os velenos que preñan os seus cerebros”. Incluso un rapaz duns 10 anos me pediu máis galletas en galego. Vinlle xestos doces untándoas co tomate e cortando a mozzarella. Hoxe enredei de máis na ducha con boa música e auga fría, algo bastante inaudito en min. A boa música. A auga fría, malia que é moi raro, algunha vez si. Hai algún raio de sol entre nubacholos enriba da serra e a miña máxima preocupación é que farei de comer estes días polas festas que non celebramos. Hoxe dáme igual, mañá espero non ter moita fame despois dos vermús e por San

Ler máis

Rozar

Apetecíame facer algo pola tarde como baixar até o río, dar unha volta polo monte, ir até a piscina, ir até a piscina a ler ─que é ao que vou, vaia─, en vez diso, púxenme a escribir. A situación é a seguinte: A primeira idea foi a de continuar o conto no que o camioneiro de Coren se lía con unha da fábrica que ten un piso case de luxo, cunha vitrocerámica de indución alucinante, e resulta que é a moza do xefe. Non me sentín cómodo e pasei. A segunda idea foi escribir algo sobre a rapaza e compañeira de traballo que non coñezo pero que é a segunda vez que me cruzo con ela e me di que lle gusta unha das miñas camisetas (a de hoxe é a de Rosalía con auriculares, que deseñou aquela rapaza para Falcatruada e entendino, pero a da primeira vez non, porque era a de Loreak do peixe con aleta de tiburón postiza que está moi vista). Pareceume sensacionalista, adobiado, incluso cool. Nada. A terceira foi volver a unha época dun pasado nada distante de mortes por axustes de contas tra

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog

Publicacións

partida pendente

Ameaza con fundamento

Pizza sete minutos

Cella

Meira-Praga (1/2)

Á casa

Rozar