Xa contei aquí que para min, na nenez,
o verán comezaba co olor frío e húmido dos cartóns das caixas dos
xeados que viñan para o bar.
Hoxe intentei pensar que significaba,
que simbolizaba, que certificaba o remate do verán e non o teño
nada claro. Pode que se cadra iso fose o día de hoxe, co remate das
festas patronais e a marcha de moitas rapazas e amigos dos veráns.
Xúrovolo, son hoxe unha bomba de
sentimentos encontrados. Dóenme as pernas, o lombo, as mans de
montar xantares, xogar con balóns, correr escapando... e dóeme a
risa con vós, o peito de querervos, as bágoas de chorarvos tamén.
Todo, incriblemente todo, se está
facendo un botar de menos infinito. Un necesito o que non teño, uns
anos que parecen non contar. Queira o destino que todo isto sexa o
limiar de algo que por non coñecer veña farturento de felicidade,
porque o necesito. Non me vexo a min mesmo a aturar (e turrar) dunhas
cousas que me pasan pola cabeza coma centellas deixando un ronsel
perturbador.
Coñecédesme e sabedes que por ela
nunca sei estar só, nunca sei estar parado. E días coma hoxe,
confírmoo.
Parte de agora un abrazo imposible para
todos e cada un xunto a ese bico coa man que só eu decido cando é
meu e cando é voso. Agora.
Comentarios
Publicar un comentario