Esta noite sei ben con quen soñei.
Espertei só dúas veces, pero deses espertares que teñen a dozura
de volverte adormecer aínda máis envolto. Soñei con Sherlock. De
neno merquei co que podía aforrar de paga en medio ano, tendo en
conta os evidentes gastos en petardos e lambetadas, todo o que Conan
Doyle publicou en libro de Sherlock. Tamén sei ben por que soñei
con isto. Faleino hai uns días con unha amiga de que relería e
vería os novos capítulos, que non me desagradan nada, do Sherlock
da BBC. Hoxe vin un, agora, pero despois de soñalo onte. Por iso toda esta mañá no HULA paseima querendo chegar á casa e ver
Sherlock. Creo que desde Lynch, Winterbottom, Bergman ou Von Trier
non me acontecera que preferise ver algo antes que ler algo ao chegar á
casa, e é unha serie. O primeiro soño era totalmente irrelevante.
Era só iso, gana de algo. Hoxe vin un deles, e quen escribiu o guión
polo menos leu algo no seu día e puxo en palabras de Holmes “son o
imbécil máis desagradable, groseiro, ignorante e insoportable que
se pode ter a desgraza de coñecer. Desprezo o elevado, ignoro a
beleza e son cego diante da cara da felicidade”. Vaia, que xa
daquela imperaba a moda de aparentar feliz e amable. Pareceume xenial que se lle conte aos de hoxe.
O segundo soño foi un pouco sobre a
importancia de chamarse Ernesto, agora que estou lendo arredor do
1900 porque me meteu aí, polo frío, Jack London. Saltei o charco en
breve, eu, que para cambiar de rúa necesito un argumento sublime.
Pensei no que a xente pensa. Era un domingo de feira e coñeciámonos
todas. Chovía moito e a cada paso que andaba os postos ían
recollendo un tralo outro. Subín correndo para a casa e sacudinme da
chuvia. Sentíame algo mollado (No soño. Na cama tapárame moito co nórdico e algo a
suor arrecendía). Non me pareceu importante e á media volta durmín
até espertar para erguerse, sen nada que lembrar.
Comentarios
Publicar un comentario