Esta noite espertei algo axitado e
tremendamente sexy: dei bastantes voltas antes de espertar, e isto
unido á fricción que xeran as sabas térmicas e á pouca goma dos
gallumbos gastadiños, estes últimos convertéranse case nun tanga.
A parte máis activa dos soños desta
noite foi, como tamén é habitual, contra antes de espertar. Foi un
soño moi fácil, un pouco irrelevante pero dunha natureza filosofal
na que non vou entrar. Tiña un posto de venda (e agasallo) de
recordos. Paseime un bo anaco reflexionando sobre isto, os recordos.
Quen me coñece sabe que me esquezo con facilidade do que aconteceu
algúns días, semanas e meses enteiros, ou incluso do que se falou
onte no bar se iso non me revestía importancia, e acéptanmo porque
me queren, pero que lembro de hai anos detalles minúsculos á
perfección. (ía poñer detalles “nimios”, pero esa aceptación
de nimio como “pequeno” ou “insignificante” é algo que non
nos cadra a quen estudamos algo da lingua porque o nimius
do latín é “abundante”, non obstante acepto que a xente o use
para aparentar
ser culta e, así, delatarse).
Cando
a Nietzsche lle preguntaron por que escribía dixo que non era coma
os que pensaban coa pluma mollada xa na man nin coma os que se
entregan apaixonadamente a un papel en branco: para el escribir
consistía na única maneira de desfacerse dos seus pensamentos. Xa
desde hai dous mil anos se facía algo semellante, onde a xente que
daquela sabía escribir anotaba as súas conversas, citas, nunha
especie do que hoxe sería o diario persoal. Nunca se deixou de
escribir en follas soltas, e eu, como parte desta sociedade de agora,
son dos que tamén vai enchendo a axenda e o caderno de ideas que se
van ocorrendo. Lembrar é algo complicado: lembramos cousas puntuais,
de xeito esquemático. Non coñecemos a realidade até que é tempo
pasado. Queremos lembrar as cousas en tempo presente, pero este
presente non se parece en nada ao seu recordo. Certamente, ao revés,
se fas o esforzo de anotar nun diario o que fixeches ou pensaches,
cando despois o queres pasar a unha imaxe, esta imaxe non se parece,
ou polo menos nunca será con propiedade esa mesma imaxe, será
algunha creación túa.
No
fondo foi un bonito soño e algo irreal porque puxo en min unha
vocación que nunca tiven, esa con parte comercial: Vender recordos.
Comentarios
Publicar un comentario