cicatriz

Sei que esta terrible racha que levo deixará en min marcas para sempre e se cadra por iso será boa. Tiven un soño longuísimo esta noite pasada, era todo un bico, e iso fíxome pensar moito.

 

Fíxome pensar e tamén ao mesmo tempo me deu unha especie de forzas en positivo porque, sexamos realistas, pouco máis para peor pode ir, así que estou seguro de verme diante do comezo dunha boa racha. Razón esta pola que tiña que escribir estas palabras, porque fosteis moitos e moitas quen estivestes comigo en diferentes días e noites e moitos e moitas outras quen seguiredes estando. Polo de pronto, ben mirado, é para rirse. Dous roubos nunha semana, unha caída fatal... Pero todo é material, sen máis, (salvo o contido das dúas memorias usb e a cicatriz que me quedará na cara) e iso non me preocupa.

 

Despois, coma sempre, volta á soidade, volta a Pessoa, porque entre o que escribiu e viviu faime entender moitas cousas. Síntome, coma el, incapaz de verme só, necesitado de ter contacto coa xente, unha boa conversa, un paseo, unhas cervexas. E tanto coma iso, tamén igual ca el, a necesidade de estar só até que chega a atacarme ese espírito maligno e busco consolo en quen mo poida dar. 

 

El tiña heterónimos pero eu non teño diso, adoito ser bastante o mesmo sempre. El críase un xenio, eu ao contrario creo que só sei soñar.

 

Estou escribindo nunha habitación que ule a penso de gato, vendo un solpor precioso, pensando que facer de cear. Non sei se a felicidade pode estar aí, pero eu é onde a vou buscar. En darnos conta de que só nos podemos facelo. Non espero grandes cousas a estas alturas, vivir é arriscar e eu non souben.

 

Dicíanme onte, e con razón, que a maneira de curarse o corazón é aforrando presentimentos.