As bibliotecas

Desde neno sempre me fascinaron as bibliotecas. A miña relación con elas era pouco menos que ideal porque, no fondo,  con unha, a máis pequena, a do meu pobo ou a do meu colexio, tiña todo o que quería.

Era unha época moi feliz, a memoria fai que certamente todo pasado fose mellor, somerxíame entre todo canto atopaba nunha procura de non sei o que, valíame todo: cómics, libros de animais, fábulas (dos meus favoritos), contos (lembro ter lido todo de Roald Dahl, desde James e o pexego xigante a máis tarde Boy, pasando por Matilda – que me levaran ver aos Cines Ronda con meus sobriños pequerrechos). Era todo bastante inocente e eu necesitaba de algo que levarme á cama cada día posto que desde anano sempre me fun só á cama, creo que no que tiña que ver bastante que meus pais tivesen que atender o bar. Época feliz e de voracidade lectora máxima.

Seguiulle unha época non menos voraz no aspecto lector, pero si máis triste, froito dunha adolescencia complicadiña. Nese tempo as bibliotecas eran para min algo excesivamente inmenso que me facían sentir pequeno: sentía a frustración de saber que en toda a vida non chegaría a ler o que alí había. Lembro ler un libro cada dous días no inverno: xa non viviamos enriba do bar e as horas de estar só multiplicábanse.

A que viña todo isto? Creo que para explicar a sensación que vivín hai uns minutos, nos que fun á biblioteca e volvín sen ningún libro. É a primeira vez que me pasa. Ah, e tamén vén a que acto seguido fun pagar o piso á inmobiliaria e cando me pediron o carné saquei por erro o da biblioteca. A cara da xestora ao velo creo que debía ter certa semellanza coa que puxen eu mirando para as árbores de Ramón Ferreiro ao verme fóra da biblioteca coas mans baleiras.

*Outro día falarei un pouco máis das bibliotecas, que algo temos comentado Borges e eu diso.