Alguén me recomenda un libro para este venres?

Adormecín bastante tarde para o que adoito adormecer estes días non laborábeis. Puxen Milenio na Radio Galega, con Antón Rebollido. Aí adormecín. O caso é que me quedou a radio posta e ás 4, cando espertei do segundo soño, estaba falando na radio unha señora de Meira que agora non lembro o nome. Falaba, cantaba e recitaba. Se alguén cadra que o oíse, que o comente.

Esta noite os soños foron moi desiguais e bastante inconexos, só dous fiaban un pouco. Non me apetece moito contalos. De feito, o que me apetece é poñerme a escribir até a hora de facer a comida.

Houbo un moi bonito. Chamábanme para traballar nunha empresa pensando e levando a cabo ideas publicitarias e de contido innovadoras e graciosas. A encargada, despois da xerencia, era unha compañeira do máster de xestión cultural, e iso facíame ilusión. Tenme acollido na súa casa en Lugo e pode que agora estea lendo isto (ou seguramente non), e a verdade é que non sei nadiña dela desde hai tempo, pero faríame unha ilusión enorme que acontecese algo así.

Tamén soñei algo con Lugo entre a néboa pola mañá, sabendo que ese día pasaría algo que ao final non pasa. Este venres pasareime a mañá e parte da tarde por Lugo, facendo desas cousas que a un nunca lle gustaría ter que facer e non creo que haxa néboa. Entón vai pasar.

Alguén me recomenda un libro para este venres?

Comentarios

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

Soñar con unha Meira de xente nova traballando nela

Hoxe volvín a ter uns soños encadeados que duraron practicamente toda a noite, menos co primeiro co que espertei cedo, ese no que contei que estaba Meira nevada e non vou contar nada máis. O segundo di, conta e transmite moitas cousas porque foi enlazando e pasando dun lado a outro. Cada vez me pasa máis isto e vou enfiando un con outro. Como a práctica totalidade dos soños que teño, é en Meira, unha Meira que se vai facendo e collendo forma en plan do que o argumento onírico precisa. Mais, neste caso, era unha Meira como agora de aspecto pero con unha diferenza enorme: nela viviamos case todos e todas da nosa idade. Isto podo dicilo, o de todos e todas, porque me lembro perfectamente de cada un de nós e era xenial. Todxs traballabamos en Meira ou viviamos aquí, non nos víamos 3 veces ao ano como pasa agora (unha polas festas do 15, outra polo Nadal e outra polo entroido). Ben, pois nesta Meira na que traballabamos todxs, lembro especialmente a última parte. A primeira e

Ler máis

E vas e vés

Subín de Meira na bici despois dunha tarde moi gostosa tomando algo con quen non quedara. Sabedes que eu sempre acostumo a baixar só, a atoparme con alguén, aínda que sexa comigo mesmo. Pensei en Yoñlu. Víñeno cantando cando rememoraba a Vitor Ramil. “estrela, estrelaaa...”. “E vas e vés coma un avión ao vento frío dun lugar calquera. É bo saber que es parte de min”. Díxoo todo e, con 16 anos, cando nós tiñamos 21, decidiu marchar. Estas cousas son enormes. Acabo de esbirrar mentres cepillaba os dentes e o cristal do cuarto de baño pingouse todo de gotiñas brancas. Todo esvaído. Pensei en que subín na bici sen luces, pero pola beirarrúa. Se veñen os gardas e me ven sen chaleco reflectinte podo dicir que vou a pé porque non paso de 6 km/h. Pensei en que se cadra un coche podía desviarse e atropelarme. Pensei en Barthes, a quen atropelaron e tardaron en recoñecelo varios días até que alguén o botou de menos. Barthes escribía do que lle daba a gana, “a linguaxe é o mundo”. Escribir que

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog