Onde non me chaman

A CASA DE IRENE “A Néstor Rosa Giffuni” I Hoxe fun á casa dunha rapaza que se chama Irene. Cando a visita terminou atopeime con unha nova calidade de misterio. Sempre pensei que o misterio era negro. Hoxe atopeime cun misterio branco. Este diferenciábase do outro en que o outro tentaba destruílo e este non tentaba nada: un atopábase envolto nel e non lle importaba nada máis.         No primeiro momento Irene é a persoa que con máis gusto poñeríamos poñeríamos de exemplo como simpaticamente normal: é moi saudable, franca e expresiva; sobre calquera cousa di o que diría un exemplar de ser humano, pero sen ningunha insensatez nin ningún interese máis intenso do que require o asunto; di palabras de máis como cando unha persoa se desborda, e de menos como cando se retrae; cando se ri ou chora parece moi saudable e así sucesivamente. E non obstante, na súa mesma espontaneidade está o misterio branco. Cando toma nas súas mans un obxecto, faino con unha espontaneidade...

Alá pola metade dos sesenta empecei a notar os moitos problemas de concentración que me asaltaban ante as obras narrativas voluminosas. Durante un tempo experimentei idéntica dificultade tanto para ler tales obras como para escribilas. A miña atención despistábase e decidín que non me achaba en disposición de escribir unha novela. De todos os xeitos, trátase dunha historia angustiosa e falar diso pode resultar moi aburrido. Aínda que creo que tivo moito que ver coa miña dedicación á poesía e á narración curta. Velo e soltalo, sen pena algunha. Avanzar. Por iso perdín toda ambición, toda gran ambición, cando andaba polos vinte e tantos anos. E creo que foi boa cousa que así me ocorrese. A ambición e a boa sorte son boa cousa para un escritor que desexa loitar por iso, porque unha ambición desmedida, acompañada do infortunio, pode matalo. Hai que ter talento. Son moitos os escritores que posúen unha boa chea de talento; non coñezo ningún escritor que non o teña. Pero a única maneira po...

Hoxe espertei bastante tarde porque foi unha noite como acostuman a ser ultimamente. Tiven calor, destapeime a tope e logo veume o frío, o que esixe outra volta acurrunchado, polo que din esa volta na cama até que me pareceu ben. Espertar, espertei antes, pero quixen facer unha recapitulación (desde dentro da cama) do que soñara, porque nestes días de atrás que veu a nós un frío de non quitar o tallo até maio, ou até que che manden, estou volvendo aos soños do inverno. Nos soños do inverno adoitan vírseme cousas de veráns e calor, non de neve e xeada. Así foi, pero o especial destas noites é a temática, algo nova para min pero que dá moito xogo: soñar co terror. É terror, non medo, pois normalmente o medo xa é en si a estratexia do soño para espertar. Hai medos bonitos (estou falando dos soños) como aquel que tiven cando aparecía na miña cama un paxaro pequeno que se convertía nunha rapaza diminuta , de tamaño dun xoguete, e ía medrando moi rápido ao meu lado. Dos soños de terror ...

Spreepark de Berlín Onte adormecín vendo de novo The Fisher King entón toda a noite foi bastante Terry Gilliam. No bo e no malo, como é el. Tamén foi un pouco de noite de odio ao noso gatiño porque debe sentir como as gatas chaman nestas datas polo seu amor e el non fai máis que miañar desde a terraza, non sei se propoñéndolles algunha cita, ameazándoas con tirarse (teno feito), convidándoas a subir ou, simplemente, por dicir eu estou aquí aínda que pase de vós e me volva deitar ─algo que me parece tan do Rego de San Vicente... O primeiro dos soños foi moi doce, de sabor, digo, non de número. Iso é algo do que falarei máis adiante, de cando “un” é “doce” (1=12) e doce son os soños que ti viches nun. O do soño que foi doce pode verse en sentido metafórico e tamén non tanto, porque cando espertei na boca aínda sentía algo. Foi, ademais, un soño moi cálido e espertei (deses espertares micro) case suando. Algo normal. Pasei case toda a noite correndo, xogando, saltando, escor...

Foi un día produtivo. Espertei cedo, de noite, e estaba en Manchester. De noite aclaro que era cando espertei aquí, polo cedo e aínda non saír o sol. En Manchester noite e día foron o mesmo. Véuseme á cabeza un día en Compostela, cando facendo a carreira alguén me veu dicir que eu fixera un traballo sobre Winterbottom. Era un señor portugués, que dixo que vivira en Manchester naquela época dos 80 do inicio da época de moda desa cidade. Fun á sala e collín Tristram Shandy e así pasei a mañá. O portugués era Miguel Esteves Cardoso. Del é isto, nas “Esplicaçoes do Português”, que puxen en galego RAE sen saber ben o motivo, só para se alguén anda por Meira á tarde, creo: “Saír dos días. Non durmir. Non falar con ninguén. Quedarse fóra do lado de fóra. Ocupar o corazón. Á forza. Ser coma el. É moi bo e fai moi ben. Saír de nós. Caer nos outros. Non escribir. Ler. Non pensar. Lembrar. Os amigos quietos. O murmurio das risas que botaron. A familia parada. O colo onde cabe a cabez...