Saltar ao contido principal

23-04

Esperto ás sete da mañá dun día tan bonito que semella que neste recuncho do planeta absolutamente todo está en “flor”, todo se abre e brota e hai máis cousas das que podemos descubrir: luces prismáticas, aromas prismáticos, algo case doloroso de tan bonito. A luz matinal é dourada coma o diñeiro e derrámase polas ventás que dan á serra cara o leste. Pero o que me emociona é a sombra, a luz imposible de definir, o pradairo entre os eucaliptos coas súas follas aínda non formadas, dunha beleza estremecedora, que non é a árbore mesmo unha entre millóns, un elo nunha longa cadea de vivencias que comezan na infancia, na Flor.
Domingo de feira. Hai dous mundos coñecidos, o visible e o invisible, e esa gota de viño e o pan é o vínculo que os une. Sinto as campás. Paréceme ver a cadea do ser que ascende desde o fondo da terra até o ceo. Duchareime e baixarei mercar un queixo e tomar algo? Teño que cortar o pelo. Debera. Xa todos mo din. Ata meu pai, que acaba de virme espertar á habitación. “Quédache cervexa na neveira. E corta o pelo”. Aquí coñecémonos todos.

Teño 31 anos e non me sinto nin novo nin vello senón máis ben no centro e pido poder rematar un libro antes dos 40. Mentres me ducho e seco, si, o pelo, penso en min e trato de reconciliarme comigo mesmo, son un home pequeno, de pés pequenos, pirola pequena, mans e cintura pequenas e así son as cousas. Debera limitar as miñas atencións ás mulleres pequenas, sentarme en cadeiras ou banquetas pequenas, ter un coche pequeno, etc. Entón lembro o meu odio cara os homes pequenos, dos libros de Chesterton, aqueles cuxa incurable xuventude os cobre coma unha mancha. Como odio os pés pequenos, as mans pequenas, os homes de cintura pequena situados detrás das súas pequenas mulleres nas festas, nun reino de tímida pequenez.
Localización: 27240 Meira, Lugo, España

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis

Soñar con unha Meira de xente nova traballando nela

Hoxe volvín a ter uns soños encadeados que duraron practicamente toda a noite, menos co primeiro co que espertei cedo, ese no que contei que estaba Meira nevada e non vou contar nada máis. O segundo di, conta e transmite moitas cousas porque foi enlazando e pasando dun lado a outro. Cada vez me pasa máis isto e vou enfiando un con outro. Como a práctica totalidade dos soños que teño, é en Meira, unha Meira que se vai facendo e collendo forma en plan do que o argumento onírico precisa. Mais, neste caso, era unha Meira como agora de aspecto pero con unha diferenza enorme: nela viviamos case todos e todas da nosa idade. Isto podo dicilo, o de todos e todas, porque me lembro perfectamente de cada un de nós e era xenial. Todxs traballabamos en Meira ou viviamos aquí, non nos víamos 3 veces ao ano como pasa agora (unha polas festas do 15, outra polo Nadal e outra polo entroido). Ben, pois nesta Meira na que traballabamos todxs, lembro especialmente a última parte. A primeira e
Publicar un comentario
Ler máis

E vas e vés

Subín de Meira na bici despois dunha tarde moi gostosa tomando algo con quen non quedara. Sabedes que eu sempre acostumo a baixar só, a atoparme con alguén, aínda que sexa comigo mesmo. Pensei en Yoñlu. Víñeno cantando cando rememoraba a Vitor Ramil. “estrela, estrelaaa...”. “E vas e vés coma un avión ao vento frío dun lugar calquera. É bo saber que es parte de min”. Díxoo todo e, con 16 anos, cando nós tiñamos 21, decidiu marchar. Estas cousas son enormes. Acabo de esbirrar mentres cepillaba os dentes e o cristal do cuarto de baño pingouse todo de gotiñas brancas. Todo esvaído. Pensei en que subín na bici sen luces, pero pola beirarrúa. Se veñen os gardas e me ven sen chaleco reflectinte podo dicir que vou a pé porque non paso de 6 km/h. Pensei en que se cadra un coche podía desviarse e atropelarme. Pensei en Barthes, a quen atropelaron e tardaron en recoñecelo varios días até que alguén o botou de menos. Barthes escribía do que lle daba a gana, “a linguaxe é o mundo”. Escribir que
Publicar un comentario
Ler máis