soa Steve Vai como Dylan Thomas

Viña eu para aquí mentres soaba Steve Vai nun disco que para min tamén é un libro porque foi o que soou durante as horas que me levou lelo de tirón. Non tedes ningún disco que tamén vos soe a un libro? Viña para aquí pensando en darlle un abrazo a un amigo e tiven que dar varios. Viña para aquí, en definitiva, canso e con ganas de todo ao mesmo tempo, porque a tarde do venres foi de chorar tanto como a de xoves foi de encontros.

Dixéronme que me ulía o pelo moi ben, porque ulía a fogar, a casa da avoa. E con iso todo o que evocaba. Do que estou seguro é de que me ule a Fogar, e o que me parece é que ule a fume. E aínda que o laves queda algo e pégase na almofada e de aí aos soños.

Por certo, que esta noite soñei que ía a aulas de actitude punk que daba O Leo. E na primeira clase eu queimaba unha man e tiña que marchar. Tamén me acordo que a bebida era Jameson, como a de Dylan Thomas.

Lede un relatiño precioso, de Rubem Fonseca, sobre o seu encontro con Dylan Thomas. Eu acabo de lelo agora e a verdade que son 5 minutos deliciosos. Nun bar. Déixovolo aí.

"O bar era escuro e abafado; Dylan bebia acuado, parecia temer que lhe pisassem os pés, sentindo-se velho e inchado, essas pequenas coisas horríveis que acontecem a todos nós bêbados cansados e tristes. Onde a fúria, onde a ira contra a luz escurecendo neste bar da rua 23? Ao seu lado senti o bafo de animal afinal domesticado; ele parece prestes a entrar na noite plena e misericordiosa de que fala em sua poesia." Ir ao relato

Comentarios

Publicacións populares deste blog

partida pendente

Hoxe está sendo un día estraño, ou está acabando de ser, 10% día / 90% noite. Pasei moito tempo para esta frase. 100% noite. Había xa un par de semanas que non vía a Miqui, ao irse de vacacións coa nena grande, a nena pequena e na espera de alguén máis, :D , hoxe xa se facía un pouco obrigado. Tres rápidas ao xadrez, dous cafés con xeo e apareceu ela polo Jazz, moi innecesariamente: ─Cóbrame aí o café do de Meira. ─Ten pago ─mentira válida, eficiente, óptima pola parte de Miqui. ─Deixa, Miqui, e cóbrame a min todo. Bota un Black Label para ti, outro para min e coloca para a seguinte, saes ti ─excedín en cortesía e enchedura de peito. Notei que ela me miraba revirado pero asumía de xeito diplomático a invitación. Colleu o Progreso e pasou a sentarse ao lado do curruncho onde acaba a barra e onde sempre se xoga ao xadrez. Soaba Donovan e iso envolvía a cousa semi-tensa, afrouxada polos acordes suaves do escocés. Miqui abriu coa de Larsen para fianchetar axiña. A min non me gustou pero ...

Ler máis

Soños 6-12-2016: Adestramento co Meira e feira de produtos da terra

Esta noite é a clásica de que espertas ás 5 da mañá coma quen xa durmiu todo o que tiña que durmir. Lémbrome dos soños ata ese espertar, e logo erguinme ás 8 con outros tres ou catro soños máis breves, dos que non vou dar conta porque son bastante irrelevantes e non aportan nada aquí (aínda que a min si que me aportan o durmir xenial). Os argumentos centrais dos soños desta noite son, por unha banda, un adestramento na Lomba co Meira FC no que había moita tensión entre nós e unha feira de produtos da terra cun final moi de ficción e duro. Comezo polo primeiro. Estabamos adestrando unha noite na Lomba, e logo duns exercicios comezamos unha pachanga entre nós. O campo estaba bastante embarrado, as cousas non saían e custaba moverse. Habíamos moita xente alí, todos vestidos de escuro, e eu a moita xente non a coñecía, incluso había xente de Pol, da Pontenova e doutros países. Eu estaba bastante fóra de forma e xogando de medio centro non daba feito, polo que pedín irme para a porter...

Ler máis

Soños 22-11-2016 (Concertos)

1-(Foi o soño máis longo e do que case me esquezo, e si, tal e como indicaba a opción 3 da pizarra, sobre Concertos!) Era un concerto dun rapaz multiinstrumentista que fisicamente se parecía moito a Yonlu pero máis rockeiro, con pendentes e roupa de coiro, con orixes en Meira pero que tiveran que marchar fóra (non sei exactamente a onde), no que incluso o pai cantaba, e que tivo algún fallo de son. O rapaz semellaba ter definida claramente a súa homosexualidade, e ser a través da música un defensor, xa que no concerto abundaban rapaces de entre 14 e 18 anos, vestidos de rockeiros, collidos da man, bicándose... etc. O concerto era espectacular, facíase en varios sitios arredor da igrexa. Comezaba na praza do convento, co seu posto no centro da praza e proxeccións xigantes sobre a cara traseira lateral alta da igrexa (a do campanario). As proxeccións eran impresionantes, en 3D xeniais. Logo de bastante concerto, pasaba a unha fase de cancións máis paradas onde se poñía na praza pequena ...

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog