O nadador

 

 Era un deses domingos de metade de verán nos que todo o mundo repite: “Onte á noite bebín demasiado”. Puidéchelo escoitar dos feligreses ao saír da igrexa, ou dos beizos do mesmo párroco mentres se desposuía da sotana na sancristía, ou nos campos de golf e nas pistas de tenis, e tamén na reserva natural onde o xefe do grupo Audubon sufría os efectos dunha terrible resaca.

─Bebín demasiado ─dixo Donald Westerhazy.

─Todos bebemos demasiado ─dicía Lucinda Merrill.

─Debeu de ser o viño ─explicaba Helen Westerhazy─. Bebín demasiado clarete.

   Isto pasaba á beira da piscina dos Westerhazy. A piscina, cuxa auga proviña dun pozo artesiano que tiña un elevado contido en ferro, tiña unha suave tonalidade verde. Facía moi bo día. Cara o oeste amontoábanse no ceo os cúmulos, tan parecidos a unha cidade vista de lonxe ─desde a proa dun barco achegándose─ que podían ter un nome. Lisboa. Hackensack. O sol quentaba ben. Neddy Merrill, sentado no bordo da piscina, cunha man dentro da auga, na outra unha copa de xenebra. Neddy era un home enxoito ─que parecía conservar aínda a peculiar esvelteza da mocidade─ e, aínda que xa estaba ben lonxe da adolescencia, aquela mañá tirárase polo pasamáns da escaleira e déralle á Afrodita do “hall” unha palmada nas cachas de bronce, e seguiu o seu camiño cara ao cheiro a café que saía do comedor. Poderíase comparar cun día de verán, en especial coas últimas horas dun deles, e aínda que lle faltase unha raqueta de tenis ou unha vela inchada polo vento, a impresión era definitivamente de mocidade, de deporte, e de bo tempo. Estivera nadando e agora respiraba fondo, coma se fose capaz de almacenar nos seus pulmóns os ingredientes daquel momento, a calor do sol, e a intensidade do seu propio pracer. Era coma se todo lle collese dentro do peito. A casa tíñaa en en Bullet Park, oito millas ao sur, onde as súas catro fermosas fillas terminarían de xantar e se cadra xogaban ao tenis daquela. Foi entón cando se lle ocorreu que se atallaba polo suroeste podería chegar á casa nadando.

   Non había nada de opresivo na vida de Neddy e o pracer que lle produciu aquela idea non pode explicarse reducíndoa a unha simple posibilidade de evasión. Pareceulle ver, con ollo de cartógrafo, aquela liña de piscinas, aquela corrente case subterránea que ía describindo unha curva por todo o condado. Acababa de facer un descubrimento, unha contribución á xeografía moderna; poríalle o nome de Lucinda na honra á súa esposa. El non era nin estúpido nin tolo, nin partidario das bromas pesadas, pero tiña unha clara tendencia á orixinalidade, e considerábase a si mesmo ─de maneira vaga e sen darlle apenas importancia─ unha figura lendaria. O día era realmente marabilloso e pareceulle que un bo baño lle serviría para acrecentar e celebrar a súa beleza.

   Desprendeuse do xersei que lle colgaba dos ombreiros e tirouse de cabeza á piscina. Sentía un inexplicable desprezo polos homes que non se tiran de cabeza á piscina. Nadou a crol, pero de forma pouco organizada, respirando unhas veces a cada brazada e outras só na cuarta, e sen deixar de contar, de maneira case subconsciente, o un-dous, un-dous, do movemento dos pés. Non era un estilo moi apropiado para longas distancias pero a domesticación da natación gravou este deporte con certos costumes e nesta parte do mundo o crol era o habitual. Sentirse abrazado e sostido pola auga verde e cristalina era máis ca un pracer, supuña a volta a un estado natural das cousas, e a el gustoulle nadar sen traxe de bañoⁱ, pero iso non resultaba posible, atendendo ao seu proxecto. Saíu a pulso da piscina polo outro extremo ─nunca usaba a escaleira─, e comezou a cruzar o céspede. Cando Lucinda lle preguntou que a onde ía respondeu que iría nadando até a casa.

   Os únicos mapas e esquemas que tiña eran os que podía lembrar ou imaxinar pero con iso chegáballe. Primeiro estaban os Graham, e a continuación os Hammer, os Lear, os Howland, e os Crosscup. Cruzaría Ditmar Street cara os Bunker e chegaría, despois de andar un pouco, xunto dos Levy, dos Welcher, e á piscina pública de Lancaster. Logo viñan os Halloran, os Sachs, os Biswanger, Shirley Adams, os Gilmartin e os Clyde. Facía un día xenial, e vivir nun mundo con tan xenerosas reservas de auga parecía pór de manifesto a misericordia e a caridade do universo. O seu corazón estaba a tope e cruzou o céspede correndo. O de volver para a casa utilizando un camiño non habitual facíao sentirse un peregrino, un explorador, un home cun destino, e estaba seguro de que ía atopar amigos ao longo de todo o traxecto; os seus amigos estarían ás beiras do río Lucinda.

   Atravesou a sebe que separaba a propiedade dos Westerhazy da dos Graham, andou baixo algunhas maceiras en flor, pasou xunto ao alpendre que albergaba a bomba e o filtro e saíu á beira da piscina dos Graham.

─Ola, Neddy! ─dixo a señora Graham─, que agradable sorpresa! Pasei toda a mañá tratando de falar contigo por teléfono. Déixame que che poña algo de beber.

Neddy comprendeu entón que, como calquera explorador, necesitaría facer uso de toda a súa diplomacia para conseguir que a hospitalidade e as costumes dos nativos non lle impedisen chegar ao seu destino. Non desexaba desconcertar aos Graham nin mostrarse antipático, pero tampouco dispuña de tempo para quedar alí. Fixo un largo na piscina, reuniuse con eles ao sol e uns minutos máis tarde a chegada de dous automóbiles cargados de amigos que viñan de Connecticut facilitoulle as cousas. Mentres todos se saudaban efusiva e ruidosamente, Neddy puido escaparse. Saíu pola porta principal da leira dos Graham, pasou por riba dunha sebe espiñenta e cruzou un solar baleiro para chegar á casa dos Hammer. A dona da casa, ao levantar a vista das rosas, viu a alguén que pasaba nadando, pero non chegou a saber de quen se trataba. Os Lear ouvírono cruzar a piscina a nado a través das ventás abertas da sala de estar. Os Howland e os Crosscup saíran. Ao deixar a casa dos Howland, Neddy cruzou Ditmar Street e dirixiuse cara a leira dos Bunker, desde onde lle chegaba, xa a aquela distancia, o balbordo dunha festa.

   A auga devolvía o son das voces e das risas, e daba a impresión de deixalas suspendidas no aire. A piscina dos Bunker estaba no alto, e Neddy tivo que subir uns cantos chanzos até chegar á terraza, onde unhas vinte e cinco ou trinta persoas charlaban e bebían. Rusty Towers era o único que estaba na auga, flotando sobre unha balsa de goma. Que fermosas e luxuriosas eran as beiras do río Lucinda! Adiñeirados homes e mulleres reuníanse xunto ás súas augas de cor zafiro, mentres servizais criaturas de brancas chaquetas lles servían xenebra fría. Sobre as súas cabezas, unha avioneta vermella das que se utilizaban para dar clases de voo daba voltas e máis voltas, e as súas evolucións facían pensar no xúbilo dun neno subido nunha randeeira. Ned sentiu un momentáneo afecto por aquela escena, unha tenrura que era case como unha sensación física, motivada por algo tanxible. Ouviu un trono de lonxe. Enid Bunker púxose a berrar nada máis velo.

─Mirade quen está aquí! Que sorpresa tan marabillosa! Cando Lucinda dixo que non podías vir, pensei que morría.

   Neddy abriuse camiño cara el entre a multitude e, cando terminaron de bicarse, Enid levouno cara ao bar, pero avanzando amodo porque Ned parou para bicar a outras oito ou dez mulleres e estreitar a man doutros tantos homes. Un barman riseiro que xa tiña visto nun cento de festas deulle un gintonic, e Ned quedou alí un instante, con medo de ter que entrar nalgunha conversación que lle puidese atrasar a súa viaxe. Cando parecía que ía verse rodeado, tirouse á piscina e nadou pegado ao bordo para evitar a colchoeira inchable de Rusty. Ao saír polo outro lado cruzouse cos Tomlinson, fíxolles un gran sorriso e botou a andar rapidamente polo carreiro do xardín. A grava facíalle dano nos pés pero iso era o único desagradable. A festa só se celebraba arredor da piscina e, ao chegar xunto á casa, Ned notou que se debilitou o son das voces, na cociña dos Bunker alguén ouvía pola radio un partido de béisbol. Domingo pola tarde. Avanzou en zigzag entre os coches aparcados e chegou até Alewives Lane baixando pola herba que bordeaba o camiño de grava. El non quería que o visen pola estrada en traxe de baño, pero non había tráfico e cruzou deseguido os poucos metros que o separaban do carreiro de grava dos Levy, marcado cun cartel de PROPIEDADE PRIVADA e cun caldeiro verde para deixar o New York Times. Todas as portas e as ventás da ampla casa estaban abertas pero non había sinais de vida; nin sequera un can que ladrase. Rodeou o edificio até a piscina e viu que os Levy acababan de marcharse. Vasos e botellas e pratos con cacahuetes estaban sobre mesa ao outro extremo da piscina, preto dunha pérgola adornada con lanternas xaponesas. Despois de atravesar a piscina a nado colleu un vaso e botou de beber. Era a cuarta ou a quinta copa e nadara aproximadamente a metade do curso do río Lucinda. Sentiuse canso, limpo, e satisfeito nese momento de atoparse só; satisfeito con todo.

   Ía haber unha treboada. A masa de cúmulos ─esa cidade─ erguérase e escurecera, e mentres se sentaba alí un momento ouviu outra vez o retumbar dun trono. A avioneta de adestramento de Haviland seguía dando voltas no ceo e a Ned case lle parecía ouvir a risa pracenteira do piloto flotando no aire da tarde; pero ao ouvir o fragor doutro trono colleu de novo cara a casa. Soou o chifre dun tren e preguntouse que hora tiña. As catro, as cinco? Imaxinouse a estación local a esa hora, onde un camareiro, co “Tuxedo”ⁱⁱ oculto baixo un impermeable, un anano cun ramo de flores envolto en papel de xornal e unha muller que estivera chorando agardaban o tren de proximidade. Estaba a escurecer de súpeto; era o instante no que os paxaros máis estúpidos parecían transformar o seu canto nun aviso, preciso e ben informado, de que se achegaba unha treboada. Produciuse entón un agradable ruído de auga caendo desde a copa dun carballo, coma se alguén abrise un billa. Despois, o ruído como de fontes estendeuse ás copas de todas as árbores altas. Por que lle gustaban as treboadas? Por que se animaba tanto cando as portas se abrían con violencia e o vento que arrastraba pingas de chuvia rubía a empurróns polas escaleiras? Por que a simple tarefa de pechar as ventás dunha casa antiga lle parecía tan necesaria e urxente? Por que os primeiros compases húmidos dun vento de treboada constituían sempre o anuncio dalgunha boa nova, dalgún suceso reconfortante e alegre? Deseguido escoitouse unha explosión, acompañada dun cheiro como de pólvora, e a chuvia azoutou as lanternas xaponesas que a señora Levy comprara en Kyoto dous anos antes, ou facía só un ano?

   El quedou na pérgola dos Levy até que pasou a treboada. A chuvia arrefriara o aire e estremeceuse. A forza do vento arrincara as follas secas e amarelentas dun pradairo e esparexéraas pola herba e a auga. Como aínda era a mediados do verán a árbore debía estar enferma, pero aínda así sentiu esa estraña tristura do outono. Fixo uns movementos cos ombreiros, apurou a xenebra, e dirixiuse cara a piscina dos Welcher. Iso significaba cruzar a pista de equitación dos Lindley e sorprendeulle atopar a herba demasiado alta e os obstáculos desmantelados. Preguntouse se os Lindley venderan os seus cabalos ou se eles marcharan polo verán e deixaran os seus animais ao coidado doutras persoas. Pareceulle lembrar que ouvira algo acerca dos Lindley e dos seus cabalos pero non sabía exactamente que. Seguiu adiante, notando a herba húmida contra os pés descalzos, en dirección á casa dos Welcher, onde se atopou con que a piscina estaba baleira.

   Esa ruptura na continuidade do seu río imaxinario decepcionouno de xeito absurdo, e sentiuse como un explorador que busca unha fonte torrencial e atopa unha canle seca. Sentiuse desconcertado e decepcionado. Era bastante normal que os veciños daquela zona marchasen durante o verán, pero ninguén baleiraba a piscina. Os Welcher definitivamente marcharan. O mobiliario da piscina estaba pregado, amontoado e tapado con lonas. Os vestiarios estaban pechados. Todas as fiestras da casa estaban pechadas, e cando a rodeou até chegar ao camiño de grava que levaba até a porta principal atopouse cun cartel que dicía: VÉNDESE, cravado nunha árbore. Cando foi a última vez que oíu falar dos Welchers? Ou cando ─mellor dito─ Lucinda e el tiveron que desculparse por fallar a unha invitación súa para cear? Parecía que había menos dunha semana. Falláballe a memoria ou a tíñaa tan disciplinada contra os sucesos desagradables que chegaba a falsear a realidade? De lonxe ouviu que alguén xogaba un partido de tenis. Aquilo animouno, disipando todas as súas aprehensións e permitíndolle enfrontarse con indiferenza ao ceo escurecido e ao aire frío. Era o día en que Neddy Merrill ía atravesar a nado o condado. Aquel día, precisamente! De inmediato iniciou a etapa máis difícil da súa viaxe.

   Alguén que saíse dar unha volta aquela tarde de domingo podería velo, case espido, na cuneta da Estrada 424, esperando o momento para cruzar. Un podería preguntarse se era a vítima dunha broma pesada, avariara o coche, ou simplemente era un chalado. Indo descalzo polos balados da estrada ─entre latas de cervexa baleiras, trapos sucios e restos de parches para pneumáticos─, exposto ao ridículo, resultaba penoso. El sabía desde o principio que aquilo era parte do seu percorrido ─que figuraba nos seus mapas─ pero ao enfrontarse coas longas filas de coches, que serpeaban baixo a luz do verán, descubriu que non estaba preparado. Os ocupantes dos automóbiles rían del, vacilábano, e chegaron mesmo a tirarlle unha lata de cervexa, e el non tiña nin dignidade nin humor para afrontar a aquela situación. Podería volver atrás, regresar á casa dos Westerhazy, onde Lucinda estaría aínda sentada ao sol. Non asinara nada, non prometera nada, non apostara nada, nin sequera consigo mesmo. Por que aínda pensando coma el, que toda obstinación humana era susceptible de ceder ante o sentido común, era incapaz de volver atrás? Por que estaba decidido a terminar o percorrido aínda que significase poñer en perigo a súa vida? En que momento aquela falcatruada, aquela broma, aquela pallasada se convertera en algo serio? Non podía volver atrás, nin sequera podía lembrar con claridade as verdes augas da piscina dos Westerhazy, nin o pracer de aspirar os compoñentes daquel día, nin as relaxadas e amigables voces dicindo que beberan demasiado. Durante unha hora, máis ou menos, percorrera unha distancia que facía imposible o regreso.

   Un ancián, que conducía a quince millas por hora, permitiulle chegar até a mediana da autoestrada, onde había unha tira de céspede. Alí viuse exposto ás bromas do tráfico que avanzaba en dirección contraria, pero ao cabo duns dez minutos ou un cuarto de hora conseguiu cruzar. Desde alí só tiña que andar un pouco até o centro recreativo situado nos arredores de Lancaster, que dispuña de varias pistas de balonmán e dunha piscina pública.

   O efecto da auga nas voces, a ilusión do brillo e suspense, eran as mesmas que tivera na casa dos Bunker, pero aquí os sons resultaban máis fortes, máis agres e máis penetrantes e, tan axiña como entrou naquel espazo ateigado de xente, tivo que someterse ás molestias da regulamentación: «TODOS OS BAÑISTAS TEÑEN QUE DUCHARSE ANTES DE USAR A PISCINA. TODOS OS BAÑISTAS DEBEN LAVAR OS PÉS. TODOS OS BAÑISTAS DEBEN LEVAR A PLACA DE IDENTIFICACIÓN». Duchouse, lavou os pés nunha escura e desagradable solución, e chegou até o bordo da piscina. Apestaba a cloro e lembroulle a un vertedoiro. Dous monitores, desde as súas respectivas torres, facían soar os seus chifres a intervalos aparentemente regulares, insultando aos bañistas mediante un sistema de megafonía. El lembrou con nostalxia as augas cor zafiro dos Bunker e pensou que podía contaminarse ─botar a perder a súa prosperidade e diminuír o seu atractivo persoal─ nadando naquel pantano, pero lembrou que era un explorador, un peregrino, e que aquilo non pasaba de ser un remanso de augas estancadas no río Lucinda. Tirouse ao cloro, engurrando a sobrecella de desgusto, e tivo que nadar coa cabeza por fóra para evitar colisións, e aínda así empuxárono, salpicárono e golpeárono. Cando chegou á beira menos profunda da piscina os dous monitores xa lle estaban berrando:

─A ver, ti, o que non leva a placa de identificación, sae da auga!

Ned así o fixo, pero os outros non estaban en condicións de perseguilo, e, deixando atrás o desagradable cheiro das cremas bronceadoras e do cloro, saltou un valado de pouca altura e atravesou cara as pistas de balonmán. Cruzando a estrada entrou na parte de arboredo da propiedade dos Halloran. Non estaba rozado entre as árbores e avanzou con dificultades até chegar ao céspede e á sebe de faias recortadas que rodeaban a piscina.

   Os Halloran eran amigos seus, unha parella de idade avanzada e enormemente ricos que sentían felices cando alguén os consideraba sospeitosos de ser Comunistas. Eran reformadores concienciados pero non Comunistas, e cando alguén os acusaba de subversivos, como sucedía ás veces, parecían agradecelo e sentirse rexuvenecidos. As follas da sebe de faias tamén se volveron amarelas, e Ned supuxo que probablemente padecían a mesma enfermidade có pradairo dos Levy. Berrou «Ola, ola!» dúas veces para que os Halloran advertisen a súa presenza, paliando a invasión da súa privacidade. Os Halloran, por razóns que nunca lle foron explicadas, non utilizaban traxes de baño. Non había explicacións, realmente. A súa nudez era un detalle do seu celo reformista libre de prexuízos e Ned quitouse cortesmente o traxe de baño antes de entrar no espazo limitado pola sebe de faias.

   A señora Halloran, unha muller corpulenta de cabelo branco e expresión serena, lía o Times. O señor Halloran sacaba follas de pradairo da piscina cunha rede. Non pareceron nin sorprendidos nin desgustados ao velo. A súa piscina era se cadra a máis antiga do condado, un rectángulo de pedra, alimentado por un arroio. Non tiña filtro nin bomba e as súas augas tiñan a dourada opacidade da corrente.

─Estou a atravesar a nado o condado ─dixo Ned.

─Vaia, non sabía que se puidese facer iso ─exclamou a señora Halloran.

─Si, empecei na casa dos Westerhazy ─dixo Ned─. Debo de percorrer unhas catro millas.

   Deixou o pantalón curto de baño no lado máis fondo da piscina, foi andando até o outro lado e nadou aquela distancia. Mentres saía a pulso da auga ouviu dicir á señora Halloran:

─Sentimos moito que foran tan mal as cousas, Neddy.

─O mal que me foron? Non sei de que me fala.

─Ouvimos que vendiches a casa e que as túas pobres fillas...

─Non lembro que vendese a casa ─dixo Ned. E as nenas están na casa.

─Si ─suspirou a señora Halloran, si... A súa voz enchía o aire cunha melancolía intemporal e Ned interrompeuna precipitadamente:

─Grazas polo baño.

─Que teñas unha boa viaxe ─dixo a señora Halloran.

   Alén da sebe, Ned púxose o pantalón de baño e apertouno. Quedáballe un pouco grande e preguntouse se, no que dura unha tarde, puidera ser que perdese peso. Tiña frío e estaba canso e a nudez dos Halloran e a auga escura da súa piscina deprimírano. Aquela travesía era demasiado para as súas forzas, pero como podía prevelo mentres se deslizaba aquela mañá polo pasamáns da escaleira ou cando estaba sentado ao sol na casa dos Westerhazy? Os brazos non lle respondían. As pernas parecían de goma e doíanlle as articulacións. O peor de todo era o frío nos ósos e a sensación de que nunca volvería entrar en calor. Caían follas das árbores e o vento tróuxolle cheiro a fume. Quen podía estar a facer unha queima naquela época do ano?

   Necesitaba botarlle un grolo. O whisky quentaríao, levantaríalle o ánimo, sosteríao até o final da súa viaxe, renovaría a súa convicción de que atravesar a nado o condado era un proxecto orixinal e que esixía valor. Os nadadores de longas distancias toman brandy. Necesitaba un estimulante. Cruzou a zona de céspede diante da casa dos Halloran e seguiu andando até o pavillón que construíran para a súa filla única, Helen, e para o seu marido, Erich Sachs. A piscina dos Sachs era pequena e alí atopou a Helen e ao seu marido.

─Neddy! ─exclamou Helen─. Xantaches na casa da miña nai?

─Non exactamenteⁱⁱⁱ ─dixo Ned─. Fixen unha parada para ver a teus pais ─pareceulle explicación dabondo─. Sinto moito presentarme así de sorpresa, pero deume un calafrío de súpeto e preguntábame se poderiades ofrecerme unha copa.

─Encantaríame facelo ─dixo Helen─, pero non temos nada para beber desde a operación de Eric. E diso fai xa tres anos.

   Estaba a perder a memoria, e se cadra a súa capacidade para ignorar acontecementos penosos inducíao a esquecerse da venda da súa casa, das dificultades das súas fillas, e da enfermidade do seu amigo Eric? Baixou a mirada do rostro de Eric ao seu ventre, onde viu tres cicatrices de sutura antigas, máis brancas có resto da pel, dúas delas dun pé de longo polo menos. O embigo desaparecera, e Neddy pensou no desconcerto dunha man perdida que, ao buscar na cama ás tres da mañá os atributos masculinos, se atopase cun ventre sen embigo, sen conexión co nacemento, sen continuidade na sucesión natural dos seres.

─Estou segura de que atoparás algo de beber en casa dos Biswanger─dixo Helen─. Dan unha festa ao grande. Aínda se oe desde aquí. Escoita!

   Helen alzou a cabeza e desde o outro lado da estrada, do outro lado dos xardíns, dos montes, dos prados, Ned ouviu de novo o ruído, cheo de resonancias, das voces preto da auga.

─Ben, pois vou mollarme ─dixo, notando que aínda non tiña liberdade para decidir sobre a súa maneira de viaxar. Tirouse á auga fría e, faltándolle o alento, case a piques de afogarse, cruzou a piscina dun extremo a outro.

─Lucinda e eu temos moitas ganas de vervos ─dixo por enriba do ombreiro, co corpo orientado xa cara á casa dos Biswanger─. Sentimos moito que pasase tanto tempo sen vernos e xa vos chamaremos un día destes.

   Ned cruzou algúns prados cara a casa dos Biswanger e os sons festivos que saían dela. Sería unha honra para eles ofrecerlle unha copa, quedarían ben dándolle de beber. Os Biswanger convidábanos a cear a el e a Lucinda catro veces ao ano con seis semanas de anticipación. Eles nunca aceptaban pero os Biswanger continuaban mandando as invitacións, incapaces de comprender as ríxidas e antidemocráticas normas da sociedade na que vivían. Pertencían a ese tipo de persoas que falan de prezos das cousas durante os cócteis, que se fan confidencias sobre investimentos da bolsa durante a cea, e que despois contan chistes verdes cando xa hai xente de ambos sexos. Non pertencían ao grupo de amizades de Neddy ─nin sequera figuraban na lista de persoas ás que Lucinda enviaba felicitacións de Nadal. Dirixiuse cara á piscina con sentimentos a metade de camiño entre a conciencia da súa superioridade e o desexo de amosarse amable, e tamén con algún desasosego porque parecía que estaba a escurecer e, con todo, aqueles eran os días máis longos do ano. A festa era ruidosa e había moita xente. Grace Biswanger pertencía ao tipo de anfitrioa que convidaba ao da óptica, ao veterinario, ao vendedor de fincas e ao dentista. Non había ninguén nadando na piscina, e o crepúsculo, ao reflectirse na auga, despedía un brillo invernal. Había un bar e empezou por aí. Cando Grace Biswanger o viu avanzou cara a el, pero non con xesto afectuoso como agardaba, senón de xeito belicoso.

─Vaia, nesta festa hai de todo ─comentou alzando moito a voz─, incluso quen se coa.

   Grace non estaba en condicións de facerlle un feo social, non tiña nin a máis remota posibilidade, de maneira que Ned non se botou atrás.

─Na miña calidade de aproveitado ─preguntou cortesmente─, podo tomarlle unha?

─Faga o que goste ─dixo ela─. Non lle pon moita atención ás invitacións.

   Deulle as costas e reuniuse con outros invitados, e Ned achegouse ao bar e pediu un whisky. O barman serviuno pero moi teso. O mundo de Ned era un mundo no que os camareiros estaban ao tanto dos matices sociais, e verse rexeitado por un barman a media xornada significaba perder puntos na escala social. Ou se cadra aquel home era un novato e non entendía a cousa. Deseguido ouviu como Grace dicía ás súas costas:

─Arruináronse da noite para a mañá ─non lles quedou máis có seu soldo─ e el apareceu borracho un domingo e pediunos que lle prestásemos cinco mil dólares...

Sempre falaban de cartos. Aquilo era peor que levar o coitelo á boca. Ned arrebolouse á piscina, fixo un largo e marchouse.

   A seguinte piscina da lista, a antepenúltima, pertencía á súa antiga amante, Shirley Adams. Se sufrira algunha ferida en casa dos Biswanger alí curaríaas. O amor ─os violentos xogos sexuais concretamente─ era o supremo elixir, o remedio contra todos os males, a pílula máxica capaz de rexuvenecelo e de devolverlle a alegría de vivir. Liáranse^iv a semana pasada, ou o mes pasado, ou o ano pasado. Non se lembraba. Pero fora el quen cortara, e iso colocábao nunha situación privilexiada, de maneira que cruzou a porta do valo que rodeaba a piscina de Shirley cheo de confianza en si mesmo. Semellaba como se a piscina fose súa, porque o seu amor, especialmente ese amor ilícito, goza da posesión da amante cunha plenitude descoñecida no sacro vínculo do matrimonio. Ela estaba alí, cos seus cabelos cor de bronce, pero a súa figura, ao bordo da auga de cor azul intensa e iluminada pola luz eléctrica, non espertou nel ningunha emoción profunda. Non fora máis que unha aventura, pensou, aínda que Shirley chorara cando el decidiu romper. Pareceu desconcertada ao velo e Ned preguntouse se aínda estaría doída. Seica ía, Deus non o queira, a botarse a chorar de novo?

─Que queres? ─preguntoulle ela.

─Estou a nadar a través do condado.

─Santo ceo! Nunca vas medrar?

─Cal é o probleba?

─Se viñeches buscando diñeiro ─dixo ela─, non che vou dar nin un centavo.

─Podes darme algo de beber.

─Podo, pero non quero. Non estou soa.

─Correcto, xa marcho.

   Ned tirouse á auga e fixo un largo, pero cando tentou alzarse até o bordo para saír da piscina descubriu que os seus brazos e os seus ombreiros non tiñan forza, e chegou como puido á escaleira e saíu da auga. Ao mirar por encima do ombreiro viu, nos baños iluminados, un home novo. Atravesando o céspede chegoulle un aroma de crisantemos ou de caléndulas ─algunha forte fragrancia outonal─ no aire da noite, forte coma o gas. Ergeu a vista e viu que saíran as estrelas, pero por que tiña a impresión de ver a Andrómeda, Cefeo e Casiopea? Que pintaban as constelacións en pleno verán? Púxose a chorar.

   Era probablemente a primeira vez que choraba en toda a súa vida de adulto, e desde logo a primeira vez na súa vida que sentía tan miserrable, con tanto frío, tan canso e tan desconcertado. Non entendía os malos modais do barman nin o mal humor dunha amante que tiña ido cara el de xeonllos mollándolle o pantalón coas súas bágoas. Nadara demasiado, pasara demasiado tempo baixo a auga, e tiña irritadas o nariz e a garganta. O que necesitaba unha copa, algo de compañía, e algo de roupa limpa e seca, e aínda que podería ir directamente cara á súa casa pola estrada foi á piscina dos Gilmartin. Alí, por primeira vez na súa vida, non se tirou, senón que baixou os chanzos até a auga xeada e nadou dando unhas ranqueantes brazadas de costado que se cadra aprendera na súa adolescencia. Camiño de casa dos Clyde cambaleouse a causa do cansazo e parou unha e outra vez mentres nadaba para suxeitarse coa man no bordo e descansar. Rubiu pola escada e preguntouse se lle quedaban forzas para chegar a casa. Cumprira o seu desexo, nadara a través do condado, pero estaba tan rebentado polo esgotamento que o seu triunfo carecía de sentido. Encurvado, agarrándose aos alicerces da entrada en busca de apoio, torceu polo carreiro de grava da súa propia casa.

   Todo estaba ás escuras. Era tan tarde que xa se deitaran todos? Quedaríase a súa muller a cear na casa dos Westerhazy? Irían as nenas con ela ou se marcharían a outro sitio? Non se puxeron previamente de acordo, como adoitaban facer os domingos, para rexeitar as invitacións e quedar en casa? Tentou abrir as portas do garaxe para ver que coches había dentro pero a porta estaba pechada con chave e mancháronselle as mans da ferruxe. Ao achegarse máis á casa, viu que a violencia da treboada separara da parede unha das tubaxes do desaugadoiro para a chuvia. Agora colgaba por encima da entrada principal coma unha balea de paraugas, pero podería arranxarse pola mañá. A casa estaba pechada, e pensou que sería unha ocorrencia da estúpida da cociñeira ou da estúpida da criada pero deseguido lembrou que facía xa algún tempo que non tiñan nin cociñeira nin criada. Berrou, golpeou a porta, tentou forzala golpeándoa co ombreiro, e despois, ao mirar a través das ventás, deuse conta de que a casa estaba baleira.

-Tradución mala e propia a través de “The Swimmer” no The New Yorker do 18 de xullo de 1964. Sabedes que intento respectar a puntuación e todo iso.

iSíntoo, non atopo nada mellor có non admitido “bañador”.

iiTuxedo é como se lle chamaba a un modelo de primixenios “smokings”.

iiiUso a cursiva coma o propio autor, nunha especie de ton “con segundas”.
ivDe “liarse” como relación sexual tal como usamos en Meira.