Saltar ao contido principal

29-04

Esta noite os soños viñeron todos contra miña, merecidamente. Tratei de espertar axiña e aplacalos e fíxeno peor: en vez de 5 ou 6 foron 10 ou 15 de espertares leves pero duros cun reinicio constante. Só lembro con especial cariño un dos últimos nos que un amigo turco me facía unha oferta de emprego para a súa tenda de produtos cárnicos e queixos gourmet e eu marchaba con el. Foi o que quixen lembrar.

Xa na ducha pensei en que todo podía ir a peor. O champú que uso é de bote tamaño familiar e non me entra no neceser. “Xa comprarei un pequeno que si que entre”. “Alá haberá xa deses pequenos”. Se cadra dentro de min xa non me entran moitas cousas que quero facer ben e acaban mal. Onde compro outro eu no que collan? Isto dáme para pensar un cacho, mentres cepillo os dentes, e son dos que me estendo niso. No de cepillar os dentes. “Onte paseime toda a mañá fregando os tres baños que temos na casa, si, un para cada un, e o peor limpo é o meu”. Secar o pelo, retocar un pouco a barba. Paso, que en tres días non medra tanto. O pelo si que o seco que o teño moi longo e senón dá vergoña. Acabo de poñer o cinto do pantalón ao revés.

O sol acaba de superar a serra e agora non só a Ribeira de Piquín aluma, tamén nós. Para o sol teño as gafas e música no coche. E unha horiña por diante para cantar sen que ninguén me escoite e poder sorrir, como serán estes tres días.

Deica martes, meus.

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis

Soñar con unha Meira de xente nova traballando nela

Hoxe volvín a ter uns soños encadeados que duraron practicamente toda a noite, menos co primeiro co que espertei cedo, ese no que contei que estaba Meira nevada e non vou contar nada máis. O segundo di, conta e transmite moitas cousas porque foi enlazando e pasando dun lado a outro. Cada vez me pasa máis isto e vou enfiando un con outro. Como a práctica totalidade dos soños que teño, é en Meira, unha Meira que se vai facendo e collendo forma en plan do que o argumento onírico precisa. Mais, neste caso, era unha Meira como agora de aspecto pero con unha diferenza enorme: nela viviamos case todos e todas da nosa idade. Isto podo dicilo, o de todos e todas, porque me lembro perfectamente de cada un de nós e era xenial. Todxs traballabamos en Meira ou viviamos aquí, non nos víamos 3 veces ao ano como pasa agora (unha polas festas do 15, outra polo Nadal e outra polo entroido). Ben, pois nesta Meira na que traballabamos todxs, lembro especialmente a última parte. A primeira e
Publicar un comentario
Ler máis

E vas e vés

Subín de Meira na bici despois dunha tarde moi gostosa tomando algo con quen non quedara. Sabedes que eu sempre acostumo a baixar só, a atoparme con alguén, aínda que sexa comigo mesmo. Pensei en Yoñlu. Víñeno cantando cando rememoraba a Vitor Ramil. “estrela, estrelaaa...”. “E vas e vés coma un avión ao vento frío dun lugar calquera. É bo saber que es parte de min”. Díxoo todo e, con 16 anos, cando nós tiñamos 21, decidiu marchar. Estas cousas son enormes. Acabo de esbirrar mentres cepillaba os dentes e o cristal do cuarto de baño pingouse todo de gotiñas brancas. Todo esvaído. Pensei en que subín na bici sen luces, pero pola beirarrúa. Se veñen os gardas e me ven sen chaleco reflectinte podo dicir que vou a pé porque non paso de 6 km/h. Pensei en que se cadra un coche podía desviarse e atropelarme. Pensei en Barthes, a quen atropelaron e tardaron en recoñecelo varios días até que alguén o botou de menos. Barthes escribía do que lle daba a gana, “a linguaxe é o mundo”. Escribir que
Publicar un comentario
Ler máis