T-bone steak from Verín

Onte saudoume un home que eu non coñecía. Vaia, en realidade si que o coñecía, ou coñecino hai un tempo e esquecérame del, pero el acordábase de min. Veu falarme. Saudoume e sorriu:
─Ei, ese de Lugo, e que fas por aquí, de vacacións!?
─Dando un paseo... estou traballando cerca de aquí... ─dixen con moita timidez e sen aínda conseguir recoñecelo.
─Ahhh! Pensei que estarías de vacacións. (custoume asociar vacacións con estar en Ourense)
─Non! Levo pouco tempo traballando en Chantada e hoxe vin dar unha volta por aquí.
─Está ben, a pasar calor viñeches, heheh!
─A verdade é que aquí non se para, mimadriña!
─Xa te irás afacendo... E por Barcelona, non volviches nada?

Nese momento quedeime calado, absorto. Recoñecíame de Barcelona. Un flash na cabeza levoume ao mercado de Santa Catarina, vinme comendo ostras francesas e falando coa señora de Ourense que tiña unha labia enorme e me contara que casaran e viñeran xa para o mercado había 30 anos. Pero non era o home dela quen me recoñecera, iso tíñao claro, porque mentres comía as ostras só falara con ela e co fillo, da miña idade, que estaba limpando peixe e bebendo cervexa a iso das once da mañá. Descartados Manolo e Suso do Bar Soto, que me comentaran que unha época un deles vivira tamén en Ourense e Lugo, non me quedaban moitas opcións e fiei na cabeza: era o meu homónimo do Rincón de Galicia, que me contara que era dunha aldea remota “a onde ía o vento e daba a volta”. Sorrín.

Contesteille que non volvera por Barcelona, que senón xa lles tocaría aguantarme. Díxome que se alegraba moito de verme e que a ver cando lles facía outra visita. Tiña que marchar que esperaban por el para marchar prá casa. Eu tamén marchei. Nos corenta minutos de coche até a casa pasáronme pola cabeza unha barbaridade de ideas, lembranzas. Sentín que estaba sendo a miña propia personaxe.