Adoecía por pasar o día na cama xunto a Pessoa vendo como el define o que pasa: "Não tenho ninguém em quem confiar. A minha família não entende nada. Aos meus amigos não posso incomodar con estas coisas. Não tenho amigos verdadeiramente íntimos, como o mundo entende, ainda assim não seria íntimo no sentido em que eu entendo a intimidade. (...) Sinto-me tan sozinho como un navio naufragado no mar. E sou, na verdade, um náufrago," (No seu diario no 25 de xullo http://arquivopessoa.net/textos/2595) E sempre, sempre se vai a Bernardo Soares para contar como el se sentía baleiro e incapaz de tecer relacións persoais que o enchesen "Desexei sempre agradar. Doeume sempre que me fosen indiferentes. Orfo de fortuna, teño, coma todos os orfos, a necesidade de ser obxecto da afección de alguén. (...) Tiven un certo talento para a amizade, mais nunca tiven amigos, ben porque eles me faltasen, ben porque a amizade que eu concebira fora un erro dos meus soños. Vivín sempre isolado...