Había
tempo que non contaba nada dos soños, e non porque non os tivese,
senón porque os das últimas noites eran moi sinxelos, pouco
concretos e abertos. Parecían non ter nada detrás e transmitían
pouquiño. Os desta noite foron xeniais porque, ademais de diferentes
desde a base ao final co tipo de soños que teño habitualmente,
reflectían situacións moi cotiás pero que deixaban entrever unha
serie de ideas forza que me pareceron moi acaídas, do tipo; fállache
un plan pero pode aparecer outro moito mellor, emprender con ideas
concretas de proxectos de baixo impacto social, económico e
medioambiental e por riba con alto valor cultural e emocional (dos
que enchen). Houbo incluso tamén tempo para un par de soños
fantásticos onde nos viamos convertidos nun híbrido entre gnomos e
semi-homínidos vivindo en montes como Hansel e Gretel.
Os
soños foron moi longos e agora teño que erguerme e axudar a meu pai
con cousiñas, polo que voulles ir ao argumento e, se cadra despois
dalgunha outra noite que me volvan a vir, ao mellor podo contar algún
detalle máis.
O
caso é que un deles comeza con unha idea bastante baladí e
inconexa, pero que no fondo creo que sei de onde vén: trátase dunha
presentación dun libro dun amigo para a TVG, que se fará en directo
en Lugo, xa que el é de alí. Faise en Lugo pero non lembro con
consistencia o espazo exacto (supoño que porque non é ningún que
actualmente exista máis que na miña cabeza) pero era algo
semellante a unha antiga fábrica. Como é en directo, retransmitido
para todo o mundo a través de todas as redes pola importancia do que
nese libro se conta, comeza puntualmente ás 8 da tarde. Isto rompe
bastante coa outra parte da presentación, xa que foi bastante
ocultada e nin os amigos do escritor estabamos avisados dela. A min
píllame en Compostela cando empeza a anoitecer e non sei por que
medio me decato de que hai outra amiga na mesma situación ca min.
Collemos o coche e corremos cara Lugo pero non damos chegado a tempo
por uns minutos e xa non podemos entrar, polo que decidimos ir tomar
algo a ver se o vemos en directo a través do móbil. Nun bar do
centro conseguen poñérnolo pero xa non vemos nada, estaba no último
minuto da emisión, fora brevísimo e nin sequera se vira o título
do libro.
É
un punto de fractura do soño, porque a raíz do que nos causou
perdernos a presentación miramos por primeira vez para o bar, o seu
contido, os seu mobiliario, quen alí había. Era un confluír de
persoas de todos os sexos, idades, estratos sociais e no que o único
que semellaba abundar era a felicidade entre todas e todos eles.
Quedámonos mirando unha máquina que había cara unha esquina do bar
(do tipo clásico destas máquinas que teñen boliñas que dentro
levan xoguetes ou chuches para os nenos e nenas) e achegámonos. Era
moi curiosa porque deixábache escoller o tipo de premio que querías
que che tocase: felicidade, cariño, festa... E funcionaba. Pedimos
unhas moedas e pedimos “felicidade”. Saíu unha bola con un papel
dentro que tiña unha mensaxe que non lembro, pero ao pouco estabamos
todo o bar sorrindo os uns cos outros, abrazándonos. Coñecerámonos
daquela e semellaba que eramos amigos desde nenos. Na máquina había
unha opción que poñía “desexos”. Collémola e empezaron a saír
cousas alucinantes: unha selección das nosas lambetadas preferidas
de nenxs. Como sabería que de arrancada era o que desexábamos???
Saíu unha foto dunha cea de amigxs que por detrás poñía “Quedamos
todxs para cear tal día. Vide!”. O camareiro tróuxonos das tapas
que máis nos gustan e así foi fluíndo todo. Sacamos outro de
“sorrisos” e o primeiro que saíu da máquina foi un paquetiño
que tiña como roupa moi dobrada, que resulta que era roupa nosa de
cando eramos crianzas. Nesa eclosión de sorrisos, lembranzas,
desexos e felicidade rematou o soño.
No
último non me vou estender nadiña: era un soño brutal, onde en
Galiza aparecía xa estabelecido un proxecto de turismo responsable
de calidade, honesto, con base cultural e sostible
medioambientalmente. (Non vén moito a conto, pero unha das persoas
que coñecín correndo, e que anda polo mundo adiante gañando probas
destas de 100 kms por montaña, díxome que cando se retire será o
que faga). Lémbrome, no soño, de que incluso aparecía unha
reportaxe moi grande nun xornal estatal sobre este tipo de
iniciativas e como a xente do bar o comentaba, que como podía ser
que alguén quixese ir nas súas vacacións a compartir con alguén
15 días a unha casa ao monte e que como iso só custaba 200 euros
por persoa, se nin sequera pagaría o que comesen ou a luz que
gastasen.
Comentarios
Publicar un comentario