Hai uns días que non conto nada dos
soños, e non porque non os teña ou non me lembre deles, máis ben
porque os da semana pasada foron duros e estraños e quedarán un
pouco no caixón do esquecemento. Creo que debe ser así.
O de hoxe gustoume moito. Ten unha chea
de matices e volve ser dos que ultimamente me veñen, que se funden
uns con outros ou se continúan, da tipificación: 1 soño—1 noite,
vaia. O que non sei moi ben é como contalo, porque me chegarían un
par de liñas dicindo sobre que ía ou podería mandarme 10 páxinas
sen problema. O que farei vai ser comentar o argumento e logo
desenvolver as partes que máis me gustaron, sen que teñan que ir
fiadas ou en orde.
O argumento é sinxelo: a volta a unha
época na que, coma cando rapaces (e non digo que agora non sigamos
sendo rapaces), todo se facía nunha panda, facendo parte do club da
galega, unk unk oink. Medramos e diversificamos as pandas, os grupos,
pero a pertenza a unha ou outra non era exclusiva. Había unha
hibridación de grupos moi positiva e enriquecedora. Todos nos
coñeciamos e nos queriamos. A veces tamén lucía unha pequena e san
rivalidade (isto copiado do castelán “sana rivalidad” non queda
tan ben, pero sempre resulta funcional e quen te le síntese máis
cómodo se empregas frases feitas da xerga futbolística ou
deportiva).
Vou contar só dúas das partes dos
soños, que en realidade como xa dixen son dous soños en si entre os
que tezo un delgado fío de: unha voltiña na cama e re-taparse. A
primeira parte era fermoso porque estabamos vendo un partido de
fútbol na Lomba pero era coma se fose un partido polas festas, de
estes de “o barrio de tal contra o barrio de tal” - “solteiros
contra casados”, etc. O que pasaba de fermoso era que todo eran
reencontros, xente que había anos que non se vía entre si estaba no
mesmo equipo ou xogando contra outros cos que estudara de neno e que
había anos que non se atopaba. A miña cuadrilla nese momento era
case toda feminina e puxemos as camisetas para saír ao campo
confiando na nosa vitoria. Ninguén o pasou tan ben coma nós.
Gañamos. Foi unha festaza.
O segundo que conto, que non foi o
último, desenvolvíase un pouco máis abaixo, en prados polos que eu
adoitaba ir correr e nos que aínda se atopaban restos de xuntanzas
de verán cando xa hai anos que non se fan nesa zona (para a xente de
Meira non fai falta que o explique máis e para a xente de fóra non
ten importancia). Era tal que así unha xuntanza de verán e a
maioría da xente estaba tirada polo chan sobre as mantas e todos
iamos por entre todos saudándonos. Iso si, a liña era de xente
nova, non coma no fútbol que había desde nenos a maiores. Notei
tamén que a roupa, ou o estilo de vestir que levaba cadaquén, era a
máis identificadora da súa personalidade. Ou como se che din “tes
que imitar a tal...” pois como te vestirías. Todos temos amigos
que: ou sempre van impecables e impolutos e poñen o pescozo do polo
erguido un pouquiño e levan a chaqueta dobrada sobre o brazo coa
marca para fóra, ou son dos que suadoiro ancho e tenis grandes e
brancos e.... Xa sabedes. Había dous detalles moi significativos e
que para os entendedores de soños seguro que teñen moita
importancia, pero son moi fáciles: cada panda ou grupiño tiña a
súa cervexa artesá, elaborada por si mesmos, e tamén tiña a súa
propia marihuana. Isto faime pensar, agora que o escribo, no éxito
que tería facer unha xornada de encontro das cervexas artesás ben
organizado. Teño que ir até Lugo pero ao de facer algo das cervexas
artesás en Meira voulle dar unha volta.
Comentarios
Publicar un comentario