o sabor do licor de cereixas

Estaba en Froxán, no Caurel, vendo como pisan as castañas e viñéronse a min recordos e aquela peli de Kiarostami. Aparteime un pouco da xente, respirei fondo e collín aire, un aire distinto. O tempo parecía ir máis amodo porque queríamos que así fose. Na peli que digo de Kiarostami era o sabor das cereixas o que producía a anagnórise do personaxe e que lle fixo aferrarse á vida. A min, de xeito semellante e salvando as distancias, foi o licor de cereixas.

Porque fun pasar uns días cun amigo e sentinme ben. Rin, bebín, falei, coñecín, cantei, escanciei, comín, paseei. Había tanto tempo que non me sentía dono da miña felicidade… Sempre digo que adoito ser feliz con moi pouquiña cousa pero, crédeme, neste caso non foi pouca cousa.

Hai moito de bo en sentirse ben. Todo flúe dunha outra maneira e pasará moito tempo até que se borre da miña cabeza o sabor a castañas cocidas, a licor de cereixa, ao caldo de Mónica e á xeada. O sabor a conversas detrás do lume e a xogos co can na aira tampouco pasará. Penso facerlle durar para sempre.

E tamén coma sempre, estouvos obrigado.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...

Ler máis

comezo a meterme onde non me chaman

Nunca estiven de acordo en que meterse onde non te chaman fose malo. Ao contrario, as accións rompedoras, que marcaron a diferenza ou que cambiaron algo sempre estiveron protagonizadas por homes e mulleres que se meteron onde non os chamaban, porque pensaban que outra cousa era posible. No fondo, este blogue vai ser iso. Unha oportunidade para meterme onde non me chaman escribindo sobre libros, sobre soños ou sobre o tempo. Porque, coma Borges, eu tamén escribo para min, para os meus amigos e para atenuar o paso do tempo.

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog