Levo desde pola mañá pensando nun bico. Só nun. Un bico de inverno, de cando sobre a noite está caendo unha xeada de baixo cero pero sentes os beizos arder. Un bico de pé, abrigo contra abrigo e mans con guantes nos petos. Nariz, por suposto, frío. Onte estiven tomando algo cuns amigos no bar no que hai 90 anos se enchía Hemingway. Sentín unha certa sordidez, quería experimentar tamén unha chea épica pero controlada, de chegar á casa e escribir coma un tolo páxinas que ao erguerte borras cun click e con vergoña. O caso é que pensei na relación del con Dos Passos e pensei que está por escribir unha novela coma Manhattan Transfer na que Compostela sexa a protagonista e as personaxe só vaian e veñan por ela. Tamén está por vivir. Están pasando cousas moi raras. De verdade. Pero ese bico segue aí. Agora é unha viaxe vendo toda a costa preciosa en primavera desde o coche cun amigo. Agora é un espertar de resaca contigo na cama. Agora é éxtase de chegar de correr 40 quilómetros. A...