Saltar ao contido principal

Á casa


Non sei se teño máis sede esta mañá pola leve resaca ou polo exceso de bicos no soño que me envolveu toda a noite. Onte A Coruña pareceume un pouco o París de Balzac, “unha leira inmensa abaneada por unha tempestade de intereses baixo a que se arremuíña unha ceifa de homes que a morte sega máis a miúdo que xalundes e que sempre volven agromar igual de mestos; cos rostros retortos, desfigurados, revendo por todos os poros o espírito, os desexos, os velenos que preñan os seus cerebros”. Incluso un rapaz duns 10 anos me pediu máis galletas en galego. Vinlle xestos doces untándoas co tomate e cortando a mozzarella.

Hoxe enredei de máis na ducha con boa música e auga fría, algo bastante inaudito en min. A boa música. A auga fría, malia que é moi raro, algunha vez si. Hai algún raio de sol entre nubacholos enriba da serra e a miña máxima preocupación é que farei de comer estes días polas festas que non celebramos. Hoxe dáme igual, mañá espero non ter moita fame despois dos vermús e por San Roque pois igual unhas boas costeletas ou un entrecosto para homenaxearnos. Merda, entrecosto imos cear hoxe. Bah, de aquí ao 16, con dúas noites polo medio nas que espero verte xa seguro que se me esqueceu. Van ser unhas noites nas que, coma antes, tratarei de empezar coma unha personaxe de Kaurismaki, bebendo estritamente cervexa, e acabarei coma el, mandando bicos coas mans e unha mazadura nunha perna de facer o fato nos coches eléctricos.

Acábome de lembrar que teño que fregar toda a cacharrada de onte e deume un baixón tremendo. Por riba pícame moito a orella esquerda, o ombreiro esquerdo, o cóbado esquerdo e o xeonllo esquerdo. Durmín sobre da dereita e o mosquito tiña fame. Pensei en deixar todo para fregar despois de xantar pero o que máis me apetecía era chamar a Miki para tomar unhas cañas, xogar uns xadreces e comer algo no Cotá. Tamén se apuntan Patillas e Fernando. Patillas xadrez non, poñerá a música e cambiaremos un libro. Fernando estará con Patillas. Agora si que a liei. Que libro lle levo a Patillas? Algo de Ten Years After con ben watios, vou fregar e xa se me ocorrerá. “I'm going home”. 

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...
Publicar un comentario
Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...
Publicar un comentario
Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis